Netgedichten

netgedicht (nr. 32.759):

tot straf van schaduw

‘slaap maar, zei je
slaap maar zacht’

het denken druppelt in ogen, vermenigvuldigt
kijkt bevend om
vindt
verteert
en onterft dan de dagdromen

dagelijks
nabij de tijd die in volheid staart
naar hoop

in stilte terugkeert
onder het geroezemoes
van loshangende woorden

als een wereld in de regen
met vleugels aan
aanwezig

als een veld vol tulpen
waarin alles heen en weer
wordt gewaaid

wanneer de aarde geurt, op zaad wacht
hoog in de lucht

‘zoals ik ben, heb ik me gelogen
luidkeels schreeuwend dat ik was
want wat ik was, ontstond niet
in de waarheid noch in de vuurkring
van de leugen'

slaap maar, zei ik
slaap maar zacht