Voorwoord

het lijkt alsof ik je in de verte hoor roepen
laten we bestaan
zonder omhaal, nu, onttrokken aan voorheen

zijn als niemand anders dan ons en ik
een oneigenlijk anti-deel
zoals ooit de schaduw van ons zonnehuis

zonder jouw sporen geen pad dat zich kruist
zich verdroogt in bedding
verheft uit schemer, verdrinkt in grenzeloos

het lijkt alsof we bomen achter glas zoeken
onze handen naakt zijn
terwijl we zwaarte verdunnen, nog altijd zijn

in ons uiterste zijn, in waaromloos aanvaarden
zolang het heden duurt
in ons voorbijgaan, zegenrijk, zonder nawoord

existentie zoektocht aanvaarding

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 75