Alle inzendingen over afscheid

tijd het is geen droom als je me meeneemt ik droom niet als mijn gesloopte lijf iets anders wordt niet meer het mijne is het is geen droom tijd als broze botjes bijna breken het vermoeide hart hardnekkig hapert nauwelijks kloppen kan geen droom als mijn ogen zich naar binnen keren als het tijd is tijd…

tijdelijk vond zij onderdak waar stoel en bank en een gordijn van een lamp nam zij geen notie maar duisternis dus toen de zon verdween moest zij gaan en spreidde instinctief haar vleugels toonde het motief en gaf zich over aan een drift die de nacht voor haar in petto had…

het licht kroop zacht dichterbij met lange warme haren het openbaarde de desolate kou die mij in somberheid gevangen had gehouden in de afgelopen tijd het is begonnen met twijfels aan de echtheid van licht dat opgepimd door anderen veel van zijn glans verloren wist over de warmte die het zou moeten verspreiden en die niemand…

Vandaag is het een glorierijke dag Ik zeg de M goodbye van Zee de Fee En ook die boze Fee zeg ik tabé Maar pleng geen tranen om haar valse lach Haar Zeepaard doet nu dienst als Sint z'n knol Waarna de Fee diens schimmel zelf verschoont En zich vervolgens duizendmaal beloont In dwangbuisrijm, als boze toverkol Als ongeborene koos Fee…

Alle mensen die hebben bestaan zijn vergeten op enkele na. Ik vraag me af waarom ze hebben geleefd en of het van belang was voor henzelf dat ze hebben geleefd maar dan toch om het leven zelf voort te duwen tot meer bewustzijn. Er zijn plaatsen op de wereld waar de namen van de gestorvenen zijn gegraveerd, in steen gehakt om ze te kunnen…

om de tijd op te vouwen als een vloerkleed in een doos van vergankelijkheid om de tijd te vouwen in de rimpels van het voorbije op te vouwen in mijn handpalm te bewaren kleine, kwetsbare seconden om de tijd op te vouwen in mezelf…

regen voedt de akkers waar restanten van wat ooit zocht naar herkenning toen de messen van het woord nog niet waren geslepen en elke stap verzonk in drassige grond die de zinnen en de zin van wanhoop en hoop gulzig absorbeerde terwiijl de zwarte vogel de dromen voerde naar niet gekende verten…

Voorbij Na al die jaren Voorbij Samen opgroeien Groot worden Voorbij Nu niet meer Het doet pijn Teveel Voorbij…

dromen schreeuwen in de nacht woorden zitten diep van onder meeuwen krijsen de nachtuil lacht zijn nek draait aldoor ontkennend, hij staat nog op wacht wijl ik tegen de herinnering praat, roep, zucht en mezelf achterlaat…

In liefdevolle herinnering verblijf ik op de drempel van waan en waanzin. Op de drempel ook van huis en heimwee.…

rondjes op jouw been, ik teken heuvels, meren, wegen naar je voet en de veren, langs je schouder tot een nestje voor je hoofd je ziet veel blauw, de zon is naast ons zie je ook de dauwdruppels? een kunstwerk, rondom jou gestrooid met een twijg jaag ik de mieren weg ze lusten je omdat ik niet genoeg niet genoeg je lippen kus…

Complimenten heeft hem groot gemaakt; Gewaardeerd voor het moment even; Werd sterker elke dag; En toch bescheiden gebleven. Complimenten heeft hem kapot gemaakt; Vooral in bijzijn van andere mensen; Hoe goed ze ook bedoeld waren; Minder zou hij steeds wensen. Complimenten heeft hem bang gemaakt; Hij huilt al bij elk goed gebaar; Het vertrouwen…

Wat in deze wereld maakt dat je loopt als gisteren, al het achter ons lag, zo verstrooid, toch ontdooid, Spinsel zoveel groter, terwijl ik alleen maar kleiner wil in dit verschil, wat in deze dag maakt dat ik loop als gisteren, de vooruit nog niet gedaan, Als knisperend hout nog nieten moet schieten terwijl de dode allang is gevangen tussen…

Haar gelach, haar geschater Helder klinkend als sprankelend water. Die gevangen werd in een straal van licht. Dat kon je zien als je keek naar haar gezicht. Zij was de ster, de zon, en het stralende mooie zomerweer Zij was de gene die je liefde laat voelen, keer op keer op keer op keer. Ze toverde de glimlach op je gezicht Maar nu is ze weg…

Toen ik je net leerde kennen Ging ik met gedachtes rennen Toen we beiden 22 waren speelde ik met je haren en jij met de mijne precies dat fijne Ik mis je nog elke dag hoe vaak ik dat ook zeggen mag…

de schaduw van de rand van de hoed viel op zijn gezicht voorbij gelijk en ongelijk droeg hij zijn gekneusde ziel op vleugels naar het open veld voorbij papier en lawaai wist hij dat de gewatteerde handschoenen zijn val niet konden breken hij keek in de verte alles werd hem duidelijk…

je bent gehavend je ademt niet meer onder het witte laken een strakke zee die je ondersneeuwde je valt samen met het zwarte landschap dat je leven onder lemen lagen smoort om het later glad te strijken onder het wolkenfront stromen waterlanders over gekneusde bloemen binnen de stortregen van woede en tranen op papier…

Avonden lang zat hij dan in gedachten verzonken. November brokkelde af in winterse buien, waarbij een straf soort duisternis zich ophoopte tot nachten van slapeloosheid en eindeloos wachten op het onontkoombare oordeel: Laf! Zijn leven vervalsend tot aan het graf zo was het, niet langer zou hij nog trachten deze kwellende kennis te ontlopen…

Onder het raam, in de aarde, die sporen die me dierbaar zijn Toen hij kwam, wie zond hem weg? Ik zond hem weg: het deed geen pijn. Het deed geen pijn; maar iets verdwenen of dood in mij; mijn gedachten staan als soldaten gehoorzaam, in rechte rij. Op een nacht valt de sneeuw, maakt de aarde wit, maakt de aarde rein. De randen van mijn…

Daar hangt wat adem van mijn ziel Op iedere weg, in iedere bloem; Daar blijft een beetje van mijn hart In al de namen, die 'k vernoem. En 'k voel mijn ogen stil verwant Aan ieders wee..., aan elks verblijden... Gij, die me lieven hebt geleerd, God, leer me scheiden. Mijn God, ik kàn..., ik kàn nog niet; Daar woont in mij geen stervensrust…

op het stille bospad neergezeten op een verweerd bankje zonder leuning denk ik aan het bankje in onze achtertuin van steigerhout en ongeverfd zelf getimmerd door mijn lief met een bont kussen door mij getooid melodieën die hij er speelde op zijn gitaar en bijzondere verhalen vertelde velen ben ik inmiddels vergeten sommigen vergeet ik…

D’ eerste maal dat zij ging naar zijn graf met in haar armen ‘n bosje witte chrysanten vielen de tranen op de mouw van haar jas en kleumerig grauw werden haar handen trillend van angst stond ze voor ‘t ijzeren hek de stapels bloemenkransen lagen nog fris om haar mond speelde ’n zenuwachtige trek verslagen was zij door ‘t ondraaglijk…

kleine kruisjes die voor het altaar staan een kleine dorpsgemeenschap die in een jaar is heengegaan sommige van die mensen kwam je weken of maanden geleden nog tegen anderen waren door ziekte of ouderdom reeds eerder uit het straatbeeld verdwenen een steen, een kruis, een bloem symboliseren hun namen die één voor één nog eens worden…

Ik heb je neergelegd in een bed van zand. Jouw naam gegrift in steen. Blauw als het water waar je zo van hield. Zo lang, zo lang alweer geleên. 'k Beleef nog altijd die momenten, van hoe ons samenzijn begon. Ik kan ze niet vergeten, omdat ik toen mijn leven, pas leven noemen kon. De jaren die verstreken zijn, maakten van mij een oude vrouw…

Mijn engel is na jaren weggedreven en dat doet mij onnoemlijke pijn je was zo kostbaar in mijn leven gaf me alles om op aard' gelukkig te zijn je verblijft wellicht in vrede bij de Herder die gedachte is : wat me nog hoop geeft maar ik kan zo moeilijk zonder je verder wist ik dat er ergens nog iets van je leeft kom dan aan de hemel stralen…

Zij werkt onzichtbaar aan de wegen door het huis, holt dag aan dag de dingen uit die zij moest achterlaten in haar oude wereld. Haar kleur verdwijnt, de geuren van haar huid raken vergeten. Waar zij gemist wordt vult zij nieuwe sporen met groeiende afwezigheid.…

Voor de laatste keer kijkt hij achterom geen metgezel meer die zo ver meeging, zodat hij verder reist met de avondzon waar wind en water suizen in de nevel eeuwig eeuwig…

zonder jou, voel ik mij in rouw zal de zon nooit meer zo helder schijnen de lucht zal nooit meer hemelsblauw zijn zonder jou geen warmte, geen verblijden zonder jou, voel ik mij in rouw worden mijn dagen donker als de nacht zonder vogelzang, zonder bloemenpracht Zonder jou geen lentedag, geen zomernacht zonder jou, voel ik mij in rouw…

Mijn vel en mijn handen beefde van het onrecht in de verlatenheid toen ik bukte en naar mijn schoenen greep terwijl ik naar de modder keek die onder mijn zolen kleefde nadat ik weer was uitgegleden op de moerassige wegen waar ik het lied van mijn hart gezongen had voor jou Mijn vrije adem dat voor jou is uitgestort in het huis van jouw geborgenheid…

Voor het laatst kom ik je groeten op dit vroege morgenuur er is niet eens een vermoeden, geen tijd meer of geen duur. Alleen een stil en stom gelaten zijn veel stiller nog dan slapen een bleke straal van zonneschijn een gouden streep over het witte laken. Frisse bloemen getuigen van leven in een kamer waar de dood angstig spreekt doch…