Alle inzendingen over psychologie

iedere dag wanneer mijn twee Bertha's hun ochtendwandeling rondkakelen, vol overgave verspreiden ze versgelegde roddeltjes tussen boom en bloemen rozenstruiken en het geluidloos groeien van een web ik zie het onkruid dan welig tieren terwijl het weeë gras krimpt met het hart eenzaam omlaag als een steen brutaal vliegen kraaien zwart…

Je had iets gemist, tot je verdriet, Je ging het nog eens overdoen. Herinnering ligt in het verschiet. Desondanks is het heden niet De toekomst van toen.…

een roes vol liefde die haar gedachten omwolkten op stapels schrijfgerei van rozenkleurende fantasieën met vraagtekens zij wist, dat zij hierin haar passionele verlangens niet kon overwinnen onder de wijde tintelluchten op papieren illusies…

ruw trek ik mijn stinkende huid uit schraap de gaten waarin een oneindige ruimte de kruisen bevochtigt van doden die hun buiken aanschouwen; glasachtig in het spreken ik doorsnijd de woorden, geef vorm met dezelfde beweging waarmee mijn hart werd doorboord en trek het ongedierte uit de zwarte vlekken, opgezwollen tot afkeer van…

Omdat ooit jouw vader wel twintig woorden wist voor whisky en vrouwen mocht dat de pret niet drukken als hij in zijn boot ging varen om zijn ellende te verdrinken bleef jij achter met de andere kinderen en kon jij alleen niet langer verhinderen dat de liefde overboord sloeg bij jouw moeder in de kroeg door haar gehaast en haar gezwoeg…

schaduwhuizen vallen op straat tussen scheve bomen wier kruinen met bloemen stoeien in overtuinen waar de laatste vogels nog vliegen en treurwilgen de avond wiegen in bootjes die op het water deinen zal een drevelgat in de schemer verschijnen…

Ik heet van jou te zijn en jij mag me op de buik schrijven jouw ongenaakbare grillen ontwikkelen zich op het puntje van je scherpe tong het is al lang goed in pure idolatrie verkerend leg ik me wat op mijn zij alsof ik zelf niets bedenken kan tot ik sta waar jij ooit stond en ik zij aan zij met het besef loop dat je het verst…

Hij kende de stroom de bovenstroom maar ook de onder Hij stond open voor het wonder van water, watersnelheid en verval Met de rivier viel niet te spotten beslist was dit geen niemendal Hij roeide,roeide wist van geen wijken zijn scheepje in tweestrijd tussen water en mens Hij kende zijn krachten had slechts een wens: met haar…

Lief, mijn lief wil ik de daggesloten jaren verdrijven tot ver achter de wind of tot daar waar het hart zeker is van het aardse licht het onbekende, temidden van het ruisen en elk gesprek dat werd beweend; het groeien van de leegte onder het goed-rode zand. Vandaag wordt je gezicht in een gedicht opgenomen, gelijk de gedachte aan…

zou ik daar de stilte kunnen tekenen of erin verdwijnen met meer dan mijn ogen alleen zal ik mezelf aan de grens herkennen in het weten dat mijn hart heftig klopt (liefde veroorzaakt pijn) wanneer ik naar een laatste wens word geschopt door de hongerige tijd die, zoals mijn duindromen, immer bij mij blijft ziltig in waarheid,…

Zo-even ontwaakte ik zo zacht, ik dacht dat ik kon zweven, waar eindigt de dag en begint de nacht tot hoever reikt mijn macht van leven? Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, zodat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in een wijde atmosfeer, aan de overzijde lonkt de altijd groene weide, beweeg ik het aangeboren lot heen en weer…

Televisie, nieuws, niks is meer echt Er is niemand die echt meent wat hij zegt Op een CV wat mensen beweren Er is toch niemand die dat zal controleren Een goed cijfer voor Frans zal dat dan wat zeggen? In ’t land zelf zullen ze nog steeds in het Engels uit moeten leggen De wetenschap, alles gebaseerd op pure theorie En ik? Is het dan wel echt…

als meisje, late puber, keek ik verbaasd naar tante Antje die zo tot tranen toe bedroefd maar plotseling als na een tel weer schaterlachte alsof ze met een schakelaar dat aan en uit kon zetten en nee, het ging niet over koetjes, kalfjes 't was dan bittere ernst zo ook mijn tante Janny wiens tranen even snel weer komen konden en dan gaan…

Ik leer mezelf kennen door te luisteren naar gevoelens, pas mijn levenstijl aan en woon nu in m’n ziel, waar ik mijzelf ben, me thuis voel, het beste in mij oproept Geluk is slechts een gevoel, voel ik me gelukkig, ben ik het, altijd gelukkig kan niet, aanhoudend verdriet blokkeer ik door rationeel relativeren dat een bodem legt…

laatste woorden scharrelen zich rond weggeworpen stof alles houdt zich stil in dit hartbrekend ogenblik wanneer ik mijn naaktheid in jouw zwarte handen afleg als een kleed van verlangen om een rivier te worden naar die oneindigheid waar vlinders de waarheid aan geliefden hangen leugens slechts een poëtische haarwrong…

vaak houd ik mijn ogen gesloten om de nacht te ervaren wanneer hij aan mijn zijde slaapt om te voelen wat hij voelt zonder begrensde ruimte of, opnieuw, een andere dag mijn vingers aarzelen willen overhellen naar het ongeschonden zwart dichtbij de reis van vroegere dromen de verbinding met een volle zee en de vele onsterflijke…

In de dierentuin sta ik uren voor het mensapen-verblijf en bestudeer de grote apen; ik leef me in hun wereld in die wenkt en ik zie wie ik ben zou m’n beschaving afzakken Iemand tikt op m’n schouder ik ontbloot met ‘n apengrijns m’n tanden en bijt in 'n hand Volgens mijn vrouw ben ik te gek om los te lopen en niet toerekeningsvatbaar…

Slechts een gevoel voelen we het dan zijn we het Geluk Het is een keuze en dat beseffen we te laat Geluk Niet te verdienen maar te verwerven het is ware kunst Geluk…

het leven plooien is een kunst in tijden van beproeving…

het is daar dat ik mezelf verlies uit liefde voor de meeuwen en op hen wacht zoals de kerktoren die de eenzaamheid wegslingert op mijn mond en me terug bindt aan hallucinerende seconden het is daar dat ik stemmen hoor die schelpen ruw wegdrukken naar nevel uit nachten en naar lichamen waaruit schaduwen van water lopen…

stroomopwaarts zwemmen zalmen hun ondergang tegemoet levensdrang geldt het nageslacht te ankeren in het zoet stroomafwaarts drijft mijn boot de ondergang tegemoet erfgoed geldt het nageslacht verankerd in het bloed…

nu ik het dromen heb opgegeven lijkt de wereld eens zo luid ik trek me terug schik het huis naar het noorden genoeg tot alles en tot waanzin naast geraamtes; het lege staren, de weg terug het verwensen van herkenning en de diepte binnenin mensenvreemd en daarna verdwenen draag ik het gevloek op heupen of waarin ik ga geloven…

net toen het licht een lichaam kreeg, mij streelde barstte het kind terug in de muur en tekende marmeren pijnbomen, als herhaling van losgehaakte dromen ik zal je blijven zoeken zei het licht met bloemen en tederheid in ieder verlangend hart, in iedere vrouw die jou met druppels bloed ontvangt waar schaduwen bewegen weer dichter…

Lammert ’n altijd blije jongen met Downsyndroom heeft ‘n engel die z’n jeugd bewaart hij denkt dat hij eeuwig leeft Sterven voelt als ziek zijn als dat eens eindigt in de dood maakt hij dat niet bewust mee Hij is wat hij voelt en denkt de dood verandert er niets aan zijn geboorte en dood vormen slechts de kaft van z’n bestaan…

Kocht mijn kaartje wat verlegen vond mijn koffer terug in regen vol met ongeschreven brieven die wij schreven aan elkaar Zocht er mijn plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan -…

Er hing een donkere hemel boven water, als forellen keken ze omhoog, gespiegeld zagen ze zich zwemmen in de diepte van een meer, de school bewoog als trage wolken naar het ginder van oud zeer, de lucht was grijs, passies glansen op de vinnen, als de zon verscheen, te zweven langs het lelieblad, waaronder een aantal onzichtbaar…

Het moest nog eens gezegd worden ik dacht dat borsten van chocola waren je ademtocht puur uit je gouden hoofd ik kwam van tussen mijn ideaal decor gekropen waar ik rijpenderwijs zat te spelen met abstracte woorden waar het leven soms geen raad mee weet ik moest nog leren over het vergaan der dingen en het relativeren dat op de achterkant…

"alles is liefde" ergens onderweg was het dat zij verdwaalde ze zocht een rustplaats vond die onder de brug waar het verkoelend aanvoelde het was zo warm dat er paardenbloemen tussen de stenen groeiden stil zat ze daar zo maar op de grond en dacht aan pluizenbollen die ze in haar jeugd met bolle wangen vol kinderlijk vertrouwen…

stil gezegd ik draag haar spiegeling dekkend tot rijpend bekleed in dragende delen je zo bekend die klank luidt voort met zachte woorden bestreeld blind werd goud om hoofden die lessen naar de andere…

zij is open als de zee ze haalt het uit het blauw van mijn ogen zoals het zilt door haar navel stroomt en vissen in haar benen zwemmen ze zal nog moeten leren te zijn zoals ik haar zie…