Alle inzendingen over psychologie

om me heen lag de bloei en ik wilde komen tot aan je woorden we hoorden de ochtend bewegen, verdeeld over het licht van de verte en het gedicht dat ik voorlas was als het meisje dat haar stilte droeg naar het opwaaiend papier zo ver van armen die ze in en uit wilde lopen dag na dag je bent boos en blij, zei je en…

vertelt mijn stilte over waarheid of verzwijgt zij duisternis beheerst mijn ademen golven van indrukken en denk ik om maar niets te hoeven weten * ik spreek met gespleten tong over uitzicht en van inzicht met dubbele bodem * hoor mij aan tenware u mij begrijpt…

Laveren in het gebinte van het bestaan hij waart daar rond in een scherpte de botte bedoeling willekeur van niet beter weten. De kanttekening is die van een sluipmoordenaar In ieder geval weet het waarom zijn slakkenstekker altijd ergens tussen te wurmen. Een rib hier een intentie daar om het lemmet weer schoon te vegen. Oorzaak en oorzaak…

de maan vermoeit verlaten elke stap die schreeuwt om dichtgeknepen ogen alsof ik er niet ben; de uren met jou zo vreemd de kus met tussenpozen jij kijkt op, neer mijn woorden en stenigt het geluid van uitgeteerde stilte de steeds herhaalde vrees tussen waarheid en waan en alles wat ik daarbuiten nog ken de vogels zwijgen…

Restjes droom, opdrogend in de ochtend licht dat door gedachten schijnt wakker blauw en tekens van gevoelige vingers in een verschaalde roes de pen betreden een eeuwigheid ontdekken en verspelen door de tijd op te tellen en weer af te trekken de laatste minuut laat zich omroepen door een wit konijn, een koekoek en een kamer vol toverbloemen…

ik zal geen woorden schrijven geen zinnen van schaduw waarin de wind mijn as verstrooit op straathoeken of op witte bomen in vreugdevolle dagen je zal me niet zien zelfs niet wanneer ik naast je zit zoals jonge geliefden die nooit het sluiten van de zomer horen in de eerste argeloze wolken ik zal lucht zijn -nimmer slapend…

Als men dalend plots het vergezicht verliest en tegelijk geen merel meer hoort zingen en de wind de valse tonen kiest, waag ik toch de stap, ook vandaag blijft de regenboog buiten mijn bereik, op het pad dat naar de hemel liep, langs een haag van molens in het vochtige gras. Mijn afstand onttrokken aan het oog, wijst het niet…

Lichtgrijzend gebrild bruin Strikje en duur gekreukeld gepakt Schoenen hoogglanzend gepoetst Als gelakt Spreekt de R als L Nieuw vrouwtje zo`n blonde del Weet zijn behoefte wel En scoren zal hij Sneller snel De topmanager Langs de rand En Uiteindelijk altijd verder Voller meer Over de rand Stroomt Een paar miljoen In zijn gretige…

het afscheid zal ik schrijven in herhalend zwart met gordijnen dicht als getuigen van de taal die ik opraap uit de nachtvlakte van de kamer en de duizend jaren die ik heb geleefd in mijn woorden zoals de minnaar de vlinderkoning voorheen, met ziel en zinnen in het weggegleden landschap, dicht begroeid ik heb geen angst…

In witte kamers vond hij rust en overdacht hij naakte zonden voor het openstaande raam waar hij de stille zee zag gaan die als een spiegel van zijn ziel waarmee hij nu eens was verbonden hem vertelde van de tijding die weldra hier zou ontstaan Zijn tranen smaakten niet naar meer sinds hij geloftes had ontbonden en in koffers had verzonden…

'ik breng je naar zee' zei je warme vingers, weer dichter om het woord dat ik voelen kan, zoals nu nog meer een korrel zand waarop we wonen gaan er in verdwijnen met zee en mond naar mond tot teen, zonlicht dieplevend zoals wind in duinen, zoveel eeuwig en zegbaar 'dit alles is zee', sprong ik kwijt in handen en…

ik lig te ver van bomen af om het roerloze spreken te bezitten het heeft ook geen zin om eerder dan woorden de wind te bevelen of de blauwe plekken in de lucht die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde lichtjes wat uit kruinen valt zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt met schedels en afgestorven bloesems…

je kunt het niet verkroppen zeg je, dat hij al zo kort na haar dood een ander heeft zijn hart weggeeft en al die jaren dan? dat jij als kind steeds dacht dat er niemand anders op de hele wereld was bij wie hij verder nog zou willen blijven horen en aan zijn kind, aan jou gaf hij een beeld zo vast en zo vertrouwd van hoe hij van…

Wat wist ik van bloeien, amper in de knop terwijl jij groeide van bonenstaak tot volle wasdom in vruchtrijke dop het was toen zon mijn blaadjes spreidde en lenteregen mijn hart deed springen dat ik mij honingzoet aan je voeten vlijde ik keek op naar jou, zo groot, zo machtig de wind en jij speelden een spel met mij zanderige voeten vochten…

Kan tegelijk in zeven sloten lopen Blijft koppig wedden op ’t verkeerde paard Laat knollen voor citroenen zich verkopen Speelt tegenstanders zomaar in de kaart Loopt in een val met beide ogen open Denkt: och het loopt waarschijnlijk niet zo’n vaart Kan tegen beter weten blijven hopen Is al met al nogal beklagenswaard Laat desalniettemin…

mijn hoofd bloedt dieper dan ik kan verdragen en in de morgen wanneer de nacht is uitgeademd verwekt mijn lichaam de schimmen van schuld zo machteloos en ongezien de smaak van dood spuugt metaforen, bekende stemmen doorheen het veld van zwarte dromen buiten leeft de dag en ergens, ik weet niet waar, omspant het lot mijn ziel…

het geraffineerde smeedwerk sluit blindelings aan bij de passanten die jarenlang achtereen in bonte stoet langs het houtwerk binnen traden de loodgieter, de postbode, de dokter de buurvrouw, de buurman, sloefke, de kat van Angèle, de vriendin, de binnengeworpen reclame toen ik een keerke in den hof moest zijn, zij en zij een klein muiske…

zweet perst zich naar buiten uit zijn bloed doorlopen hoofd de verhoging speelt hem parten zijn voeten voelen verdoofd het hart klopt hem in de keel zijn lichaam een gloeiende toorts speelt een hoofdrol in het theater van de acteur met plankenkoorts…

het afscheid komt van ver telkens weer wanneer de woorden zijn volbracht, verdreven naar de donkere ruïnes van het gelaat ik keer terug; houd de wacht behoedzaam bij de eerste zon als zou het sterven geen naam meer hebben geen fluistering of klank, niet hier en halverwege niet voor jou en mij van ver, van ver, van zo dichtbij…

onbewust heb ik wel weet van macht over materie vertrouwend op die scheppingskracht geef ik mij aan Morpheus over in empirische twijfel echter ligt reeds creatieve dood besloten als een eeuwig zwarte nacht vragend vrees ik voor de sluimering en wat een mens daarmee vermag hecht ik aan de rede en zijn waan van overdag…

Het ongerijmd verlangen dat glansrijk de schemer bood de dagen mijmerend doen galmen met de ranke souplesse van de nood, laat voldoende ademscheuten om schamelheid te verdringen, een schouwspel adembenemend wanneer men de dichtregels kent, mijn hart zal dan niet nodeloos tikken maar met fantasie krachtiger dan ooit wannneer het de onherroepelijke…

wat zal blijven is de diepte wanneer het avondlicht zich verzamelt in opengesneden gedichten want daar zal ik slapen in naakte kleuren, dichter bij het raam en de vrouw die ik ben misschien stuur ik wel een ansichtkaart als ik weer verder moet of te lang aarzel aan het tafelblad waarop de lucht drijft en schaduwen laat…

brand geschilderde vogels landen op het zwarte meer takken breken in het achterland niets zal blijven schrijft de gifgedoopte ganzenveer…

fraaiigheid in woorden omfloerst de klankkleur één voor één afhankelijk van grenswaarden is de frequentie zwaar overtrokken volumineus wend je hoofd niet af naar wat je ongeschreven laat smaken verschillen kies niet voor een wit-zwart benadering om de ander schaakmat te zetten het kan ook anders loop geen pion omver als er geen…

we werden gedood, samen met bomen van wind we wensten stilte en gaven zinloosheid een naam niet langer dan eeuwig ik scheurde dagen uit wolken en jij verdreef de dingen naar het verleden naar sneeuwnachten en dicht bij jezelf waar de winter lag, wachtend op geluiden en zeldzame bloemen in het grijsviltige maar voorbestemde…

dat dagen regen zijn en dat jij de uren van die dagen nog eens onderstreept - nadien- maakt mij tot regen vastgevroren in winter in mijn vacht zoals een vogel, dood onder doornstruiken en afgesleten rotsen tegen het landschap geklemd dat ik dan sneeuw op suikerwitte bloemen en jij je hand niet reikt naar het geluk…

ik hoef de ogen niet meer te sluiten eb en vloed zijn binnen in mij zelfs bewegen zij de dromen en ik, ouder geworden, laat de getijden bescheiden, dat wel, gaandeweg in overgave stromen…

onwrikbaar blijf je trouw maar aan de andere kant breek je door verdiep jij je in theorieën wat mensen beweegt waaronder een gelijksvloer ligt is er ruimte deze minor te verbreden niet alleen vanuit het boek des levens maak je tijd vrij het is passen en meten de dichtheid bepaald wat weegt het zwaarst waarop men kan vertrouwen…

de bloemen daar gelaten zoeven banden monotoon door natte straten de radio gonst geluid steeds vaster klemt het stuur in zwart geschoende handen de skyline slinkt achter mij woesj, woesj, zingen bomen op gepaste afstand langszij het vlakke leven schijnt gestreept in ochtendlicht ruitenwissers zwiepen regen op mijn gezicht…

Door hoogtevrees omgeven sprak zij met angst en beven. Hoogmoed komt voor de val. ’t Is daarom dat zij beval: Springen is ’t laatste dat ik doen zal.…