Alle inzendingen over Achter glas

en liefst dan binnen, achter glas honden ravotten langs de branding en apporteren stok of bal een baggerboot bevecht verzanding een peuter kotert in een kwal tegen het mistig zeedecor schuiven traag zeilen van canvas en wappert fier hun tricolor naar de pimpelaars op ‘t dijkterras…

glas…

In diepe stilte krijgt jouw zwijgen zoete klank rond het eiland van jouw emoties zwemmen dronken zinnen misschien lukt het vanavond om een brief te schrijven zodra de fles leeg is uit het woordenboek dat je mij stuurde vallen letters in de zee ik rol het landschap op in papieren gedachten beschrijf ik een wereld achter glas…

zijn gebroken hoofd draagt nochtans toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn…

Het duurde lang wij spraken beiden achter glas voordat ik meer dan klanken hoorde maar niet meer dan losse woorden: kou en stil en stof en as. Hij riep mij uit het diepste diep. Nog eenmaal riep hij en ik sliep.…

op een hoogte planken met tafel en stoel bekleed zit hij met woorden in zijn wereld haast roerloos slechts zijn lippen bewegen de ogen schuiven in stille gang achter glas in korset hij zucht zijn gedicht naar oplopende treden in de schaduw voetstappen verwijderd van beschijnend licht een karaf siert zijn verstilde mimiek…

Dagen achter glas Het luchtruim dijt uit de wereld krimpt we leren afstand te nemen. Stille getuigen Zee van verlangen rivier van onzekerheid kraanvogels roepen. Onvoorspelbaar Uit onverwachte hoek blaast een nieuwe open wind door stad en land.…

wit de wereld toverend valt sneeuw gestaag over tuin en terras een dekbed vormend voor het raam achter glas de koude neerslag schuilend kijkt groen en geel gejast als bedelt hij de koolmees staand zijn kopje scheef kralen mij vragende oogjes waar toch is die vetpot die gisteren nog hier stond als later weer verdreven koning winter…

voortijdig gaat het langste uur aan de evenaar voorbij dit ogenblik rijmt niet op zelden daarvoor komen we dagen tekort binnen ligt het daglicht tegen het venster verkleurt een zon achter glas, blijft de straat gesloten op het heetst van de dag we moeten nog een ware toedracht ontrafelen laat iemand de einder ontwaren die jeugdige jaren…

was ik maar zo’n vlindervanger van mooie woorden dan kon ik ze in schoonheid naast elkaar zetten elke soort op een rij achter glas op papier fraaie zinnen maken maar nee dat moet toch niet vlinders moeten fladderen zoals ook woorden vrij moeten leven een vrij en levend woord zal de mooiste zinnen geven vlinders zullen hun…

Achter glas verdeelt de tijd zijn stralende rust, dekt met stilte het landschap toe en draait de aarde door in de handpalmen van de dolende landen gemodelleerd op de draaischijf van hun strijd en achter de kraag van een diep gewortelde weerbaarheid.…

We verdringen de pijn we draaien ons om de mens achter glas doet weer eens dom we leven in rijkdom door slijk der aarde aanschouwend het alter ego dat flets naar de tv staarde ze kleuren in zwart-wit resoneren de lieve klanken gelukkig met primitieve speeltjes en houten planken de wereld achter de glazen sluier verhult de waarheid…

glas de zon sloeg vijf voor twaalf…

Morgen ben ik terug En hij sloot de deur Maar het bleef stil Leven verloor kleur Morgen kom ik terug Ik beloof het je echt Starend achter glas In stil tranen gevecht Morgen ben ik terug Je hoeft niet te wenen Ik ruik in mijn kussen Je geur nu verdwenen Morgen kom ik terug Dan blijf ik voor altijd Verlangend hart naïef Realiteit…

Bij ontwaken na ‘n hazenslaap Stroomt ijswater in z‘n bewuste Een vernederende dood wacht Om de hoek In de dodencel wordt gevloekt als 'n lach klinkt in de executieruimte Dan weer een doodse stilte De zwijgende stoet door de gang In hun midden 'n slachtoffer van Slechte genen en opvoeding Geen mens die zichzelf maakt Achter glas…

Achter glas verdeelt de tijd zijn stralende rust, dekt met stilte dit tafereeltje toe en draait de aarde door in de psalmen van de lage landen gewassen in een vroege toegift van een aanstormende lente.…

Ik zie jou staan In de leegte Wankel In jouw wereld Achter glas In de kist Die je bouwde Van je angsten In de stilte Sta je vast En je zwijgt in alle talen of je woorden zijn gedempt Jij ziet niet mijn tranen Ik hoor niet jouw stem... Laat me weten, wie je bent.…

glas verdeelt de tijd zijn stralende rust en dekt met stilte het landschap toe en draait de aarde door in de handpalmen van dolende zielen gemodelleerd op de draaischijf van hun strijd en achter de hoge kraag van een diep gewortelde weerbaarheid.…

Achter glas vertekend de pijn zich in tijd, de teruggekeerde rust dekt met stilte dit tafereeltje toe, draait de aarde door in de palmen van volwassen handen om die te openen in de lente. "De herinnering is een kerkhof dat bloesemt." Johan Daisne…

glas…

glas die alle rede tart…

glas zoeken onze handen naakt zijn terwijl we zwaarte verdunnen, nog altijd zijn in ons uiterste zijn, in waaromloos aanvaarden zolang het heden duurt in ons voorbijgaan, zegenrijk, zonder nawoord…

Het schip van de geest werd opgetrokken uit de expansie achter glas, kleinschalige gedachten opgetuigd en gestrand, ontvouwt zich uit en in mij in de angst voor het onbegrensde wat ginds betekent ook voor hier en waar geen maat op staat, beperkt de ruimte in tot eigen schaal los van het allesomvattende uitspansel, als de gekromde uitspatting…

Ook als je bang weer doorloopt hoor je mat als achter glas een man zijn ladders zingen, hoog. En hoger. Tot zijn kopstem knapt in het voorbijgaan om zich op te dringen. Zo schuw en schril ben jij die twee dat pijn in het geheim je roepnaam is, alleen de spiegel weet hoe jij stilzwijgend heet.…

glas en zonder kleren Of toch, er zijn wel veren De veren in hun hun bed Pas toen ging er iets dagen En heb ik het gesprek maar stopgezet…

glas verschijnt de jong geworden dag…

Het schip van de geest werd opgetrokken uit de expansie achter glas, kleinschalige gedachten opgetuigd en aangeland.…

In mijn gedachten verrijzen vlinders uit het verleden; Ik wil vliegen op de vleugels van een witte vlinder en ongehinderd onverminderd kijken naar de vitrinekast naar het witje achter glas, opgesloten in de laatste klas. En het schoenlappertje dat rode schoentjes aan had. En de glazen poppenkast.…

glas de wereld woedt in onverloste staat hij roept dat dit niet zijn bedoeling was amos als gras zal groeien uit je kaken is hij die komt nog steeds afwezig baken -------------------------------------------------------------- dinsdag 11 december 2001 zonneleen 10 weblog: www.abelstaring.tk…

glas feestelijk door tientallen lampjes verlicht als verzilverd decoratie, langzaam stervend Ik denk niet tevergeefs aan hoe het vroeger was wil dat niemand mij iets onbedoeld verplicht ik zoek de lente, nog steeds zwervend…