Alle inzendingen over overlijden

Wie is er in mijn huis geweest? Een man, die zegt dat hij geneest; Maar, ach, zijn zeggen mocht niet baten: Hij heeft mijn kindje dood gelaten. De moeder liep al huilend rond; Ik blies, helaas, in ’s kindjes mond; En meende nog aldus het leven Aan ’t dode schaapke weer te geven. Ach, wist ik, wist ik, wat ik deed? Ik voelde niets dan bitter…

Sterven was het snelste wat je deed: van zoveel vlees had ik verwacht dat het kilo per kilo overleed met veel vertoon en variété. Een stuip volstond en dat was dat. Je lichaam was je lievelingsplek. Het kon heel stijlvol vadsig zijn. Je ging alleen om te bewijzen hoe het gelijk van vaders is en hoe het ongelijk van lijken. Voor afscheid…

als de stilte in hem aanwaait en de zon daarbuiten de rietkraag in lichterlaaie zet balt de rouw zich in hem samen nadert hem tot op de huid in het blauwe grasland zit zijn moeder hij hoort haar parelende lach hij ziet het schip varend in de storm de Dood klampt zich vast aan de gebroken mast…

We drinken gulzig op het leven, op die korte tijd die ons is gegeven. We zwieren luid lachend rond, dansen tot de ochtendstond; we vieren feest, we vrijen, vlijen zoenend mond op mond. Maar… de penis verheft zich slechts om weer neer te vallen. We hebben broze botten, ouderdom laat ons rotten; danst de Dood in ons midden, dan helpt…

Er is geen levend wezen op deez aard die weet hoe lang ie leeft er wordt geen enkel mens gespaard ‘t is maar dat je ‘t weet! Er is geen hond geen kat, geen paard die weet wanneer ie ‘t leven verlaat er is geen enkel figuur geïmplanteerd met een chip die je zegt: ‘ is gedaan. Slechts een varken opgejaagd zeg maar vermits ie niet ‘t leven…

Waarom zo graven in het verleden Komen er dan nog lijken uit de kast? Ik bedoel kist En als er gecremeerd is Zal dat dan nog veel stof doen opwaaien?…

dan bereikt mij het bericht dat je er gisteren nog was maar vandaag niet meer mijn lieve tante zo maar ineens weggevlogen wat doet dat ongelooflijk veel zeer ik lief jou van hier tot aan de hemel had je nog zoveel willen zeggen want het was nog lang niet jouw tijd ik mis nu al onze warme gesprekken en om jou te knuffelen nooit meer…

Mijn allerliefste meisje Ik moet je laten gaan Je broertje is mijn Zon Jij bent mijn mooie Maan Beiden hebben jullie Mijn leven licht gemaakt Met zwaaiende staarten Mijn hart en ziel geraakt Als levende Engelen Op pootjes zo zacht Beschermden jullie mij En hielden trouw de wacht Je gaat nu naar je broertje toe Hij wacht al een paar…

Moeder, wij staan hier voor jouw steen. Stenen worden bruggen voor gedachten. Stenen worden muren. Zij scheiden ons. Jij in de grond. Wij aan de grond. Toen. Verdriet verteerd. Met een steen geëerd.…

Razende stormen gieren rond het huis mijn zuchten vallen daarbij in het niet Ik lig hier even alleen en draag 't kruis en overdenk wat in 't leven is geschied Zachte winden glijden in mijn innerlijk dankbaarheid, 't blijft een deel van mij Naast mij staat 't schitterend bloemstuk 't is 't oud trouwboeket van ons allebei Strakjes…

Vandaag is voorbijgekropen Amper kans om deze in iets moois om te dopen Ik ben stiller dan normaal de uren voortgegaan Al trachtte ik juist vandaag bij jaren her stil te staan. De wolken pakten nu ook samen in een donker kleur Zelfs de pioenrozen en lavendel hadden een andere geur Er vlogen schietende schimmen van ooit voorbij Het weer laat…

hoor je de wilde ganzen aandoenlijk avondlied hun onbeschaamde schreien geeft een stem aan mijn verdriet ontvouw die veren vaandels vlieg weg uit de schemerlucht mijn bange hart wordt stil nu dit is het eind van mijn vlucht in dit dierbare grijze nest slaapt zacht alles wat was dus breng me naar verre velden leg me neer in het…

Zacht is doodgaan zelden, maar er is niemand die dat navertelt Spieren denken niet, maar doen zo hun best het vege lijf te redden, dat je juist vergaat van een helse folterpijn omdat de tijd ineens vertraagt tot een eeuwigheid terwijl op de slagen van het laatste uur de hemel sterrenloos zwart wordt van een nieuwe zon die aanzwelt…

we zagen hoe een blind vuur hem verbrijzelde hoe de snelheid van zijn vernietiging aan roofvogels in duikvlucht evenaarde hoe de vlammen en de dood als vrienden dansten met elkaar boven vouwt de lucht zich open een baan van licht valt op het rusteloze graf van de lange ijzeren slaap we noemen je naam weten wie je was…

Vandaag heb ik opeens Weer geluisterd naar de stilte Die zolang op mij heeft gewacht. Ik liet mij zinken en landde in haar adem Het vallen viel mij zacht. Er was een leegte, teer gekraak en ook een suizend klinken Ik zag de tafel en de stoelen en hoe het licht viel op de kast Ik was samen met de dingen, vertrouwd en thuis als oude gast…

Positiviteit sterft niet ligt ook nergens begraven positive mentaliteit gaat nooit dood! dat was, is en blijft en zeker bij Bibians 'MentEliteit' mooi nieuw begrip!…

Als ik er niet meer ben, Weet dan dat ik er altijd nog zal zijn. Als ik er niet meer ben, Zal ik altijd jouw persoonlijke beschermengel zijn. Nu ik er niet meer ben, Weet dan dat ik er altijd nog bij ben. Verjaardagen en bijzondere dagen. Ik zal er zijn. Als je me mist, Kijk dan omhoog. Als je me mist, Maak ik speciaal voor jou een…

Ach DEKEN! DEKEN, ach! mijn waarde WOLFF! mijn man! - In ’t holst des nachts! - ’k zit voor zijn ledikant te lezen; Hij spreekt met mij, hij sterft, valt in mijn arm! - ik kan Niet schrijven! - hemel! moest ik juist allenig wezen! Geen ziekte, zelfs geen koorts; zo zegt hij nog: ’k Ben wèl; Slechts wat vermoeid; dit komt van gisteren te preken:…

Doodzelden stopte bij het dorp de trein - dat was als iemand uit dit leven wilde en zo de rails was opgestapt. Dan werd het overblijfsel weggehaald, waar kracht en vorm uit was geweken. En heel het dorp verlamde in de strop die deze man of vrouw fataal geworden was. Zo'n lijk begraven was al zwaar, maar dan de ziel, die naar verlossing zocht…

Het laatste cadeau: de kinderen om haar heen – die blijven spelen.…

Elke dag denk ik even aan de doden De overledenen die mij zijn voorgegaan Letterlijk krijg ik ze daarmee niet terug Maar figuurlijk zit ik met ze aan de koffie Of thee, een glas limonade of biertje Of een jonge borrel zoals met mijn vader Zelf drink ik niet meer, maar die borrel Die borrel met mijn vader wil ik niet missen Thee drink…

Jouw leven in een paar zinnen Dat is onmogelijk en waar moet je beginnen. Maar dat maakt niet uit zou jij hebben gezegd Ik had het niet geweten of vergeten, want mijn geheugen was slecht. Praten over eten en koken dat vond je fijn En boerenkool moesten met kaantjes zijn. Jouw volumeknop had maar één stand, dat was altijd te hard Maar vanaf…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

Het is veelal niet de angst voor de dood maar de intrinsieke angst voor het sterven voor de pijn, de pijntjes, het lichaamsverval daar kunnen mensen echt doodsbang voor zijn het zweet kan ze uitbreken de flauwte nabij het zou flauw zijn dat te ontkennen ook voor mij na deze gedachten aan hartenkreten te hebben toevertrouwd ga ik weer aan…

ze stopte het verdriet dat onmeetbaar was niet in een doosje het kon daar niet ademen versteend zou het stikken van ellende verdriet moest leven hij kooide het leed als het dier dat hij temmen moest het gromde sprong tegen de tralies op razend vond het geen weg naar buiten verdriet moest dood…

Toen doorsijpelde dat er bij mijn uitvaart geen alcoholische dranken op tafel kwamen bleven meer dan de helft van mijn nabestaanden weg!…

Na je dood werd ik opnieuw verliefd op je. Ik was met een vriend op de Wadden, in het hotel waar we dat voorjaar samen ook geweest waren. Je wist toen al dat de pijn in je rug geen rugpijn was maar gaf geen millimeter toe aan dat weten. Je weigerde de gifbeker tot de laatste druppel. In dat hotel met poëzie op de deuren ontmoette…

Dan, als ik tuimel in de kist doodsoverwonnen en bezweken, laat mijn twee handen zijn ontbloot, en uit de baar naar buiten steken. Dat, als ik het paleis verlaat en langs de grote weg mij richt, een elk mijn schamelte ontwaar' en worde door mijn lot gesticht. Hoe zulk een, die veroverd had van aarde-oppervlak tot aan de helle hoogten…

op de weg door het leven loopt de dood naast ons als een vage omstander in de schaduw van het licht als het onwerkelijke einde dat zo onontkoombaar is zij beneemt ons de adem waar het leven nog vol is veel te vroeg en onverwacht pardoes en bruusk tegelijk bij een plotselinge struikeling die wij niet aankomen zien na ons oneindig lijkend…

Als mijn ogen water waren, dan zou het stromen. Over jouw haren, jouw handen, jouw gezicht. Het is niet mogelijk, de deuren blijven dicht. We kunnen alleen maar huilen, al zien we de tranen niet. Zelfs woorden zijn haast niet te vinden, bij dit zo groot en onbeschrijfelijk verdriet. Antje.…