Alle inzendingen over psychologie

de ochtend komt binnen met het grote blauw in zijn handen dwaalt verder, werpt bloemen in het water en jonge schaduwen die nooit genoeg van elkaar krijgen leggen zich licht, klein en onkreukbaar ik keer terug naar het begin doe mijn ogen open, rond mij in armen als knoppen zonder tegentijd half verscholen in het kortverhaal van stollende…

Neem mijn hand... laat ons reizen naar een land. Een land van dromen.. waar ik zonder jou..nooit zou komen. Neem mijn hand, neem mij mee, ver over zee, laat ons aanspoelen in dat land... ...ons dromenstrand. Met jou wil ik gaan.. ver over die horizon het punt waar mijn leven stopt.. en jouw leven begon..…

ik had zo, meen ik willen inschepen onder een bladzijde door de letters van je gedicht hoe kan ik lieve woordjes vangen aan dagzijde van onderdak op het kustgebied in de schelp van je heupen om mijn vingers rond je haven te sluiten binnen gehoorafstand ik wilde wat roepen 'binnen onze taal' de zee klotst altijd voort in eindeloze deiningen…

zo licht het is de muren te breken van een stad in verval zo zwaar de stenen te kantelen waarachter de uitgeputte verte gemiste kansen kuilt ik strek mijn hand, grijp de stengel van een netel, hij prikkelt juist genoeg ik schep de grond over de rand zie mijn geweten, bloot en schraal spelt het verjaarde beloftes letter voor letter…

Een slechte bui drijft mijn bewuste binnen, schildert de wereld grauw, negatief gevoel omwolkt herinneringen, destabiliseert mijn leven, ik zoek afleiding en wandel de binnenstad in, de oude stad waar niets verandert trek ik aan als ‘n warme jas, ze is helende pleister op kwellende littekens; ik herdenk Kees P op de binnenplaats van het Burgerweeshuis…

waarom, mijn vriend ben ik in dromen de ochtend; het koor van licht dat waarheid met ruime vleugels draagt de boomvrucht omlijst door vreugde; het dauwgeritsel van het vroege uur waarin ik mijn handen vind om elk gebaar van liefde te beantwoorden en dat de dag sterker maakt met zachte binnenstem waarom, mijn vriend wil ik weten…

spreekt pijnlijke boekdelen die van vervlogen tijden waarin het slijpen van messen nog vlijmscherp voor de geest staat men niet schroomde ze te gebruiken…

de vele keren dat ik je zocht in de dikte van de wolken vervormden ze tot verre verhalen waardoor ik nog meer vervreemdde van de waarheid…

het is bitterkoud buiten zonder haast stilte strooit zich rond het lege nest, neemt een kleiner wordend boomblad mee het breekt op het voorhoofd van de nacht met de blik naar boven ik loop voorbij, blijf mezelf zie wind blazen, sterren in gele kleedjes langs de lengte van het huis ik wil ze vangen, vandaag, nu en morgen weer…

Messteken tussen ribben van het leven waarin ervaringen lek geprikt worden om leeg te bloeden in bloembedden waar rode rozen worden geplukt om in huizen te prijken…

het regent woorden heel veel woorden stuk voor stuk vang ik ze om je beter te doorgronden hoe ik ook tracht het grotere geheel te zien jongleer ik tevergeefs en verdrink langzaam in onbegrip…

De jaloezie, ze gaat gebukt onder weinig woorden.. levendigheid danst tintelend lijk kleine regenbogen, zo onvergeten en in alle kleuren als een kwestie van onzekerheid van menselijk onvermogen onze schrijversogen schitteren, ons hart zo onverdorven en zo puur? Gestorven vallen de pianoklanken, die afgunst in ons hart omschrijven…

ik heb me moe gedwaald om liefde te doen verstaan in jou en mij doch weet niet waar, verloren wij de muze dichter tot elkaar dat ik volgen zou, ik volgde dan terwijl jij sprak op akkoorden van de weg dat zich dichtte in samenheid toch; drijf je weg op leeg papier als ik aan je denk gedachten dwalen naar een verloren welzijn niet weten…

een smalle gang geschaafd uit wilgen vlucht in beeldspraak als een impasse waarin spiegels zich laven aan illusies over stilte heersen, onafgerond om verder te golven, tot daar waar stromen spelen in daggezichten met wilde vruchten van hoop. wuivend naar onderweg, naar jonge en oude bomen, naar vlaggen in de verte en heerlijk…

Laat het nu maar los je kunt niet veranderen wat onhaalbaar is…

Als de mens in wording denkt over een stenen pijlpunt kan hij ook over zichzelf nadenken, over zijn omgeving, over de tijd; het bewuste denken is geboren en daarmee het zelfbewustzijn dat ons tot mens maakt. We lossen niet als een dier op in de omgeving maar onderscheiden ons er heel zelfbewust van; het denken over onszelf is beperkt omdat…

in het gemurmel van het onwaarschijnlijke lijk ik niet te bestaan maar tijd strekt zich uit op mijn huid als bewijs van betrouwbaarheid waterdicht plant zich voort met een te hevig, huizend hart hijgend onder blauw bedrukt, wegwaaiend in honger en liefde, almaar onderweg almaar en wellicht volkomen onoprecht - zouden wijzers dromen…

Wij slaan splinters in de ogen van ons eigen vergezicht en verliezen het vermogen om te zien wat ons verlicht in elkanders nachtvizieren maakt het duister ons kijkdicht elke poging tot plezieren stuit op negatief bericht wij spiegelen de blinde vlek die alleen de ander ziet verstoten naar de zere plek van ons valse levenslied.…

we begaan nieuwe paden als goede vreemden zo is het althans te benoemen als emotioneel ontheemde hoor ik jouw gedachten enkel zoemen in wolken van ont-moeten of die blikken van verstilde diepte op de vlucht voor aards boeten iedere dag is gebouwd op verleden van ver terug soms als restant van heden morgen wordt gebouwd op…

Droom op droom te bouwen, de wolven hebben de nacht gemerkt, wat eerst op zwarte gaten leek, sloot zich op in een verbond als schapenwolken op de vlucht, in het licht tot het duister als een klucht geketend door list met de tong verscherpt, verwerpt het zuivere wiel van geest en ziel, absorbeert de energie tot beelden waarin de…

de oude man verdonkerde zijn kamer liep, alsof hij zich had vergist naar de grijze kringen, langzaam geworden op het tafelkleed en even later werd het doodstil het rook naar nacht en een wereld heengegaan mank in de schaduw van gods wil hij verdween tussen lichamen nabij die ene zonnebloem, volmaakt in wie ze altijd was gebleven…

Onder het glanzen van de maanbuik tot aan de zomer van het liedje niemand heeft je ooit gezien liep ik nakend rond in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn geen God die mijn glimlach wilde zien geen engelen onder mijn naaktheid ik was geheel mezelf zonder verschijning en alles wat ik verzweeg hield op met bestaan…

Loslaten is vertrouwen en geloven dat geduld uitkomst biedt. Geduld is geen dwang, geen tegenstand. Geduld is de dingen accepteren, die je gegeven worden. Geduld is een doel, maar zonder dwang en zonder deadline. Vertrouwen dat ook onzekerheid een einde kent. Zoekend naar het beste in onszelf en in een ander. Op zoek naar de waarheid die…

dit is mijn stem, zei je ik zwijg en graaf me in jou omdat niets ontbreekt aan onze stilte ook al sijpelt water uit de achterflap; uit noodzaak omdat tijd zich verontschuldigt bij het stervend licht en ik me lokken liet door de verste grenzen zoals koude bladeren langs een winters strand die in de horizon verdrinken dit is mijn…

Hoe jij op de stalen rand van een dood leven zwerft het noodlot dat in je vingers zweeft, met het zwerk dat je vervloekt alsof je onbewoonbare moeder je weer uithuizig spuwt. de waanzin die je in de keel van een hond legt, alsof je de ogen aflegt voor de afgronden die je achter laat de ladders die je achter je optrekt als toekomst dat vertrekt…

moeder kind ken het einde als begin van wachten op een nieuwe noemer kijk het afgesloten venster door en uit de kamers zonder licht vertaal hun diepte als het zicht van mijn bestaan en reik mijzelf een open kader aan…

Heb ik je nu al voorgoed verloren je kent mijn angst niet en ook mijn pijn wat jij ook over mij hebt mogen horen maar waarom kunnen we niet samen zijn? Verloren, ik kende je misschien nog niet door je ogen zagen dan de dichte mist dit bezorgd me daardoor ook wel verdriet wie weet heb jij je in je gedachte vergist? Kennen, dat is iets wat…

ik duik in jou, mijn dichter en waan me even je minnares op lippen zonder spreken een eerste geliefde bemint je niet beter zoals ik je stem onder het licht van begeren de roep naar geluk, het vragen naar’ t schoonste je aanraking zo zomers en teder ik murmel je ’s nachts in de lucht van mijn longen, kruip in je woorden om de…

misschien zou ik jouw gedicht uit het hoofd moeten kennen maar als ik dat kan waar blijft dan de verwondering het verlorene dat zichzelf laat vinden met grote ogen om ons te redden van het doodgaan en het rouwbeklag na elke teruggestoten en onleesbare waarheid die in het memoriaal van liefde nog minder dan een stip werd ondanks de drang…

Levenshonger, ongestild vertild in beelden die ik zag, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en ziedend kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten, begroef de nachten in dat éne woord wat kwijnde, als milder antwoord schuldig bleef, beproef de bittere kruiden tot het einde, maakt het niet jonger…