Alle inzendingen over Lichtdragers Velden Hoop

in het veld en ik weet, er is een wenkende hand ik schep een nieuw begin verzamel letters van moed en durf en eens schrijf ik mijn mooiste levenszin…

één geurend moment dwalen door paarse velden, ontspanning en rust…

'Bijke in alle opzichten' Door de geschiedenis van de velden liggen de schimmen van het verleden onomstreden achter ons Als hij zijn kop oprichtte zich in de ruimte schikte en het veld verkoos Op mollenjacht en murdzjen voor de schone wei en hoge prijs Viel de prooi uit zijn bek neer voor de baas…

maar wie Ik liep vaak in de velden alleen ik liep vaak in de velden ik ween verloren, waar zijn nu die velden ik loop…

Zo vrij als de bal vliegt door de lucht zo snel als mijn hart klopt in mijn keel zo zacht als de wind over het gras zucht zo mooi als ik de tegenspeler uitspeel zo kan ik me alleen voelen op het veld op het veld heers ik, ben ik de held…

Is ook de zoutgescherfde spiegel van het veld ziet een gekrakkeleerde boer. Wil spontaan weer op play nijpen. Heeft jammer genoeg de afstandsbediening nog niet uitgevonden schraapt snedige s’en van het dorre zand. Ooit is hier groen verdampt. De heen- en weergalopperende zon doet klaar de klaagzang over droogte herrijzen.…

in een eeuwige beweging verpulvert mars de lente slaat de slinger van de tijd in hersens en weke lijven stille velden beplant met witte kruisen verschijnen na gas en massale dood stenen doodsbloemen met namen de hete tranen van hun geliefden druipen langs koud kil marmer in de beschaamde aarde…

Wij speelden altijd samen Over onze gouden velden De avond valt het licht gaat uit Wij samen als twee helden Gitaren in de aanslag Een prachtig samenspel Zachtjes aan snaar voor snaar Volmaakt geluk, dat wel. Wij speelden altijd samen Over glanzend koren Een lied alleen iets anders niet waaraan wij ons hart verloren…

zwarte klei en noeste takken stoppelriet en wilgentenen langs de akkers weids en wit met hier en daar wat zilver van vogels in het verre als blaadjes in ‘t verschiet en door de wakken van een aangevroren vaart zakt de winterzon in ’t niet…

In stilte genieten van de, Bloemen in het veld.…

Langs de boswachterstuin en woest heideveld, tot aan wijd boerenland, een klein gehucht, ligt de mulle weg onder koele lucht uit beukenloof, dat zacht naar de grond helt. Die bomen hebben rijke jaren geteld, uiten tezamen een vastberaden zucht, sprekend van wijze, liefdevolle tucht, staan als wakers, lustig streng opgesteld. Hun bedaagde…

Jij bent mijn veld voor ogen de enk, het hoge land in nevel en bij regen de bloem in mijn hand koren op mijn molen het dagelijks brood bij koude de kooltjes gloeiend avondrood voor mij de beste keuze tussen alle witte vlekken dat ietwat mysterieuze zo fijn om te ontdekken…

De groene velden van ons eerste geluk zijn van een andere geschiedenis in een door verdriet vergeten verleden de nevel sluipt in mijn gedachteland ergens in jouw diepte schuilt een uil om mijn domheid te bespieden beschavingen zijn samen gekomen in het ultimatum van onze liefde zo zijn wij schaduw en blijven wij droom de avond schemert…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

Leggende rozen op rood En lellies op wit En geen gras op blauw Ooit zegt ze Zal ik van je houden En je niet meer verlaten En met je mee fietsen Een uur een jaar een leven Dat het schuurt nuchter want ik sprak Nuchter want ik zweeg De consternatie die constant is Adem in en adem nooit uit Waarom zou je je aandacht verleggen Naar geen veld…

Er groeit in ’t groene veld, een bloempje, teer en klein. Het witte kroontje stralend, met blaadjes, o zo fijn. In ’t voorjaar in de prille lentezon is het vaak nog koud, Toch richt het fier zijn kopje op, richt naar de zon zijn hart van goud. Vaak wordt het platgetreden, het is zo nietig klein, zo zonder praal of veel vertoon.…

“I dream of journeys repeatedly: Of flying like a bat deep into a narrowing tunnel Of driving alone, without luggage, out a long peninsula” Theodore Roethke – The Far Field Het open veld is weergaloos. De aarde raakt de aarde aan alsof het aarde was, stof van het bestaan.…

Geloof, Hoop, Liefde, Trouw en Gerechtigheid, deze vijf zijn in slaap geleid. List,Twist,Woeker, Gierigheid en Bedrog, deze vijf leven nog. Hadden de eerste vijf het slapen gedaan! Dan zou het in de wereld veel beter gaan.…

Searching for a life of perfection, was there any hope? Searching for a solution, how was it to cope? Then the trees just started talking. The gutter cried out loud. Needed understanding, how to find out. What was wrong, where did it go? What was the solution? How was it to cope? The path was turning darker.…

Ga nooit de hoop opgeven geef de hoop niet op Er is een beter leven, je komt er bovenop! Verlies jezelf niet in verdriet Maar trek je schouders op en geef jezelf, want ja dat mag, een flinke schouderklop... Hoop doet leven dat zegt het spreekwoord toch? Zonder hoop is er geen leven... Je weet het wel, maar 'k zeg het je alsnog...…

Hoop is 't gevederd ding hoog in de ziel gezeten dat zingt een woordloos lied; 't wil van geen zwijgen weten, en in de storm gehoord ken 'k zoeter klanken niet.…

als wolken verschijnen voor een ondergaande zon je lijkt te verdrinken in een plas wat ooit als een druppel begon donkere wolken zich bijeen pakken zwarter dan je ooit vermoeden kon bedenk dan... dat de zon weer voor de wolken zal branden en de lucht wordt weer hemelsblauw de inmense regenplas zal verdampen en veranderen in morgendauw…

Stille tranen op mijn gezicht drogend in de wind brengt de zon licht nu ik mij in het donker bevind…

kracht die je me gaf Ik heb geloofd in de wijsheid waarmee je me groot heb gebracht Ik heb geloofd dat we nooit gescheiden zouden worden Ik heb het mezelf beloofd Toen ik geknield zat met gebogen hoofd Ik geloof dat we altijd bij elkaar zullen zijn Wat er ook gebeurt Hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn Ik geloof er is altijd hoop…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Zonnestralen door de druppels, al snel ontstaat een regenboog, in verrukking gaat ze naar buiten, stralend kijkt ze naar omhoog. Druppels vallen op haar lippen, maar de zon schijnt in haar haar, even voelt ze zich compleet, valt alles weer in elkaar. Haar handen omhoog naar de regen, de zon streelt haar in het gezicht, door alle regenwolken…

In eenzame afwachting kijkt zij door ramen in duisternis en telt seconden in minuten steeds verder weg tot ogen nog enkel sterren zien oneindig hoog ongrijpbaar ver en zij wacht geduldig tot die ene schitterend krachtig zal vallen deze nacht…

HOOP…

In de hoop op een leven zij aan zij, ik bij haar en zij bij mij. Nog nooit deed hoop zo leven, als voor de vrouw voor wie ik mijn leven zou geven.…

Flirtte jij ook met mij Stelt niet zoveel voor Ik weet het Maar ergens van binnen Bouwen ze ook een feestje Met een reden Jouw gezicht Jouw handen Jouw lach Later fiets je weg Met je vriendin Het donker in En ik Loop de andere kant op Dubbele gevoelens En met een vage glimlach Een koestering Van een moment En als altijd Die verdomde hoop…