Alle inzendingen over liefde

laat mij je dal betreden en ik zal je mijn pieken openbaren laat mij je heuvels zien en ik toon je mijn vals plat laat mij verdwalen in je ogen en je ziet me nooit meer terug ik wil jouw landschap nooit verlaten dus moet jij mij gedogen want het is zoveel mooier dan ik…

“I dream of journeys repeatedly: Of flying like a bat deep into a narrowing tunnel Of driving alone, without luggage, out a long peninsula” Theodore Roethke – The Far Field Het open veld is weergaloos. De aarde raakt de aarde aan alsof het aarde was, stof van het bestaan. De zee is zee alsof de zee bestond, maar niets daarvan is waar.…

waar zomer spreekt in contrasten bruin en wit was de lente in ontwaken al de lichte rode randjes pikant aan het maken het knoopje nog een sluiting verder waar nonchalant wit de schijn van openheid verbloemd en een aantrekkelijk palet voor de schilder heeft klaargezet pas onder donkergroen loof blikken ogen het sprankelen…

Het weigert u haar verder te beschrijven. Het wil haar niet in letters zien vergaan, Het wil niet horen meer maar voelen hoe het licht haar op zijn tong vertaald tot woeker, brandmerk van bestaan. Het keert de woorden, egt het veld, en zeist de metaforen van het land: in het strelen zal haar omvang stralen. Het weigert u haar verder te beschrijven…

Elke daad is ooit een woord geweest gevangen in verlangen naar de daad. Elk woord is ooit een droom geweest, geofferd op het tipje van een tong. Dit lijf is vele werelden, een groots heelal. Zonlicht is de luister, duister is de vacht. Het hoort en spreekt zich uit in haar: er is geen weg terug, het is er, is er, al. Elk woord is ooit een…

Tast met mij de zee af naar een vast punt aan land Proef de smaken van zee en zout Er zijn nog miljoenen zonnen te geef Luier met mij in het gras weg van de koele stenen Vertrouw op de gevleugelde liefde Laat los in de maalstroom van de wind Vlieg met mij de zomerhemel tegemoet Tril mee met de toonladder-loze spotvogel Word niet wakker…

'Zo komt er nooit een eind aan 't geven: Ik geef - maar wat ik geef, blijft mijn...' Boutens Of ooit mijn ziel heeft liefgehad? Wie zegt, wat liefde is? Maar ik droeg lang een gouden schat Van liefde - of ik en weet niet wat - In ziels geheimenis. Ik heb, gelijk een gierigaard, Mijn schatten opgetast, Ik heb gewoekerd en gespaard…

het zag haar lang, heel lang geleden plots voor zich staan: een wulpse hinde, jong, onaangedaan. pretoogjes, wangen met kuiltjes, flarden jurk die speelden met de kindse wind. er was geen tijd om aan te raken, er was geen plaats om bij elkaar te zijn. maar elk moment maakt krullen in de tijd en ’t heeft alsnog haar lieflijkheid gevonden.…

Nooit is het goed, nooit is het zo goed, nooit is het goed zo, nee, nooit is het goed. Zoals een doffer loopt, koerend over het binnenplein, roekeloos over de rand van de goot, kop omlaag, staart omhoog - Of zoals een woerd kruist door het veld of het riet, blindelings oversteekt, voor geen jager of wagen wijkt - Zo gaat het nooit…

haar lijf is koude vlam, heur haren vuur, haar lippen zee waarin ’t verdrinken wil haar ogen licht dat geselt en bestuurt haar huid is rein, dat maakt het aardse stil. het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn, het wil alleen in haar bestaan, het wil alleen haar zoenend het nog zijn, het wil in haar als het in haar vergaan. de krullen van…

‘Ante mare et terras et quod tegit omnia caelum’ Ovidius, Metamorphosen I, 5 chaos was alles, geen woord benoemde leven, dag was nacht, nacht dag, zee land, land zee, mateloos wit was alles één, en heerlijk om het even. verheven niets, geen ding dat deinde met iets mee. aarde kleefde niet in’t duister, geen zon was daar, geen kring van…

''O, mooie buurvrouw...'' zong de buurman. Hij woonde verderop. Ik kende zijn naam niet. Ik gniffelde onder wit satijn en dacht, Het vergt toch minimaal een luit wil ik aan het raam verschijnen Het bewegende gordijn Een glimp bordeauxrood kant Zijn overslaande stem, want hoe kan ik beter een aubade beantwoorden, dan met Aubade…

heel soms vraag je je weleens af houdt zij net zoveel van mij als ik van haar komen we wat dat betreft op die weg halverwege wel bij elkaar of is zij dichter bij mij dan ik bij haar moet ik iets harder lopen en er maar het beste van hopen ach die paar meter steekt toch ook niet zo nauw we lopen immers op dezelfde weg en zolang zij…

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

een zwerm gesternte er omheen en het is kern van niets, en niets is het heelal. ongezien is het er licht, de lege weg voorbij het einde van de weg. op doelloos draaiende spaken spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuil dat willoos waait, het stof op gore straten. stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de tong. het draagt de rotte…

er komt verlangen in de zee van het verlangen, een draaikolk van lust in het golven van de lust: enkels vormen enkels in het water en het zand. het treiterkleedje deint omhoog, en valt nat neer. nog half aan land omrandt het maanlicht vals haar zachte lijnen, werpt vage schaduw scherp op algen, schelpen en botte ribbels in het zand. het sleurt…

rustig vervloeien tijden die ons even scheiden waarvan de inhoud in veel aparte emoties uitkristalliseert die integrerend hun kleuren spreiden om het vloeken te vermijden ook zonder blauwdruk regie en coaches dekt liefde alles toe omdat wij geïnvesteerd hebben in elkaar vertrouwen kan afwezig bouwen met een enkel woord…

zal het haar dan nu met deze zomerdag vergelijken? eerst, verlaten in het donker, verlangt het naar het licht. het ziet hoe ratten vreten aan de wallen van de nacht. het glijdt altoos somber weg en verder nog naar nooit. daar staat zij plots, haar bloesje los, en stralende. het ziet hoe het in haar en hen de wijde hemel ziet. ziezo. ook al zijn…

We reizen samen naar de stilte zonder intellectuele conflicten het liefdesspel lijkt oneindig mysterieus tot aan de dageraad in alle bewegingen van liefde teder in de taal van de nacht dauwdruppels spiegelen ochtendlicht het belooft een warme dag te worden jouw liefde ligt nog in mijn armen kom je bij me in mijn bonzend hart het…

het is goed om na het vrijen hoog de hemel in te kijken en te lachen om en met het licht. zo ook de kraaien kraaien om de bomen die vergeefs de luchten willen aaien. in het woelen heeft de wereld zich gekeerd. het werd een zij, zij een het, kruis in het moment. zij werden nog, begonnen weer elkaar te zijn. de schoonheid was en had geen kleed…

langzaam worden de dagen korter en als je dan even zit droomt het licht zelfs al voor je slapen gaat je streept af wat je allemaal hebt gedaan en concludeert vroeger deed je in dezelfde tijd veel meer nu langzaam en behoedzamer dat is mijn live style geworden strakker aan het ritme en regelmaat anders kom ik tijd tekort voor…

het werd een boom voor haar. zijn takken reikten hoger dan de piramiden en de stam greep dieper dan elk graf. twijgen raakten aan boezemwiegen en bloesem zoende mond. proef hoe donker, voel hoe hemels blauw, hoor hoe geel het zwart nog houdt van haar. en golven zee bezingen diep haar strand. en krabben schrijven epen in haar zand. als ’t…

In het huis waar velen komen om eigen bloed dan wel plasma te schenken voor levensbehoud van zijn of haar medemens heeft de kamer van ontvangst warm uitnodigend aanzien wanden ogen huiselijk tafels bieden kosteloos smakelijke spijzen aan roepende papieren raden aan te zoeken naar meer bereidwilligen die wat uit hun aders kunnen afstaan…

het lied werd dode lus en braakte woord: moerglans en ruwte, een meeuw aan een koord. het latente klotst nog in code aan de pier: kapotte botten, alg en kelp en wier. het zwijgen heeft haar kern bereikt: het is nu stip, punt, korrel in de tijd. het zingen had kortstondig ons verrijkt: parels in een kop vol haat en nijd. droom werd wet, verwoordde…

er zijn profielen, geschreven lijf in tegenlicht. er is ontelbaarheid die ook geen woorden vindt. er is een toekomst zonder ons, de weg is vrij. de dagen korten, ook deze zomer is weldra voorbij. het ziet mensen in de straten, ratten in de val van ratten. alles is tot alles opgeteld, niets van waarde weert zich nog, want alles is goedkoop en…

Zonder jou, dacht ik zou ik niet verder kunnen, zou alles stoppen, zou niets meer beginnen, zou niets meer blijven, zou nooit meer warmte ontstaan. Maar zonder jou liep ik verder, stopte niets, begon alles op nieuw, bleef veel, ontstond nieuwe warmte. Maar alles omdat jij was, omdat zonder jou altijd met jou zal blijven.…

[verval 10/10] als de storm komt, liefste, en de storm zal weldra komen, sluit de deuren, de ramen en jouw ogen. laat los wat niet van jou is: het leven is een zwoele zucht die eindigt in ellende en gebrek aan lucht. het zwart is diep en trekt aan ons, wij hebben amper in het licht gestaan. alles haakt in alles, niets wordt overal.…

Je wordt groot twaalf de grap wat wil je later worden dertien wie niet is onze grap Je gaat je belt geen kus meer op het schoolplein Wel thuis en in de tuin de poort uit vrienden wachten dit leven niet dus haast en weg ben je Pap gewoon half zes als zout over je schouder ik ken je onschuld De regen komt of schijnt de…

bij de vijver een bankje wat verweerd een rugleuning met de letters J en A een hartje een pijl nauwelijks leesbaar een man en een vrouw op het bankje bejaard en broos vandaag zestig jaar bij elkaar hij pakt het mesje en kerft een J en een A een hartje een pijl goed leesbaar ze glimlacht naar hem…

maria maria, ik zal tijd voor je zijn, ik zal lied voor je zingen, ik zal taal voor je spreken die niemand ooit sprak daar dit lied nog ontbrak. maria maria, je hoeft niet te kijken, je hoeft niets te doen, maar voel hoe jij schittert, zie hoe jouw zilver in krullen verblindt, proef hoe jouw huid de hemel met aarde en water verbindt.…