Alle inzendingen over afscheid

als het je niets zou doen als het zo is omdat je denkt dat gemis je niets doet omdat het nou eenmaal zo gaat het je belet te doen wat zou kunnen of willen wat we je gunnen als het je niets doet als je vergeten bent als je vlucht als je rent maar volledig stil staat en je alles maar laat je hart niet meer praat en het gaat…

Ineen gekropen kapot en vernietigd Alleen achtergelaten gebroken, bedroefd Mijn hart gescheurd in twee helften Vernietigd verrot en kapot Bedrogen en belogen Zo verkloot en bijna gedood Oh hoe kom ik hier te boven zo alleen Eruit gekropen en verdrietig Doorgaan, gelijmd, verholpen Genietend, gelach en geheeld Weer opgekalefaterd, geleerd…

Als de tijd moeizaam verglijdt en wanhoop pijnlijker schrijnt reeds ontelbare dagen en nachten wordt men zwaar moe van 't wachten. 't is of de wandklok me moeilijk begrijpt de laatste minuut verschrikkelijk dreigt als duistere schaduwen dansen in de nacht wordt ergens hoorbaar een rauwe klacht. En dan... een opschrikkende telefoon een…

Een avond Om Verlaine te lezen Onder een schilderij van Monet In een kamer vol nostalgie Als jij Mijn herfsthuis Binnenwandelt Oktober En de schemering In je kielzog En de nacht droomt ons Voorbij vier seizoenen Tot de dag onder het venter schuift En jij weer gaat Mij achter laat In een kathedraal Van herinnering.…

de zee werd zo anders toen de stroming haar naar de Waddenzee had gevoerd haar ziel reisde naar de andere kant van de tijd voor altijd geborgen in elk liefhebbend hart de tijden van onwetendheid zijn voorbij nooit zal de zee dezelfde zijn…

Het licht van rust scheen op gevallen herfstbladeren alsof ik iets wilde zeggen voordat je weg zou gaan te lang had ik gezwegen bij wijze van eerbied nieuwe verlangens kwamen naar het nachtwoud op het oeverland in mijn verbeelding was het anders in droeve herfstwind van toen vreemde geluiden hoorbaar kalme echo van de nacht er werd…

Vooraleer ik aan dit gedicht begon Vond ik een foto in een medaillon Een familiestukje dat mijn grootmoeder had gekocht Vijftig jaar geleden, maar niemand had ’t ooit gezocht. Het lag wat onwennig in mijn handen En twee ogen gingen dwars door me kijken Neen, mijn broeder, wij hadden niet zo’n nauwe banden Na vaders dood, ging jij als eerste…

Waar zijn de beelden heen? Gestort in de vergeetputten Van mijn stokkend geheugen? Waar zijn de geuren heen? In toegedekte beerputten, Klaar om te vluchten. Waar zijn de geluiden heen? In de doofpot gestopt. In de kiem gesmoord … Waar zijn de jaren heen? Verdwenen in de rimpels, De voren van een doorploegd leven. De tijd vliegt ……

Of ik iets wilde schrijven voor als je zou ontwaken in jouw doodskist vroeg je mij bij wijze van grap op jouw sterfbed heimwee waaide woedend weg over zilte stranden van verlangen in mijn fantasierijke verbeelding over de zwoele zomeravond intens was de liefde, warm het zand als kleding, naakt was de echo machtig als een vlinderhart…

Geen bloem is mooi genoeg om aan jou te schenken geen berg is hoog genoeg om jouw lof te zingen geen woord is lief genoeg om aan jou te denken geen zee is diep genoeg om jou weer te vinden Maar er bloeit een roos enig in haar soort die je alleen in mijn hart kan vinden en die door alle getijen daar onverpoosd in liefde blijft…

Kijk en zie haar staan de lampen zo fel het verlicht en verblind het zicht Aanschouw hoe ze verdwijnt in jouw ogen verschijnt niets te aanschouwen behalve het licht Kijk Lach…

Ogen vonken harten bonken onbezonnen hazensprongen Geen berg te hoog geen zee te diep valse beloften violet verdriet De zon draait rond schaduwen vallen regen, regen, regen de dijken breken Platgetrapt gras onvaste grond zonder houvast geen halm, geen mast Bed van stilte de nacht tast blind eenzame vlucht geen weg terug…

Wanneer ik rustig zit te werken, Mijn voorhoofd steunende in de hand, Glijdt somtijds als op vlugge vlerken, Een lichte weerglans langs mijn wand. Dan spring ik op, dan zie ik zweven Voorbij mijn venster langs de stroom Een sneeuwwit zeil, vreemd en verheven, Als een versnelling uit de droom. Terwijl het heenvaart, blijf ik staren En…

Wil je mijn ring zoeken, vraag je, mijn vingers worden zo smal. We zoeken eenzelvig, beangst om wat ons ontglippen zal. Je gaat staan naast het bed op leden zo dun en onmachtig dat je er niet op kunt staan, maten ooit zo krachtig. En je valt in mijn armen als ooit, onvindbaar alleen, en ik leg je weer neer, gebroken een ring om je heen…

Nu de dagen korter of langer daar niet meer toe doen, wint een andere betekenis.. niet een voorbijgaande overgang maar de allesomvattende bezieling, die haar en ons leven heeft verruimd met geluk ondanks tegenslagen, nu zonder pijn en strijd naar rust in vrede.…

Hij was ziek maar had nog zoveel om voor te leven kon zijn aandeel daaraan geven ook al zag de maatschappij alleen wat de medische kosten ervan waren tafeltje dek je elke dag de verpleegkundige om het ontbijt klaar te maken het aankleden en het douchen en de tussentijdse ziekenhuis opname onder druk van de maatschappij…

in de gouden gloed van de avond als langzaam ook ons leven stilt leidt de weg ons naar de haven waar wij ons thuis beschouwen als daar de nacht de dag eindigt is dit vandaag allemaal zo anders nu het avondrood jou omarmt met transformerend licht en lucht waar zacht de tijd afscheid fluistert wacht jou de boot naar de overkant jouw uur…

En al die tijd lag daar Dat heel gewone stukje papier; Niemand wist Dat er zo'n vreselijke afscheidsbrief Op zou worden geschreven. -------------------------------------------------------- uit: 'Dierentalen en andere gedichten', 2003.…

Ik ben al dicht bij je, dat weet ik zeker; Je verschijnt mij in elke nacht, Het is als vroeger, warm, vertrouwd en zacht. Misschien is bijna leeg mijn levensbeker En 'k zal weer bij je zijn, nog onverwacht. Ik word soms moe van het ellendig zwerven In deze warre oorlogsfoltering; Wist ik maar dat mijn schip op d'eeuwge werven Wordt…

Wanneer de avond op roze slierten vaart, daagt met neveltred de weemoed die tranen welt in het gemoed, herinneringen schemeren laat en gestalten baart. Ik zoek je tussen bramen en struiken, verloren kinderparadijs, gesloten Eeden. Enkel het krassen van kraaien, doen de wielewaal vergeten. Zal bij vroege maan, de jeugd nog ontluiken? Het…

Na vele avonturen te hebben beleefd. In de uren van de nacht. Te delen met wie dan ook. Soms dramatisch van stof. Kan ik alleen maar lachen. En heb ik totaal geen spijt. Het is nooit saai geweest. Jij die ik vroeger kende. En nu wil ik je bedanken. Voor de vriendschap en de liefde. Voor de aandacht en de lust. Het was een prachtige…

Ontwortelen. Langzaam naar het einde Al wat je was afpellen Een lange strijd voeren Naar iets wat je niet wil Er is geen ontkomen aan Wanneer alles is gedaan Vergevend berustend Naar de kern van zijn Overgegeven , los van wat was De schoonheid , de intensiteit van leven Openbaart zich Je wordt mooi, steeds mooier Dan je ooit daarvoor was…

Nog duizend stappen te gaan naar de oever van de rivier. Ik loop rustig want ik heb geen haast. Het hart klopt door, ook zonder elkaar. Volwassen kinderen van het leven. Niets kan eeuwig duren. Ook deze rivier ontkomt er niet aan. Ik maak mijn handen los, Ook al kost het mij moeite. Het is beter om de stilte te laten stromen. Zonder…

zomaar kan ik niet vergeten er zijn te veel herinneringen mijn hoofd, mijn hart ze doen gewoon zoals het hoort ik kan ze niet bedwingen maar dat hoeft ook niet even denken aan even glimlachen om ik laat het toe en als het over is en mijn gedachten mogen rusten want ze maken moe dan weet ik dat het over gaat als morgen de…

de ziel zoekt zucht wacht en waakt ze weent kust koost en troost ach de ziel rust en raakt vaart zacht naar het magisch licht dat haar bevrijdt uit de knellende armen van de duisternis de ziel zucht haar odyssee naar het licht is volbracht…

Zicht op jou Op jou en jouw strijd met de tijd die 24/7 jouw aandacht eist aangezien de tijd gewetenloos blijft tikken Hier is niets tegen te doen. Het tij is geenszins immer nog te keren knagend aan echt alles In decennia opgebouwd, weg Ja, weg gaat langzaam het leven logisch, want een ongeneeslijke ziekte wint altijd uiteindelijk…

De trein zit vol met gekken vandaag er zit een robot in het dak een spook in de lijn en de wielen zijn van staal Ik hoor muziek waar stilte is ik zie gezichten op het water hoor mijn naam als niemand spreekt en fluister mijn gedachten Hier sta ik, kaal gestript ontdaan van alle onzin je zei dat je zou wachten tot ik terugkwam, ooit, later…

Wij hebben elkaar voorbij gezwegen transformeerden na al die jaren tot wie we zijn verloren veel van wie of wat we in het verleden waren hadden elk ons universum balancerend tussen gelukkige en verdrietige dagen ons pad liep niet synchroon misschien dat we elkaar nog wel raken ergens in de luwte van een droom.…

Omdat ik niet wil struikelen over jouw stilte over het gat dat jij bent in mijn duisternis zal ik delen hoe het voelt met jou weer een onmogelijke berg beklimmend met jou al lang geleden weggegaan Ik wil niet dat mijn leven geweven of gekozen wordt uit pijn die ik verberg uit brokstukken van mezelf uit jouw stem die in jouw slaap roept…

Jij daar toen in die kamer van het witste wit hoe jij nog vader blijven moest en ik het kind met nog vele morgens te gaan maar ik zag witte angst in grijze ogen staan hoe ze bloeiden daarbuiten uitdagend en rood, de rozen, trok augustus nog één keer alle registers open ik wist al van lege kamers en dat verdriet na jaren ook slijt…