Netgedichten

netgedicht (nr. 22.892):

Wereldvreemd

We verdringen de pijn
we draaien ons om
de mens achter glas
doet weer eens dom

we leven in rijkdom
door slijk der aarde
aanschouwend het alter ego
dat flets naar de tv staarde

ze kleuren in zwart-wit
resoneren de lieve klanken
gelukkig met primitieve
speeltjes en houten planken

de wereld achter de glazen sluier
verhult de waarheid, soms de leugen
de wereld van hier verblindt onze ogen
het luidste lawaai zal zich iedereen heugen

we horen wel maar zien het niet
wij zwijgen door het glas
zij voelen het maar spreken niet
als zij vergaan tot as