Alle inzendingen over mystiek

laat mij zweven op wolken schaars verlicht boven het zinken van de zon zonder notie van tienduizend doden en meer niet weten van sterven van wraak niet weten van haat laat mij drijven boven de einder zonder besef van verderf van onrecht zonder besef van eindigheid blind en doof laat mij huizen onder de horizon…

In het holst van de nacht, heeft de vrede me gewekt. Ik voel mijn levensadem, in en weer naar buiten gaan. Ik zie kwaadaardige gedachten, komen en tot stof vergaan. In ons warme bed begrijp ik, wat niet kan worden begrepen. Hier, in de stilte van de nacht. Nu, waar de morgen op ons wacht.…

ik zie de imposante rij het lijkt magisch realisme maar de bomen ruisen blij waar in een verre horizon licht en nevels schoonheid figureren leren witte wieven hun theater in het bos zoals elven feeën en kabouters dansen op het maanverlichte mos en kobolden smeden in hun grotten verder op nooit is de mens alleen er leeft in veel dimensies…

Hier zit ik op m'n stoel een beetje voor me uit te staren Ik heb een vaag gevoel dat ik niet zomaar kan verklaren Er welt iets in me op, wat is het, hoofd wees even stil Relax, ik concentreer me op een innerlijke schil Bloeit daar, vlakbij m'n middenrif, een onderwater-varen En zweeft er langs die klier een kreeft met opgeheven scharen…

waar aan de Kim de paarsblauwe hemel vuurrood aan stukken scheurt helicopterstrepen verdeeldheid zaaien drijft een schommelige zee en in de verte schraapt er traag nog een bootje langs de einder op het zand van het strand spelen licht en schaduw hun schimmenspel het oog gaat brandend onder de kijker ook en dan de zon…

Thuis dacht ik aan het strand en aan ons verhaal dat onder 't zand verborgen had gelegen. De mensen die er wandelden... hoe kon het dat niemand het zocht of het opmerkte, zelfs ik was er aan voorbij gegaan! Toch liepen we er tenslotte weer tegenaan. Bij eb zagen we krullen en groeven het op, hingen de halfvergane papieren te drogen.…

Wanneer ik alle losse eindjes aan elkaar knoop, Is het bijkans zeker dat ik niet meer voor- of achteruit loop.…

Vroeger zocht ik naar verruiming van mijn geest, maar de laatste jaren raak ik meer en meer verdicht. De zoete nectar blijkt alsmaar dichter bij huis en de dingen dringen mij op aangename wijze terug naar de simpele staat waar ik als kind in verkeerde, een autoped was een autoped, liedjes waren liedjes. Ik vergeet zelfs alle moeilijke boeken…

Ik ben niet meer Die ik was Onbevangenheid verdwenen Als sneeuw op 't groene gras. Ik ben kwijt Wat ik ooit had Ben vreselijk op Mijn hart getrapt. Ik was zoekende Naar het verlorene Maar besloot te stoppen Met het zoeken naar: Het onvoorspelbare…

De professor bedenkt dat er een tijd is geweest waarin alle speelgoeddieren écht levend waren een Disneyfilmachtige tijd – alleen minder wreed, gezelligheid en vrolijkheid overheerste en de Schepper van Hemel en aarde moest nog beginnen aan de opwindende en gevaarlijke ontdekkingsreis die Hem uiteindelijk, na vele omzwervingen naar Zijn eigen…

Moeder gaf haar Een bommetje, eerlijk waar Ze vond het een beetje raar Zo stond dat plantje daar Tot ineens grote schrik De plant ging bloeien Wat een schik Het bommetje wat moeder gaf Staat te pronken heel frivool Een bom in bloei, Niet vaak gezien Een teken van boven Van MOEDER misschien?…

We verliezen heel wat " geliefden" om ons heen, ik vraag me wel eens af Waarheen? Doodstil, liggend in een kist, een laatste blik, 'k wou da'k wist, hoe de dood tegen te houden. Maar dat lukt dus niet, en zo heb je bij verlies door doodgaan, emmers vol alleen maar verdriet. En toch, ondanks dat ze niet meer " onder ons" zijn, Ondanks dat…

Wij moeten worden als de bomen, Die luistren in de diepe Grond. Dan, zal een ruisen door ons stromen, En alle blaadren worden mond. De nederigen en de vrouwen Geloven 't open woord gezwind; Zij overreden het mistrouwen Der mannen; en een eenzaam kind Glipt 's avonds heimlijk in ons lover, En heeft zijn nest zo diep gebouwd, En geeft…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

in de krant stond een bericht de overledenen zullen schrijven ze hebben een nieuw bericht dat elk individu moet lezen wat het is weet ik niet omdat de ogen zijn gesloten ik aarde ruik en pieren zie die door het bloemperk kruipen maar ga het maar lezen misschien gaat het over vrede of pistolen die dagen en nachten korten het is vast…

Daar boven, aan het firmament, zit iemand die ik werkelijk ken, Een moord van een vent, misschien dat je hem kent? Daar boven aan de avondhemel, zit een persoon, die daar niet zit om doodgewoon te zitten en te wijzen, neen, Daar boven aan de lucht, zit een persoon die NU verzucht, Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen, met het…

treur niet lief wanneer je amper iets ziet een boek opent en een potlood pakt het is de regen die het land verliet terwijl de vloer langzaam aan verzakt je gaf genoeg om het ouderlijk huis waar de vloer bij elke voetstap kraakte en wij als kinderen bij het fornuis niet over elkaar uitgepraat raakte we hadden vrijheid en een stukje drop…

De laatste bladzij van je boek, is de ontknoping Je weet hoe 't verhaal afloopt, goed of fout. Wanneer de film het beeld vertoond : the end Weet je dat je aan een nieuwe episode toe bent! De laatste dag van je leven, wanneer dat weet je niet Staat er geen the end, ook niet een nieuw boek in 't verschiet Als je laatste dag aangebroken is, komt…

De heide is maar stil, het overal vol licht, en als een zilverspil het zonnelicht; de wolken varen weg over het vage blauwgrijze, heel ver liggen witte weg op zilvere wijze. Ik voel de wind vergaan om mijne oren, ik wilde wel vergaan in 't licht te lore. -------------------- uit: Verzen (1903)…

Nefertiti is opeens volop van belang, want haar stiefzoon Toetanchamon heeft haar dodenmasker gestolen en haar verstopt achter het behang. Nefertiti ligt achter een wand verscholen ze wilde protesteren, als dat nog kon, maar al was ze eens de allermooiste vrouw, hoe zat het met de schoonheid van haar ziel? Ze hebben haar botweg tweederangs…

eindelijk weer een snijdende wind sneeuw die steeds hoger klimt hechtend aan huis en haard zelfs voordeuren niet spaart glitters in een aardedonker buiten de greep van vorst op beslagen ruiten het krakend passeren van hen die kou moeten trotseren warm knettert het vuur in uren die in stroperige traagheid verlopen scherts en lach…

Er is een licht door de noordenwinden aangespoeld in een krans van schuim stift de lippen van het avondrood haar grond gemarmerd, de honger is gestorven, de dood gewit met kokosmelk , de lach ontbloot in elk kinderziel daar worden mensen door hun zonnegod geraakt regeren trommels waarin de mensen hun ware krijgskleur tonen vervoering…

wij botsten niet zij lichtten op in een ijlend passeren er was geen tocht maar energie ioniseerde in een tintelend manifesteren geen angst maar wel een mystiek verwachten van positieve krachten zij fluctueerden op onbegrepen frequenties in een warm pulseren fenomenen uit een dimensie zo dichtbij ik voelde mij volmaakt gelukkig…

Zie, ik sta als een trillende snaar voor u Raak mij aan, kalmeer mijn beven. Bent u mijn god, ben ik uw schepsel Of ben ik de vrouw voor haar man De dichter voor zijn lezer? Is dit de bestemming, het doel van mijn zingen? Wij groeien apart samen in bewustzijn.…

Te moe om te lezen Te moe om te denken Te moe om te doen Lieve mama ik ben moe Te moe om te kreunen Te moe om te steunen Te moe om te wachten op paradijs hier Te moe om mijn bloedneus te stelpen Te moe om in de regen een paraplu open te trekken Te moe om mijn sokken aan te trekken Lieve mama ik ben moe Te moe om mijn bed op te zoeken…

Er zijn vele soorten merries de meest voorkomende is die van de nacht, niet lopend op 4 benen, maar zo eentje die meestal wacht: tot je diep in dromenland bent. Zo sta ik in de lift, die "stil" valt op een ongelukkig moment, niks geen vier benen, 'k sta er op slechts twee. Een bel indrukken zo eentje die het dan niet doet,…

We missen dat: wat we niet bezitten Net als de zon We missen dat: wat we nooit krijgen Simpel We missen dat: wat onbereikbaar is Net als de sterren. Maar wat we niet kunnen krijgen, dus onbereikbaar is, is zinloos om over te piekeren, sprak zei: en ik antwoordde: Je hebt gelijk: Ze zei: je moet egoïstisch worden en ik…

ik liep van lichtje naar licht met open blik zag stilte mij volgen in sereniteit schaduw wierp een weldadige verte die een andere kijk op leven gaf dat al beëindigd was zonder woorden spraken we in samen voelen weet nu hun gelukkig zijn in een bestaan van elkaar altijd verstaan…

Ik sprak ook eens iemand die dacht dat zijn dochter die overleden was in een tragisch ongeluk nu weer ergens zou leven echt waar niet in de hemel maar gewoon hier hij zag haar dagelijks maar zij hem niet hij vroeg zich dat af waarom wil ze mij niet zien? we zwegen wat met een sigaret het licht viel mooi door de straat…

Omdat uw huis niet op de weg van de bliksem lag Maar juist daaraan, schrikt ge op en stierft gij niet. Dit zijn de verborgen wegen, de heerbanen van 't hemels vuur Waaraan wij spelen, sluimren, omstrenglen elkander, ontwaken. Wat ware mij 't leven als het niet z6 was : dreiging en duisternis, Gloed en angstwekkend geratel en daar ikzelf in,…