Alle inzendingen over psychologie

De laatste loodjes wegen immer het zwaarst, doch is dat met lood niet altijd zo?…

jaren worden vermeerderd door het spiegelen in gebroken scherven nog een paar era gisten dan zal mijn echte gezicht door mijn voorhoofd persen het zal wel wat sporen nalaten een paar lijnen of zeventien maar ik zal niet meer klinken als wat hol fruit dat zijn eigen vruchtvlees niet kan bezwangeren en mijn stem zal voorbij mijn huig schieten…

ik mag de koe wel die het gras bewoonbaar maakt traag en telkens weer opnieuw het geritsel op de grond wanneer dauw slingert langs roze randen breed het kiezen, het keren van de dag en wanneer de wind naar avond waait, de boezems plukt uit malse twijgen wacht zij geduldig op de maan zonder vragen naar het verleden ze keert naar…

Ze zong zich voluit door het leven met een stem die overbleef langs diepe groeven van een kind dat ongehinderd was gebleven en zich klauterde aan touw in haar nooit uitgewaaide geest om er als jonge vrouw te zingen van de dapperheid der dingen En ze zong er - ach zo mooi van vroege lentes op de dreef die zij als kind er had beleefd met…

ze weende want ze kreeg een kamer en vier hoeken waarin ze zich kon opsluiten zelfs toen het helemaal over was voor zijn voeten schreeuwde zij om traagheid en het naakte van de slakken die de zonde lieten neervallen en verkleurden tot purperrood ------------------------------------- illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008…

vertakt kerft hij de zwarte wand balancerend op een uitgemergelde richel breekt zijn navelstreng met het geboorteland…

De zee geeft me woorden ontneemt me het woord Woorden als eb het zwijgen als vloed Wat er toe doet? het gesprokene? het verzwegene? de adem van de zee? Woorden als pijnpunten, als grimlachen,glimlachen, omarmingen, kussen en wat dies meer zij Wat is wrang? wat maakt blij? misschien beluister ik het aan de zee, in de zee…

ik rust in m’n stoel tegenover de staande klok die m’n tijd wegtikt verzadigd van het verleden gebukt onder druk - van talrijke herinneringen stormt in een stil moment 't ganse verleden het bewuste binnen bladerend door mijn leven - sleurt het onbewuste mij mee langs de ruïne van ongeheelde wonden verborgen en verworden tot…

Als een ijsberg in het water, koel bewust van je kunnen alles wat je hebt of nog wilt alles wat je bent of wilt zijn inzichtelijk overzichtelijk Maar vandaag wil je de diepte in weg van alles wat je waarneemt vandaag wil je ingaan in het diepst verlangen meer van jezelf te mogen zien Vandaag de verfrissende duik in het diepe…

geef mij te drinken wanneer ik door het land van leugens reis melaats zoals de nacht die tot waanzin groeit in schrale wind en een niet meer te dragen stem verf de aarde zwart wanneer mijn mager lijf naast donkere randen valt en vroege dromen verliest in jou en in de vreemdeling, dicht tegen de dood van mijn ziel waarin…

Hij is niet zoals hij zich presenteert onvoorspelbaar als Hollands weer worstelt hij met z’n vele gezichten speelt de rol van wie hij wil zijn wie hij echt is weet hij niet, ruzie verraadt hoe de ander hem ziet Vroeger groeide de neus bij liegen nu is kleuren van de waarheid tot kunst verheven en heet beschaving gelukkig is ‘n evenwichtig…

ik wil je niet schreeuwt de eeuwige luidspreker aldoor repeterend naar de doofgeraakte ziel van het kind je bent niets of gelijk aan gesloten ogen je zal in een leeg zwart huis zijn dat traag groeit vol honger naar links en rechts maar zonder licht en rozen in het haar ademen voor jou is luisteren naar litanieën van vals…

verdwaal in mij laat me je verleiden tot 'n wandeling in het witte woud waar vergetelheid de boventoon voert paden geen paden zijn en bomen geen bomen laat mij met je dansen zodat je bevangen wordt door de kou en langzaam verdwijnt in het niets *…

zie je de meeuw zij vangt de stilte op boven het geruis van de zee zoals ik het zachte lispelen van het licht met een gedicht binnenin waarop golven drijven…

nopens mij valt veel te zeggen nog meer zwijgen is wellicht een raad wanneer ik de zucht omvadem naar het aardse als de buiken en knopen van van een trillende snaar driftige honger doet mij zweven tussen de schimmen door soms veredeld en gemengd met eisen van de geest of zal het zo zijn dat het wezen daartoe van nature buigt…

Naderende voorjaarsbuien storten tranen in mijn ogen, omfloerst met rode randen, die het zien versluierd, een natuurverschijnsel? of gewoon verdriet, of een magere hoop bevestigd aan mijn onvermogen, als havik die z’n blik verheft naar een loden lucht en een vierkante zon, waarin z’n talent wordt besmeurd, of wat daar nog van over…

je voelde weer iets in je stromen een klein blauw water stroompje -waar overheen een antieke brug- je was toen even intens gelukkig, greep zelfs even naar het geheim, dat van het leven voordat je weer onderuit zakte in je zwarte stoel.. en hulpeloos spartelde en dat dan maar een naam probeerde te geven, namelijk in een zwevend gedicht,…

hij kijkt naar de lijken in zijn hoofd hoe ze hongeren naar voedsel van maagden die hij liever zelf had bevrucht met alternatieven van verschoonde kunsten hij bemint ze en ook de talloze namen die hij met zijn ogen opent als niemand het hoort hoe het licht verft, naar huid verlangt en muren vasthoudt, te smal voor leugens maar…

jaagt in vlagen een dorst die door alles heen draagt op jouw adem, die het leven kust stil van binnen het zilte zout maakt geen lawaai waar het leven drijft in een zee van tijdstromen van eb en vloed ik hou me vast langs jouw oever met vaste tred ligt het ietwat ziltig op mijn tong ter ontspanning neem de lucht in me op zweeft het…

klein en zwart blikt in haar diepe ogen een zacht gefluister welaan, ‘k vond dezelfde woorden natuurlijk verstond zij het als de lente toonaangevend van zich liet horen in een mijmerend windgezang toen wisten wij weer waar we ons beiden aan laafden…

Vandaag niet, zei ik. Later. Wat deze dag betekent, hier en nu, is enkel het deelbare deel in deze kamer vol pagina’s. Ook jij kunt me niet bevrijden van vergankelijkheid of van de steen die geen echo’s wil herhalen. Niet zonder toeschouwers of minder schaduw. Dat weet ik, antwoordde je. Dat staat geschreven in je woorden, vruchtbaar…

als de schaduw mijn voeten nadert mij aanreikt de donkere verholenheid van mijn diepere bestaan wordt de deur naar het licht geopend en met geweld verbreken harde zonnestralen mijn verbond met het duister het is geen vlucht in de nacht dat tasten naar wat licht verhult scherpe schoonheid snijdt mijn blikken af van een weg in de verte…

Er is een woestijn die hardleers voortschrijdt het droogt je tong tot op het bot van moeizaam slikken na jaren van leren spreken aan de toog van het hoge woord heb je ineens geen verhaal meer je bent nog altijd diezelfde alleen, je hebt hem ingepalmd met een man die taalt vanuit de diepe ervaring het verdorsten en het houden aan het…

ik zag je papavers veroveren aan het grote raam je liet het maanzaad zien om mij - blauw - uit schaduwpoëzie te bevrijden ik herkende je handen en het trage web dat in grote donkerte sliep alsof uit het zandig licht waarover je sprak, geen erfenis daalde…

Heimwee dikwijls krachtig als een ziekte die ons doet lijden; zijn echo is de weemoed met z’n treurnis te zacht voor verdriet In weemoed ligt de ontroering die als een traan schittert in ’n glimlach mens is gevoel en weemoed is een deel van z’n aard Heimwee hebben we naar mens en plaats zolang die bereikbaar zijn weemoed…

jouw vijver is een modderpoel vissen kijken dood in je ogen aan de rand vangt nog net een straatgebonden kat de schellen van een kikkerwicht uit het blauw beneveld nat…

laat me, mijn lief laat me een gedicht voor jou maken al is onze dood onbegrijpelijk voor de beuken en de bloemen eenhuizig zonder stem, met schimmels langs heuvels, glad en grijs ik klaag niet, mijn lief om het mos dat aanspoelt door regen mij zacht kust in boomkruinen als zouden vruchten nooit verdwenen zijn en de…

Je bent m’n vriend help mij zoals ik jou help als je me ‘t vraagt Ik respecteer je reactie op m’n bedelbrief ook als ’t shockeert- denk er over na kom je tot botte weigering lig dan niet wakker- voel je niet schuldig eens zal ik de teleurstelling verwerkt hebben Na je begrog door je escapade met m’n vrouw bleven we vrienden-…

ik tel, een, twee, drie, stoeptegels hallo buuf ja, ook goeiemiddag opnieuw ik tel, een, twee drie tot de brug een vliegje in mijn oog ik moet terug ik tel, een, twee, drie stoeptegel ligt dwars ik struikel over vier vijf hechtingen in mijn knie ik tel, een, twee, drie pillen heel secuur het moet zegt mijn natuur…

leeg is de bladzij waar doorheen gezwommen wordt opzoek naar de prille waarheden van geluk langs het ochtendgloren had ze kans gezien te ontsnappen…