Alle inzendingen over ouders

Mijn moeder droeg ik op mijn linkerschouder. Mijn vader droeg ik rechts. Die werd veel ouder. (Bron: Dick Swaab. Wij zijn ons brein, p. 44 Een zoon kan zijn ouders nooit dankbaar genoeg zijn voor hun liefdevolle goedheid, al zou hij honderd lange dagen zijn vader op zijn rechterschouder dragen en zijn moeder op zijn linkerschouder. De…

Het meisje dat mij goed wou maken is verloofd, en haar verloofde een méér dan nette jongen, maar de mama weet wat een zoen kan doen. Pas op! daar komt veel niet te pas, al is een zoen een zoen. Mevrouwtje, wil niet denken van uwe dochter kwaad. Wie kwaad denkt van uw dochter, die is een onverlaat. Daar 's boosheid in de klok die tikt,…

Soms wordt het je allemaal teveel diegene die je meer dan vijftig jaar lief hebt wordt langzaam een vreemde jarenlang lief en leed gedeeld maar nu lijd ik door het leed je wou nog zoveel doen maar het lukt niet meer het doet pijn om jullie te zien lijden maar zolang ze mijn naam nog niet vergeten is geniet ik van haar liefde…

Ouder Van kinderen Jaren gaan tellen Dan kijk je achterom Een heel leven gaat voorbij Jaren met liefde, vreugde en verdriet Honderd procent inzet, soms niet zo gemakkelijk Dank wordt niet altijd vrijmoedig getoond of uitgesproken Met een cadeau en woorden doe ik je tekort Ik geef gevoel: fijn dat ik je kind kon zijn…

Ik ken een vrouw, Ik voel veel voor haar, Zij heeft humor, Heeft nooit het kind in zichzelf verloren, En is mooi. Zij is onbereikbaar, Maar ik weet zeker dat ik ooit haar spiegelbeeld ontmoet.…

er was geen verwantschap, geen voelende betekenis slechts wat ademgeruis deelden we in veel te kleine ruimtes toch was ik de stoet, de karavaan die door ’t maaiveld de zorgeloze moest leiden, nog sta ik centraal als de locomotief zich pluimt binnen mijn kadestraal mijn verlangens waren diep, steeds weer zocht ik droefenis in blijde gezichten…

niemand praat tegen hout vraagt erom een boom te zijn het leven soms laat het je huilen het lijkt net ijs en ik lach jouw tijger toch van binnen stroomt het ongetemd rauw zei je we bouwen sneeuwkastelen in de tuin en op die wolken het is mijn tijd nog niet…

Het geheugen werkt vaak fotografisch Een beeld van vroeger is er plots weer. Niets beweegt erin, alsof de tijd besliste om even een korte rustpauze te houden. De moeder zit nog steeds op dezelfde stoel. Haar gezicht kun je dichterbij halen. Dan zie je hoe over haar ogen een dun laagje vocht ligt en trilt, nog geen echte tranen, maar toch, iets…

Hoe schone is Moeders tranenlach, wanneer het kindje teer haar zoent en stamelt: “Moeder!” ach, de aldereerste keer!…

Het woord vader zit in de klank van oude hobo's die melancholisch het gejaag der harpen doet verstenen het zit in het geluid van brekend glas dat met koele gratie de sintels in de as tot glinsteren dwingt en na de stilte en de storm breekt het door de wolken, soms als een schitterend conclaaf van open en gesloten lettergrepen statig…

Ik bemin je bezwete wind van ginds wie draagt je snelle naam nog teder en voorzichtig voort zonder dat een mensenhand je ware naam vermoord vrede van je tongriem wordt gesneden.…

moeder, nu bij jou het licht is uitgegaan en de dood je ramen heeft beslagen zie ik je blik naar binnen slaan om het stof der jaren te verjagen je zit daar stil, de liefde uitgevent je handen dwalend in je schoot en vergeet kwansuis dat je moeder bent in taal en teken uitvergroot soms spoelt een glimlacht op je lippen aan en wordt je blik…

Vanaf mijn eerste dag dat ik weerloos in hun armen lag... Zij, mijn allergrootste fan die ik mijn levenlang al ken. Zij hebben mij zoveel voeding gegeven hetzij in eten noch in woorden des leven. Zij die hun genen doorgeven via mijn leven. Zij die mij zoveel warmte, steun en kracht geven. Met mijn ziel als in het begin, weer geheel ontbloot…

Moeder, gij hebt mij moeizaam uitgespuwd En van elk jaar de harde striem verdragen Want mijn waaien was niet gauw geluwd Ik wou eerst in alle kieren klagen. In uw hagelwit harnas gemetseld Zijn wij samen door de tijd verwond Die ons nimmer wilde dragen En bittere lijnen kerfde rond de mond: Of er een vrucht is van dat alles Vraag ik mij…

Och, weet je nog dat ik verdwaalde naar de eendjes liep in het afvoerkanaal daar droomde tussen zoet en zout dat ik mijn naam vergeten was ik omkeek en de hele wereld zo was het zout zo bleek altijd bij mij bleef toen jij me kwam halen was ik niet verbaasd je gaf me te verhalen zoals mijn moeder deed.…

Uw leven is zwaar maar ook mooi geweest De oorlog liet littekens na in uw geest Waardoor u zich niet altijd kon uiten Regelmatig bleef u op herinneringen stuiten De angst, maar ook de pijn door u ervaren Komen terug na het verstrijken der jaren Herinneringen, soms helder in uw geest De toekomst, waar u het meest voor vreest Al zeven jaren…

Ode aan vroegere tijden liep ik op zondagmorgen tussen jullie beiden als altijd veilig en geborgen Lopend langs graven onze aandacht besteden ik geef mij vol overgave aan de mensen uit ’t verleden Luisteren naar verhalen van een tijd gelee dat waren jullie idealen jullie mooie bijzondere twee Details zo ontzettend klein herinneringen…

Hij kan er niet mee omgaan, hij is zijn leuntje kwijt, hij ziet haar langzaam afgaan, van heldere frisse meid, naar iets wat haast geen naam heeft, hij kan er niet mee omgaan, dat kleine hoopje mens, wat langzaam weg teert naar iets wat niets meer is. Toch moet er leven worden gerekt, als een uitgestrekt fenomeen, maar dat de rek er al…

Treintjes rijden af en aan door de kamer heen en weer moeder wordt er soms dol van maar vader heeft plezier…

mijn moeder en ik zitten bij het raam praten over van alles, geven dingen een naam over wat is geweest en zonder sentiment blijft mijn moeder moeder en ik haar grote vent wij lachen en zwijgen over niets de aanbieding van de buurtsuper gehaald op een nieuwe fiets later die middag drinken wij glaasjes rode wijn moeder wrijft door mijn haar…

Mijn vader Al zo vaak schreef ik over moeder maar eigenlijk nooit over hem terwijl ik zoveel met hem optrok nog hoor ik soms zijn tweede stem. Als ik in bed lag dan bespeelde hij het orgel ik luisterde stil naar het oefenspel, de psalmen en gezangen die hij speelde die lukten zonder oefenen ook wel. Soms denk ik aan hem als ik zaagsel…

Een onbreekbare, onbeschrijfelijk sterke band, Zoveel meer dan alleen een bloedverwant. Een gevoel, een verbinding van onschatbare waarde, Elkaar begrijpen en nemen zoals we zijn, elkaar aanvaarden. Een blik, een aanraking, of een gesproken woord Meer hebben we samen niet nodig, wat we wilden zeggen hebben we allang gehoord. Veel meer dan alleen…

Op zondagmorgen is mijn vader steeds gehaast. Hij jaagt ons op, hij bidt en raast en pas wanneer wij naast hem zitten in de lege, houten banken vindt hij rust. Daar ligt zijn troost, zijn lust en elke zondagmorgen wil hij daar als eerste zijn. Hij wil de eerste klanken van het orgel horen; hij wil getuige zijn hoe het koor opnieuw geboren wordt…

Op zondagmorgen wordt mijn moeder mooier nog dan zij al is. Haar schort blijft in de kast. Ze haakt haar zijden kousen vast daar, waar haar blankheid overgaat in duisternis. Op zondagmorgen is mijn moeder vol geheimenis, met lippenrood en donker-krullend haar. En ik vang elk gebaar waarmee zij minder moeder wordt, steeds meer het meisje…

Ik de snotneus dacht dat ik alles wist dacht dat ik alles wist van het leven maar jij pap wees me op de goeie weg Al zeg ik niet veel weet ik hoe moeilijk je het hebt en als iemand begrijpt waarom je doet wat je doen moet ben ik het wel En nu de snotneus dat ik ben denkend dat ik alles weet denkend dat ik alles begrijpt van het leven…

Het nest is leeg Kinderen vliegen uit Weemoedig kijk je om tot de horizon hen opslokt Komen ze ooit weer? Je gaf ze wijde vleugels maar vliegen is hun eigen lot. Gelukkig en ook fier wuif je ze uit en je geniet van elk moment dat ze even komen aanwaaien Maar kinderen dwalen soms, slaan te pletter of verliezen iedere zin voor oriëntatie…

Ik heb een man gekend hij liep ooit rond op deze aarde die man die heeft mijn Moeder goed gekend nooit had een man op deze aard voor mij meer waarde dan de man die mijn Moeder zo goed heeft gekend Ging ik links dan was hij steeds bij me ging ik rechts dan stond hij aan mijn zij Als ik fout was wees hij me altijd naar…

Ooit was ik trots op jou Dat is lang geleden Ooit hield ik van jou Ook dat gaat terug naar het verleden Al twee jaar uit mijn leven Je hebt ons zoveel ellende gegeven Ik kan niet zeggen dat ik je mis Ik weet dat dit het beste is Nooit zal ik vergeten Wat jij ons hebt aangedaan Nooit kan ik vergeten Hoe makkelijk jij de deur kon dichtslaan…

Even scherp is de pijn, Eindeloos verdriet, Na jaren zou het minder zijn, Maar zo voelt het niet..…

Wie zal het tij nog kunnen keren van dementie, korsakov en andere gaten die dagelijks in ons denkwezen worden geschoten, -'t is eigenlijk zwaar kloten- als de dingen van de dag passeren, en achteraf pas blijkt dat je vergeten bent je bloedeigenste kind, je dochter te feliciteren?…