Netgedichten

netgedicht (nr. 34.101):

Tanen

mijn lederenhuid weerstaat
de volmaaktheid van mijn dromen, het pad
dat me drijft langs opgedroogde vennen
en afgegraven wierden voedt mijn gedachte
met zinnen die ik niet wil spreken

het zijn slechts grauwe kleuren
die het sterven bespoedigen
in een lichaam dat zijn adem
sprokkelt in een
wereld die de zijne niet is

het doel van het ouder worden
is als een lege fles, niet rekbaar
en zonder statiegeld nimmer
inwisselbaar

de knoken die de sculpturen zijn
van een verleden waar de strijd in staat gekerft
lossen op in het stof dat ik
eens liet opwaaien en waar mijn onschuld
werd bewezen door de schuldigen die mijn wens
voorspoedigen om de stilte te omarmen
in een ruis van loze beloften