Netgedichten

netgedicht (nr. 34.663):

Italiaans vlees.

Waar de paden kronkelden
wezen bomen ons de weg
dieren waren niet in ons geïnteresseerd,
totaal niet en luidkeels

Wij hoopten tegen beter weten in nog
op een wonder

dat het water ons zou dragen
zou opengaan
en onze achtervolgers zou verzwelgen,
maar niets dan dat!

Onder de grond hadden we
achteraf gezien
nog de beste schuilplaats,
een openbaring!

We weten wel waar we naar toe gaan
maar we weten niet
waar we geweest zijn:
laten we ons door pratende hoofden
de les lezen?

Op de horizon
lag weer die rode gloed
en in het toch al zo kalme water
was een gladde streep getrokken

ik voel me raar in mijn hoofd,
ik kijk als Escher,
was het jouw schip misschien
dat daar voer?

Ik kijk naar jou en ik besef:
ik hou van je
en ik zal nooit meer zonder je kunnen

Het Italiaanse vlees was zacht,
zachter nog dan de vorige keer,
vond je niet schat?