Netgedichten

netgedicht (nr. 25.061):

Spinnewiel

Het was de kleinste hoek der tijden
die men zo vaak had ontweken
en waar werken en gebreken
lagen van de dwazeling
die er zijn zijden draden spon
langs wielen die er haast bezweken
en waar engelen voorzagen
waar zijn wakeland verging

Het was een speldenprik die viel
om lome ogen uit te steken
van de tijd die er verstreken
werd gespaard als zegening
en die de dwazeling stomdronken
meenam in zijn apenstreken
en liet dansen als een nar
in zonverlaten schemering

Het was de nacht die werd ontboden
toen de wind was uitgeweken
en een dienaar was gebleken
van die ene zonderling
die veel meer aan zijn leven hing
dan ooit een zijden draad kon breken
maar wie zou het ooit vertellen
aan die ene vondeling ?