Alle inzendingen over individu

Waar naalden wuiven Schapen grazend in het nergens land Jeneverbessen in vochtige valleien De tijd mag even eindeloos stil staan Hakhoutstruwelen eeuwen oud Grafheuvels en hessenwegen Het wild struint vertrouwd Hier werd Willem Koestapel’s hutje gebouwd Hij las de heide In Veluwse woestenijen Z’n kudde toevertrouwd Hij was met de natuur…

Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd en al zo bijna overal - maar wie ze is een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar ook zinloze vragen vragen een antwoord eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw die ik ooit toevallig ergens tegenkwam - maar wie ze is - in mijn hoofd vind ik haar…

Steeds ben ik met de vijand in mijzelf In bange worstelstrijd op leve' en dood. Hij wint vaak veld met Afschuw van mijzelf, Met ziekten en verraad tot bondgenoot. Totdat mijn Zelfbewustzijn: trots gewelf, Over mij instort; de genadestoot Verbeid ik lang, woel mij dan langzaam bloot En kom met tegenzin weer tot mijzelf. Opnieuw dan strijd…

Ze deed het Tot ze een ons woog Het zoog haar leeg Het balanceren Het doorslaan van Haar schalen soms Twijfelen, weifelen Muggen, olifanten Zout, zoet, liefde Haat, leven, dood Ja, nee, vasthouden Loslaten, angst, moed Aanvaarden, versmaden Waarheid, leugen Lichaam, geest, engel Beest, hemel, aarde Oorlog, vrede, ziekte Gezondheid…

De vrouw begon nu van zichzelf te houden Zij had geen ruimte voor een nieuwe band Die was als zwoegen door het mulle zand Als anderen dat eens aanvaarden zouden De vrouw begon zichzelf nu zacht te strelen Liet los haar vrijwel levenslange taak Van het verzorgen, want het was nu zaak Om voor het eind haar eigen hart te helen Zij was benieuwd…

De vrouw begon nu van zichzelf te houden Zij had geen ruimte voor een nieuwe band Die was als zwoegen door het mulle zand Als anderen dat eens aanvaarden zouden De vrouw begon zichzelf nu zacht te strelen Liet los haar vrijwel levenslange taak Van het verzorgen, want het was nu zaak Om voor het eind haar eigen hart te helen Zij was benieuwd…

Met 1 plastic tas van het warenhuis met de rode zon met gebogen schouders traag te voet langs de bleekgroene heesters langs het dode kanaal over het grote lege plein. Duidelijk het javelwater, de melk en het brood in het zakje. Keert hij tevreden terug? ------------------------------- uit: 'Dubbelzanger', 2002.…

Wanneer ik dood ben, lief, en iemand zegt, Dat ik zo niets was, dan zult Gij oprijzen, Hem op dees allerlaatste bladen wijzen, En zeggen: "Hij was groot! En die het zegt, Ben ik, die 't weet: want ik, die altijd vecht Met mensen, om mijns-zelfs wil, die durf eisen Dat àlles voor mij wijkt, - ik kan 't bewijzen: Heb ik niet zelf hem in zijn…

ze verloor de wijsheid van haar lichaam beweegt langzamer dan een oude bemoste steen ziet iemand verder dan haar verweerde huid…

Af en toe komt de oersterke Katelijn in mij boven vanuit het niets verschijnt ze uit het diepste in mezelf. Ze waakt en wacht tot ik net helemaal ten onder ga, heeft nauw contact met van wie ik hou, bekokstooft snode plannen om me op te beuren in wie ik werkelijk ben of ik vergeet hoe mijn ouders me uitsneden uit een uitzonderlijke…

mijn kleine zwarte boekje der wrake van ieder waar ik nog niet klaar mee ben en zeker aan de beurt gaan komen! -ooit- is langzamerhand bijna vol soms krast de tijd wat namen door ik schuif soms met de urgentie naargelang ik hun gedrag met verzachtende omstandigheden door de vingers zie maar één staat altijd bovenaan die zeker nog…

Zij vroeg me over Passie te schrijven Zij die zoveel passie heeft, deelt en heelt En ik De man die ook zoveel passie heeft Met name voor het leven Neen ik bedoel het overleven Want echte passie voor het leven heb ik niet Na 70 jaar van wel en nog meer wee Heb ik ook veel passie ontwikkeld voor de dood Overleven en dood dat werden…

angst voor bevende letters op wit onwillekeurige ritmische bevingen barse dans van trillende vingers op hellend vlak die lijken te zeggen: er staat niet wat er staat er bestaat meer dan angst ver voorbij de tremors mijn taal beeft niet lees me…

nee, wij zijn niet gauw content, nee maar dit gaat echt te ver dit is geen bezoek meer, veeleer een invasie een klopjacht op een verslapte spier die hier al wekenlang bloot ligt te kloppen en krimpt wanneer er op koude tegels wordt gedanst door zogenaamde derden tijd dat jullie opkrassen, kortom dat jullie je plaats kennen in de kelders van…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de…

Wat is leven. Is het mijn hartenklop? De omloop van mijn bloed? De regelmaat van mijn adem? Die vragen komen in mij op. Dit zijn slechts de instrumenten, die voor het leven nodig zijn. Hoe komt het dat ik vreugde vind in de schoonheid van een bloem. En blijheid bij het spelen van een kind. Hoe kan het dat ik liefde voel, voor iemand die…

O, vrouw, bloeit schaduw waaierbloem en firmament, dat sterren schrijden in de gang mijns bloeds en nacht de weerklank van de roep der handen en uit de zoom van mijne donkerheden, onder de hemelbruggen mijner armen, het maanzeil tastend over dansend stroomlijf o, het zal stranden aan gifspelonk der ogen, vrouw…

Als regens waaien in de hoven en maaiers op de heuvels gaan, bundel ik mijn vreugde tot schoven. En het oog is hol en vol tranen. Bomen lozen bladeren, ik haar, schaduw en nagels. Kort ben ik op aarde, korter dan een sjaal. Steeds verlaat mij weer de ochtend. Steeds lokt mij weer de laan. Tot ik door het dwarse tuinhek ga. Dicht is het…

Pril in het ontwaken van het ochtendgloren dacht hij nog na over de droomcyclus die hem zo had weten te ontroeren in het duister een ontluikende dagdroom viel hem ten deel op het bord, met zijn ontbijt naast een spiegelei ontwaarde hij zich een innerlijke bespiegeling zuinig in huisvlijt nijverig in eenvoud in dat bijzondere…

Soms kijk ik rond en denk ik na over het leven wat we leven. Ben ik de ik, die ik wil zijn, of is dit mee gegeven? Wie ben ik ooit geweest, en wie wil ik nog worden? Vooral de ik die ik wil zijn, dan is het pas in orde! Ik ben de ik, die ik wil zijn, en niemand houd me tegen! Dat ik gewoon mezelf kan zijn, dat is mijn grootste zegen…

In oktober in het prachtige groen met wat okergele herfstaccenten Wandel ik rondom de Vennen In het Rijk van Nijmegen Als ik ogenschijnlijk Een knalrode vlinder Zie fladderen door de natuur Zal ik haar vangen of Even voelend aanraken, denk ik Ik voelde zachtjes aan haar vleugel Wat een vrouwenjas bleek te zijn Die openviel en haar gele…

Hoger dan schijn van 't mensen-zijn in grijze guurheid droef neergebogen, - vèr bóven logen van levensbanden, wílde ik gebouwd een hemel voor mijn puurheid, als prinsenkind van langverloren landen. O ijsglanzige wijdte mijner landen, ijslichtend licht doorschijnend als goudraggen bevend! o recht, en bleek van kuisheid, herléven kind!…

Nergens klinkt een schot blaft een hond beweegt een haas tussen de slapen krommende ochtenden een rug recht het hele huis weer moeizaam steunend in de beugels en ze verplaatst haar nieuwe bank blankt ongeschoren benen vol zonlicht; Alle kinderen zijn op de hond trekt met zijn poten jankt en gromt. ------------------------------…

Dit sonnet is voor C.M. de V. Ter lering en wellicht ook ter vermaak Zij is altijd zo zeker van haar zaak En die van Hugo, Christa en van Mae Maar wacht u voor haar joviale lach Bij tegenspraak is zij kort aangemeten Zij heeft het laatste woord, zíj kan het weten En spreekt u aan op deviant gedrag Leest anderen de les graag bovendien…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag een schim uit het verleden een dwaze droom in het heden we spreken niet dezelfde taal jouw stem klinkt in het duister je doet net of ik niet luister alle geluiden klinken traag ik probeer je te vergeten in dit uitheemse niemandsland op het kerkhof van Chaos er is geen…

ik hang niet biddend boven de grond noch vlieg ik over de heide ik foerageer noch eet ik nachtvlinders of een dikke rups vleugellam zing ik onvast wat deuntjes en als ik praat dan stotter ik…

Het aardse was je ontstegen die nacht toen rivieren buiten oevers traden jij met natte voeten hartelijk afscheid nam van ons satijnen lakenspel: We hadden niets meer om over te discussiëren geen meningsverschillen geen hemel en geen hel alleen jouw helderblauwe ogen en die weemoedige oogopslag die een droom deed vermoeden.…

ze schrobt de gang water strekt zich uit zoekt ruimte in doodlopende wegen ze schrobt de gang in haar ritme alles blijft hetzelfde het verandert slechts in hetzelfde…

blauwomrand zwart, buitengetreden lichamelijk ontveld de zielezucht is altijd zwaarder dan het hart dragen kan opnieuw hapert de geest inzake verbeelding of blijken namen anders dan jaartallen boomlang versteend, anders dan graniet het gebeente ontwijkt zijn vlees verscholen in diepere ijslagen teruggedrongen tot krapte van huidhonger…

Ik zoek zorgvuldig ieder woord, dat ik tot U spreek. Om Uw hart wat te verzachten, zodat ik het niet breek. Als met een milde balsem, wrijf ik het voorzichtig in. Zodat het zachter wordt. De kruk zit namelijk van binnen. U laat me er niet in. Zachtjes klop ik op het deurtje, totdat U open doet. U zegt misschien: “Wat kom je doen?” Voor…