Kennis, de hoogste graad ?
De doden zijn niet dood,
de levenden niet levend
de tijd van het verleden,
verkeert te lang in niet
geschreven tekens, wat
uit angst wordt vermeden,
verleert de mens wat door
het kind is aangereikt, het
leed lijkt een eentonig spel,
afgrond als een ondiepe kwel,
waarin een vis zich spiegelt
in z’n eigen hart stilstand.
De hemel telt z’n spiegels,
waarop het licht zich deelde, de
sterren baden zich in de weelde,
bewezen in de stelling van
Fermat, in het karakter van
het kind in haar natuurlijk besef
wat met dit axioma speelde,
verspreidt zich een ideaal in mijn
gedachten, leef ik in het heden
op gespannen voet, hongerig
naar waarheid houdt mij nog zoet,
waarin ik hopen mag, om die
omstandigheid te verzachten,
begrijp dat kennis niet in tijd
te meten is, daarop te wachten
duurt te lang, moet het doen met
mijn theatrale voorstelling, éénakter,
waarin het doek maar niet wil vallen.
Pulvis et umbra sumus ipsa scientia.
“ We zijn stof en schaduw van onze kennis."
Vergilius
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 31 juli 2010
Geplaatst in de categorie: filosofie
kennis - zoals veel - heeft ook z'n schaduwzijde.
Indrukwekkend neergezet.
Prachtig verbeeld.