Alle inzendingen over eenzaamheid

(voor Sophie Heesen) In het zwart op jouw stoere, zwarte racefiets snelde je voorbij. Een vorm van afschermen. Sfinxachtig. Op zoek naar hem, die je zo intens blijft missen. Die nu anders verschijnt, maar nog dieper verbonden. Vanaf de bank voor het oude stadhuis keek ik naar de zangeres in het groene jurkje. Ze gaat naar Zuid-Frankrijk…

In het voorbijgaan Ze zien je niet Als je langs hen loopt De woorden die je spreekt Ze horen je niet Als je zachtjes met ze praat Anders dan zij graag gezien en zelfbewust Vrij om zichzelf te zijn Diep verscholen stille tranen Als je intens verdrietig bent De kwetsbaarheid Gevoel van onvermogen Omdat je anders bent Anders…

De maan gaat ongezien voorbij het sterrenlicht zacht, maar zo ver weg warmte geeft hij niet ik voel me weer een nacht weer een nacht een nacht ik voel me weer een nacht alleen, een zwarte maan een zwarte maan zwarte maan waar niemands licht op schijnt Ik adem ja en nee of morgenvroeg de zon zal schijnen in mijn tuin of er iemand…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

hij voelt zich niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang…

Kort na "De Week van het Gehoor" Vraag ik uw aandacht voor "Sensoor" Sinds kort noemen ze zich "De Luisterlijn" Hun luisterend oor verlicht de pijn Bij eenzaamheid, geworstel met problemen of andere zorgen Die niet verdwijnen van vandaag op morgen Waar is "De Luisterlijn" voor? Zoals ik al zei, zij geven gehoor Aan degenen die hen bellen Omdat…

Hyppolite kan beter een ander strijdtoneel zoeken, want er zijn gladiatoren, die geradbraakt worden afgevoerd. De wrede verlatenheid die vermorzelt, voelt zich net als God ook afgescheiden, zal ik maar denken om wat troost te putten uit mijn zo goed als verdwenen roomse roomsoezeninborst. De schone schijn vervluchtigt als ether en de machtige…

Ik zal je missen. Al je honderd ogen en al je monden vragend achterna zal ik verslagen volgen. En gebogen waar ik vergeefs de oude gangen ga zoek ik jouw geur in tijd die mij nog rest zoals een teef haar weggegeven nest. ----------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de taal', 2004.…

Ik min u teer, o lief, o aanvallig wezen! Vond naar mijn hart bij U ook wedermin! Dan was de wond daarbinnen dra genezen: Nu bloed ik dood, om U, mijn zielsvriendin! En evenwel, ik wil daarom niet treuren: Voor u te sterven, engel, is zo zoet! Zo gij slechts nu en dan mij op woudt beuren…

Als de wereld oorverdovend, oogverblindend ook, me omarmt, insluit in het oog van de orkaan van leegte, dan verblijf ik op een lege zolder van gemis.…

(voor Elisa Nielsen) Ruim een jaar was ik in jouw betovering en danste ik op de toppen van euforie, terwijl de goden met mijn hart jongleerden en het strand van mijn ziel eindeloos hemels was. Het heelal leek alleen nog uit jou en mij te bestaan en er fladderden vlinders op en neer vanuit onze harten, dacht ik, want in feite fladderden…

Het fluïde van de aangeboren eenzaamheid houd je hermetisch afgesloten van het beminde leven, geen mens kent de warboel in jouw hoofd, er loopt ongedierte rondom jou en iedereen slikt liever de tedere bedwelming van het vette westen, zelfs zij die jou betrappen (denken zij) op jouw prachtige ondeugden (die sluimeren in alle hoofden) noem mij…

Het gras, ik weet het nog het gras waarin jij lag te lachen naar mijn lach de tijd verstrijkt, maar toch jouw bloemen bloeien nog ze geuren heel de dag Wanneer kom je weer, kom je weer? .....Je hoeft hier niets, je hebt hier rust .....en ik maak klaar wat jij graag lust .....Kom je gauw een keer? .....Wanneer, wanneer? Zo vredig kan het…

Ik lach Ik lach de dag tegemoet Zoals het hoort Elke zorg in de kiem gesmoord Het voelt zo leeg Ik ben zo op Doch, zoals het hoort Doe ik elke dag terug voort En door en door en door En alles wat ik zie, is wat ik niet meer heb Maar, zoals het hoort Alsof niets mijn rust verstoord… Wil met je praten Terug, samen, als een team Het is niet…

Stille verwondering Er is een stilte dieper nog dan diep ontstaan uit de leegte waarvan de volheid vervlogen is en hoewel er niemand is die hoort componeerde je een verheven lied over de liefde, blijven houden van het onvergetelijke welke je uitbundig zingen zult alle stille valleien vult tonen spelen met echo’s van de wind tot…

In de spiegel Ik kijk Zoek Jij kijkt me vragend aan Ook jij zoekt Ik vind mezelf niet meer Zoek betekenis Je kijkt me aan Nù ben ik daar… Ik heb je al die jaren verwaarloosd De wereld had mijn aandacht Ik was bezig En nu sta ik stil Ik sta stil Weet niet meer waarheen Waarom Met wie Met jou daar, in de spiegel Je lijkt zo ver weg…

Geen ankerplaats, geen monding van een beek. De sloep bleef steken in een modderkreek. De bossen dorren, leven op vergane Uit eigen vroeger loof gevallen blaren. Hun takken storten afgestorven bomen In beddingen van uitgedroogde stromen, Waar de oevers uit gebleekte beendren steken, Die bij een windvlaag (of bij 't langsgaan) breken.…

Want er valt weinig te verwachten van een vijver dacht hij terwijl hij op een zondagmiddag op een bankje in de schaduw zat En bleef de rest van de middag een peinzende introverte gestalte die niemand groet hij zag een man passeren hij zag een man met hond passeren hij zag een man met vrouw passeren Toen is hij naar de vijver gelopen en…

Langzaam loopt hij het bruggetje op om precies in het midden stil te staan eenzaam starend in het heldere water geen oog over voor alles om hem heen ooit stonden ze hier samen kusten elkaars spiegelbeeld als hij z'n ogen maar sluit staat ze weer naast hem kan hij haar bijna aanraken maar met ogen open is ze weer verdwenen het liefst blijft…

Zuster moet je kijken, mijn dijken breken door, de varens en de distels overwoekeren het spoor. Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan, er is geen ander baken dan het schijnen van de maan. Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken. Is er dan geen afgrond hier, waar…

Het komt steeds dichterbij het einde waar de dood voor staat niet langer in droeve eenzaamheid er is een grensgebied van dromen de zon boven de borstvallei van een vrouw, een mooie dame het is niet de liefde die ons vervreemd door naaktheid bereiken wij het water.…

Eenzaamheid, dat gemis had ik niet goed begrepen: het is geen gevoel maar een neiging die ik misschien heb ondanks mijn goede leven Het is zo ongrijpbaar hoe belangrijk ik ben voor de lieve mensen die belangrijk zijn voor mij maar hun eigen leven levend afwezig zijn voor mij in de avond, de nacht en wanneer de dag begint en ik…

Een vrouw. En kinderen. Duizend mensen daarbij waarmee je om moet gaan. Hoe langzaamer het hart gaat slaan hoe voelbaarder worden de grenzen van zijn gebied. Het eens intense verlangen om door het bestaan de weg in samenhang te gaan - verviel het, met veel andere wensen? Wat ridders deden doe 'k vandaag - een draak verslaan, molens bevechten…

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil? Of ben ik droef omdat ik traag ben, Nooit de wijde wereld inga, Alleen Lisboa van bij de Taag ken, En ook daar voor niemand besta, Liever doelloos in donkere stegen Van de armoedige Mouraria loop…

Weemoedig staart ze naar haar handen, handen die troosten, handen die zorgden, handen die kookten, handen die streken. Waar waren ze ook weer voor? ze friemelt met een zakdoen, strijkt haar rok glad, kijkt schichtig om zich heen, om vervolgens weer te blikken op die doelloze handen! Handen die ooit nooit stillagen maar nu alleen nog: rusteloze…

eenzaamheid beroert mijn hart, komt zo plots en onverwacht. doch met vrienden op het werk is het sentiment nog redelijk sterk. het alleen gevoel is op zijn best, in combinatie met wat stress. mijn eenzaamheid gebruikt zijn macht in de vroege uurtjes... van de nacht. dan dwaalt emotie door mijn hoofd, "een fluister" die mijn elan dooft…

De kalender telt zijn jaren en steeds maar weer ouder, zijn vrienden sterven en steeds weer meer alleen. De tijd krijgt meer haast en verliest zijn dagen, ze sluipen ongemerkt langs hem heen. Uit de TV jubelt het kerstfeest zijn kamer binnen met altijd maar weer dezelfde mensen. Ze zijn allemaal nog zo jong en zo mooi, vrolijk Kerstfeest en…

Dit gebied is een landstreek des doods en de middag is grauw als de nacht... ach, hoe lang heb ik niet gezocht naar het pad van haar huis, naar haar tuin, naar het gras dat haar schrede betrad. zij was de eerste die in de lente des levens een zomer lang met mij was... maar zij verliet mij en zij verried de vluchtige tenten voor het…

Hoe komt het dat, die de drift verstond, werelden, oceanen door te trekken, eilanden, poolgebieden te ontdekken, desnoods gestrand, versmachtend in de brand van pampa's 't wit gebeente uit te strekken, maar nooit, nooit terug te gaan, nu als een hond binnen het veeg moeras lig te verrekken van dit mijn onvolvloekbaar vaderland? Hoe komt…

waar is geluk als het buiten regent en het licht als droefenis valt voorbij het afscheid spreek je dan over een gezicht dat zwicht voor het gewicht van de vergrijsde lucht die zucht met reden of door het lot wordt weggeleid kan zijn dat gewoon dit ogenblik wordt afgesneden en opgeteld wordt bij dat allles wat toch vergaat en men enkel…