Alle inzendingen over natuur

zachtjes rekken violen zich uit strekken narcissen hun lange nek wiens kelken gekust worden door 't morgendauw doch houdt de vrijdagochtend wolken steevast gesloten waar vroege vogels onverstoorbaar met luid gekrakeel onderdoor vliegen ontvouwen madeliefjes hun schoonheid treuzelend daar kinderhanden in aantocht zijn wachten lenteboeketten…

Een zonnestraal lacht, na de koude winternacht, op mijn bleke huid.…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

Betula lenta, ook al ken ik geen Latijn, ik ben verheugd om al die mooie klanken. Gelukkig weet ik wie ik mag bedanken al is dat ook voor velen een geheim. Betula lenta, zon en licht die groeten, die tot de hemel iedereen ontmoeten, er is zoveel om blij over te zijn, al blijven last en leed en pijn.…

Sta op! Over de heuvels en dalen Is de lente gekomen. Als dwaas zingen nachtegalen, koekoek, patrijs en lijster. Langs de oevers der stromen Beuren roos en papaver Hun fluwelen petalen. Sta op! Over heuvels en dalen Is de lente gekomen! --------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1992', 2001.…

middagzon schemert reeds aan de kim verzuchten bomen prille tere kracht mijn kielzog haalt hen dichterbij oude wijze bekenden laat mij jullie teer beminnen indringende wortels laat ik mij graag de stromen overnemen wij zijn één sappig lustvol groen loof en verhoute jaren ik ring eeuwig mee neem mij op in jullie zingende…

In deze streek voel ik me thuis. De zon beschijnt door mijn vensters heuvels van goud. Esthetisch heet dat. Zacht en warm de bron waarin ik zwem en zwel. Alles beschouwd is het een paradijs waarnaar ik drong. Ik jaag ritselend door het kreupelhout met een strikvraag: als ik het weten kon hoe jij mij beoordeelt van wie ik houd. Plotseling…

zonnebrillen vullen het terras daar de zon haar mooiste glimlach opzet laat de wind zich van zijn koudste kant zien hippen mussen van terras naar terras alwaar ik me laat verleiden…

De lammetjes in de wei dartelen zo vrij en blij, nog onbekend met het lot dat ze sappig onvolgroeid als ingrediënt doet eindigen in menige stoofpot.…

Gewoon een ongewoon moment aan onze eigen Noordzeekust. Een doordeweekse avond in oktober aan “mijn” strand. Een vurig schouwspel dat verdriet geen millimeter ruimte biedt, mijn onrust blust, dankzij dit plaatje dat mijn fototoestel schiet. Ik rende naar “bené” op ’t strand en was al dichtbij zee beland om deze schoonheid zonder ’n mens vlak…

Ineens vroeg ik me af komt LENTE van LENTEMENT langzaam, LENTE de natuur opent zich alles krijgt kleur en geur dieren ontwaken, rekken zich uit de warmte lokt al enigszins het tsjilpen, zoemen en kwetteren vult gelukkig weer de lucht enthousiasme alom, herleving de zomer tegemoet, heerlijk positief eigenlijk gaat alles toch te vlug…

Zonnig tot en met De voorjaarslucht Jubelt het uit Wilde beukenhaag Meedogenloos gesnoeid Op weg naar nieuw leven Het snoeien doet De bewoners geen pijn Vogels die van vrijheid En vrede nooit Afgesloten zijn…

wenende bomen verschieten van kleur in nachtelijke schemer vogels scheren langszij opzoek naar 'n veilig heenkomen paarden grazen op kale vlakten schuil gaat de maan achter een grijze nevel waarin duisternis zich versluiert…

ik ben een paardebloem en verguld met mijn familie het weidegras ik worstel tussen stenen of kom boven in uw gazon in mij vloeit melk en honing geel gekroond zetel ik wereldwijd als kruidenkoning ik ben een aandachtstrekker voor de wetenschapper mijn grijze haar verwaait zwevende zaden worden alom verspreid men zal weten van het teken…

Vandaag dacht ik er is iets anders dat de lucht zoveel vriendelijker maakt. Zou het er van komen dat natuur ontwaakt vogels zingen in bomen en ons de lente raakt. En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

Krijtrotsen varen door de mist. Blauwe bedwelmingen dingen naar sereniteit. De nacht knielt voor het kalme water. Er ligt rust voor anker. Schuimwolken dromen, stromen voorbij. De zee opent haar mond, laat mij zachtjes binnenkomen en op de bodem vind ik een woordenschat. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van…

een reiger zo droom ik de dagen door een reiger grijs van rug en wit van buik wachtend op een rimpeling…

verse krassen getuigen van een liefhebber een waaghals hoe de kou ook snijdt kleurt het wangen rood zichtbaar ademt de kracht van dit jonge leven de vrijheid tegemoet…

Voor even vertoef ik in een kleine wereld, waar mist zijn sluier om me heen vlijt. Kristallen hangen aan de struiken, als pareltjes schitteren ze om me heen. Loop voorzichtig door mijn glazen wereld, waar stilte in mezelf zo voelbaar is. Grijze nevel laat mensen uit het zicht verdwijnen, in de verte klinkt een scheepshoorn.…

Ik leef van de lucht Ik leef van de zon Ik leef van de vreugde Waarmee m'n leven begon…

Flarden mist hoeven schotse runderen neergepoot in brakke grond verzinkend in de modder haar in de krul roodbruin doornat trendy kapsel geduldig met ellenmaat zwijgzaam als ging het om een complot vlakte platteland dat Brel zo langoureus bezong ossen schots van akte maar mooi met iets van God…

Zacht dringt de avond het versleten landschap binnen. De verschoten velden worden stilaan vaag. Een late kraai krast enk’le korte zinnen. Maar uit de nevel komt geen antwoord op zijn vraag.…

zacht paars omsluit me waan ik me veilig tot de zon mij aanroept om mijn ware aard te tonen…

In de donkere nacht ontluikt een bloem. Ze draagt het licht naar een nieuwe morgen. Waar milde zonnestralen haar als lente omarmen.…

op een plek ver van hier staarde ik omhoog langs de steel van een bloem haar exploderende kleurenpracht benam mij het zicht gewend aan de kleurenwereld van ontelbare bloesems zweefde ik ertussen zat op een kelk snoof het melange op dat mij bedwelmde als een bij vloog ik van blom naar blom heel teder proefde ik hun nectar…

grijs licht ontwaart mij mijn wereld ik tuur de tuin in nog niet veel beweging daar ja, twee vissen in de vijver een grote bruine en een kleine gele versuft door de koelte het windmolentje draait maar langzaam vanochtend geen witte rook uit de schoorsteen van de overburen zwoeligheid wil mij de deuren laten openen het buiten…

Zwartwit geflakker berken schrikken zich zilver een ekster vliegt op…

De nog kale takken van mijn tuineik hebben al een lichtgroene floers, schijngroen in de vroege ochtendzon. Een van de takken buigt zich om. Bezeten als ze is door een gevederd trotspakketje, de zanglijster. Het snaveltje opent zich en laat een roze wriemel een trillend geluid voortbrengen, de lucht wordt gevuld met de eerste noten van lentebeloftes…

Als een tedere ademhaling dwarrelt de sneeuw: zonder haast, blank en geduldig. Volhardend in dit teder vallen, niet kwetsend, maar vol erbarmen. Als een tedere ademhaling de sneeuwklokjes groetend en beschermend.…

Vogel, wat zing jij prachtig in die boom! Het klinkt zo mooi, 't is net een droom.... Voel jij dat het voorjaar weer komen gaat? En dat de winter ons weer verlaat? Die mooie tijd breekt weer aan! Dan kun je weer een nestje bouwen gaan. En vlieg je weer met takjes af en aan... Tot je nest weer is gereed. Voorbij is dan het winterleed…