Alle inzendingen over psychologie

Inktzwarte tekening, van boeg boven water aan de muur, bij het bed met de gitaar wijnrode bloemen getuigen van waarheid teleurstelling raakt gevoelige snaar 't zinkende schip verbeeldt hevig in echtheid de angst om te leven is met de nacht nog niet klaar.…

in de ochtend lig je rustig naast me; de terugkeer naar waarheid waarop wit gesteven lakens jou niet anders zien dan je bent ook in wat je nimmer hebt gezegd of in dat wat mijn ogen nooit zagen en zich nu tot namen wuiven als waterdruppels in steeds weer andere vormen van leugens ik wilde jou dromen mijn stem laten horen vanuit…

vraag me niet iets dat ik niet kan sparen het verleden is gewassen met tranen (dat liefde schiep) ik liet je gaan, tot mijn spijt tussen zee en sterren met open oren laat me gaan wat ik voel met alles wat ik kan, kan ik verstaan ik weet wat ik doe vanuit vrouwenogen laat mij maar gaan op nectardruppels van de vier seizoenen fris in…

verraad mij niet zwevende kleine stemmen blijf zacht in het najaar het water en de dagen voorbij licht als verwachting of een groet in ieder oor zing boven zij die rouwen samengedrukt worden door een doornen heg wanneer de leegte over hen ademt eens stil, vol en vrij wacht boven het gewelf van de wind de halmen die beven en op hun…

Misschien, dans je hemelschaduw weer terug naar het midden waar ooit het begin was jouw magie in trance voor de God van vergeten of laat je vriendelijk weten de filosofie van vergeven moeders die dichten over katers die stinken en schepen die zinken geschilderde bloemen op het zielenbehang bijna droomverloren in gevoel van verleden…

als ieder woord een droom zou zijn gegund zou ik maar één woord schrijven misschien zou je me dan zien staan verwonderd om mijn schuilplaats waarin je alles terug kan vinden alles met een begin zoals poëzie of een kleine rivier vol sproeten bij de schoonheid van een zomeravond het dichtbij gefluister van een vlinder die…

ik tekende vogels en werd blind vouwde het water open alsof ik er bij hoorde maar werd onzichtbaar in deze stilte golven overspoelden, dun en donker het voelen opnieuw onleefbaar tot aan de hals ik legde mijn hart naast voetstappen, op ribben van het kale zand hoorde regen praten, nog smaller dan anders ik sprak van beminnelijkheid…

met stapels licht verderop, hier en daar door kleurgebroken bogen de levens-golven vloeien wel op maatgevoel veelstemmig de wind fluit blijde tonen door het want evenals hun schippersvrouw kleine regenbuien trekken in rap tempo weg met de wind in de zeilen zeilt het jacht elegant door het water op glansgespannen wiekslagen ik kijk met…

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

Spinnenrag vangt stemmen, uit de verste nissen van de kamers, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik vertrokken was blijft er een vage afdruk op een leeg matras, die dag hoeven ze mij niet meer te zoeken, op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen, één goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en van enig spoor…

ik kan mensen liefhebben zomaar omdat ze me veroveren ontvangen met één woordje, wereldgroot meer is er niet nodig om een leven na te laten ver weg van het evenwicht der grenzen ik kan uit dat woord geboren worden, vogelvrij vol van ongeduld weergaloos stralen in de welving van beminnen als de zee rondreizen zonder regen uit te vegen…

De geest en lichaam dat genoegen neemt met een andere ziel en onbereikbaar bleek, moet gedwongen toestaan dat bewustzijn de moraal ontwijkt naar een vergeten uithoek van het geheugen, pleegt selectief verraad aan het ethisch woord en daad, blijkt gevoel niet met de rede gebaat, laat staan voor enig begrip, daarin verblijf ik…

Het gedicht ontvouwt zich als een bloemknop in een zee van duizenden bloemen waar in kleuren, tinten en tonen de woorden wonen die ontleend zijn aan het oog van de menselijke ziel Zij spiegelen zich aan het eeuwig licht en zo verbindt de mens zich aan zijn lot ontvouwt het zijn plot en ontdekt zijn ware aard Het gewicht aan waarde…

geen enkel wijsje blijft in de boom hangen wanneer wind aan het gebladerte rukt verzamelde ik zachtjes en viel geluidloos neer in jouw gedicht vanaf de hoogste takken omlaag naar de vlakke lijn waarop een meeuw rustte nog lichter dan het onvergankelijk verlangen waarin je mij baadde gevolgd door klokgelui en het refrein…

mijn ziel is bijna al een leven lang zacht droevig gestemd de kleur van vele dagen schijnt herfstachtig getint ben deels geremd, onderkoeld ben ik zo vroeg uitgebloeid en is het enkel voor mij bedoeld wil dan vluchten ver van het heden of in de schaduw van het verleden het lijkt wel of mijn aard is gezonken in diepe…

wanneer je zegt dat het onzichtbare niet kan bestaan in dit leven, denk je dan aan de waanzin in het moe geleden licht of aan de dronken poppetjes die je krast in je verhalen, op de stoep en aan de tafel omdat zij je troosten je meeslepen aan de binnenkant omdat de diepte steeds dunner wordt, net zoals dat kind dat niets van liefde weet…

Honderdduizend schonen hebben mij hun ja-woord reeds gegeven en nog laat ik ze ook weer gaan…

Onmerkbaar, bijna in willekeur, heb je mij ingelijfd, in muziek die me niet raakt, in de taal die ik niet spreek en niet wil verstaan, mij bij jouw van wie je niet houdt. Was er iets veiligs en vertrouwd bij maaltijden die ik maak ? Of iets wat niet in te lijven is, een eigenzinnigheid die tegen tralies van de sleur en middelmatigheid…

wakker in een droom wil ik uit de wereld stappen voorzichtig een stapje over de rand en dan dan zal ik vallen vallen tot ver voorbij het diepe vallen zover totdat ik zweef zweef in het oneindige het vochtige van troost één word met mijn wens als een onzichtbare kring rondom stilte afgesneden van de richtingen die mij niet toebehoorden…

geef mij terug aan het water geef mij terug aan de wind breng mij terug bij de oorsprong maak van mij weer een kind ego / laat me toch slapen maak me vrij van mijn brein laat me nooit meer van je horen opdat ik gelukkig kan zijn…

De ruimte in mijn hoofd is kaal en leeg ik reis naar binnen er zijn geen ramen of gordijnen bestemming is er niet reizen is genoeg de weg er heen is mijn doel het verlangen onderweg te zijn die mystieke ervaring is de vervulling daar verander ik raak ik ballast kwijt om balans te herwinnen de ruimte in mijn hoofd ontdoet zich…

-ik vroeg aan mijn droom waar hij van droomde en hij antwoordde “dat jij mij nooit verliest”- vergeef me mijn waarheid wanneer ik je naam dicht bij mezelf houd ik, die nooit in het geluk geloofd heb of in de kleine beweging van een golf volgestopt met zout met zwermen vogels op de vlucht die nooit meer waren dan een vage…

er blijft niets meer over niet van mij of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid nadert in een schrijn van gebroken weerstand de dansers, ze dansen niet jij draait je om en ik kan slechts onthouden dat de klaver die je gaf in verloren momenten te zwaar beladen was strakgetrokken door het gewicht van eigen bloemlezing onschendbaar…

wanneer faal je in het heengaan wanneer vertelt iemand mij over de bloemen of de dromen die doen vergeten als een minnaar, dichtbij want meer, veel meer verdwijn ik in de dagen erna in een dag nooit gemaakt een achtste of een negende waar het antwoord slechts bevrucht wordt met verte en nimmer uit mijn zwijgen glijdt alsof…

die docent zit maar te praten ik weet niet wat ze zei van mij mag ze het best laten ik ben er toch niet bij 'je bent niet goed aan het opletten' ik doe het weer niet goed ik moet mijn gedachten stop zetten maar ik weet niet hoe dat moet het lukte me niet al die keren mijn hoofd zat barstens vol ik ga het nu nog maar eens proberen maar…

Je zal maar thuiskomen: zal ik het wel zijn Ik zie je voordeur en je gang, die me bellend verleid, telkens weer als je open doet, zachtjes lachend naar de keuken loopt Ik moet je wel volgen, dronken van verliefdheid, kind, ik heb zin in jou Moet ik het je dan op mijn manier gaan zeggen? Van het hoe en wat? Kleine lieve donder:…

Zijn het de Walkuren of ongrijpbare schimmen die mij de rust niet gunnen om de raven van de nacht te weerstreven? Verzuurde woorden in duistere graven waaruit zich de ochtenden laven. Een glimp, waarin het eerste licht als traan geboren wordt, handen verleggen schaduwen over mijn verweerd gezicht, geleefde wraakgodinnen verhangen…

in de schaduw van groen en blauw dineren zonnestralen gastvrij mee aan tafel op natuurgetrouwe wijze moet ik zeggen er broeden geen donkere stormwolken aan de horizon op het terras van licht is een en al leven onder dakplatanen dicht bij elkaar ik dacht, dacht zoete liefde door een naam om het licht te dragen op oogleden via diepte en…

oh aarde, laat mij wonen in de duizend ramen in de schoot van ieder zicht laat stilte mij herkennen wanneer ik loop naast kinderogen, donker door verlatenheid ik zal de spraak van het vergankelijke bewaren maar geef hen de klanken van het licht ook al weten zij niet waar ze kijken moeten, waar de weg is zonder schreien het open…

ik geef je geen dromen meer noch zet de kersenboom voor je klaar op de puinhopen van de oude rivier waarin alles lijdzaam stil wordt vanaf hier open ik mezelf wel en de tijd, de deuren van het rouwbeklag zullen voor het grijpen liggen ogenblikken zoals ze zijn zoals ik ben wanneer de nacht voorbij moet en ik rond en rond draai…