Alle inzendingen over POLDERLAND NEERGESTREKEN LICHTINVAL

Ja, was je een verzorgingshuis toegewezen, dan mocht je voor je leven vrezen, het virus was ook daar neergestreken, en menige bejaarde is bezweken. Nu komen de langzaamaan de vragen, waarom werden er geen mondkapje gedragen. Die vraag blijft aan mij knagen, of is dit naar de bekende weg vragen.…

Zijn we neergestreken in de nepschaduw van nep, waar het samen zalig roken is geblazen, kunnen we niet anders dan mekaar onthalen op de pret die niet op kan. De permanente, die je op kunt laden. ------------------------------------------------- Uit: 'Verzamelde gedichten', 2003.…

naar het jarenlange dienstbaar zijn waar kleuren onherkenbaar leken straalt in jouw nabijheid de straat weer als de vrolijke lappendeken van toentertijd lang heeft gezelligheid geen tijd meer gekend maar jouw glimlach opent deuren die buiten zijn ontwend ik zie je gaan de armzwaai weerspiegelt in het laatste raam jouw heldere lichtinval…

mijn oog voorbij met aan de overzij het vee uitgelaten in een bonte wei en tussen hier en daar d’oude stee hoge bomen schuiven in een rij langs het dravend boerenpaard dat ’t voorjaar ruikt in natte klei en merries van de binnenwaard waar reigers scharrelen in ’t riet houden kieviten de wacht zingt de karekiet zijn liefdeslied is ‘t polderland…

Wat wilt U mij vertellen met dit veld vol pinksterbloemen nu ‘k even in de stilte neergestreken ben het lichte paars, bijna te mooi om te benoemen strijkt teder langs de houder van mijn pen hoe kan ik dit beschrijven wat ik diep van binnen voel ook zonder iets te zeggen Heer weet U wat ik bedoel.…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

je vliegt en fladdert dartelt dansend rond rust kleurrijk in de vroege morgenstond die rozerood jouw koude vleugels streept zijn warmte geeft tot zacht ontplooien je ademt goud schrijft lente in het hemels blauw met jouw pigmenten in speels aanwezig zijn benader jij de rust die als je neergestreken bent lieflijk het volmaakte kust…

De winterkim haalt haar – zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de…

het krioelen tasten en voelen kost weer te veel energie heb mijn vleugels uitgestoken zweef in stilte land in rust naar de grens van het bestaan gezocht ver van iedereen vandaan het enige geluid dat komen mocht was mijn eigen hartenklop nog leef ik bruist mijn bloed de overzijde zien doet me goed ben op mijn eigen wereld neergestreken…

voor Tjitske Voet de wereld binnen handbereik in je eigen achtertuin met de perkament gevleugelden als doorgaande reizigers zoals vlinders die met chronische hang naar nectar even zijn neergestreken op een bloeiende struik...…

er is weer een herder neergestreken die eigen wijsheid verbetert in taal en teken zing zijn lied draag de leiband like zijn kudde jij nu nog onwetend lief hij is de ster hoedt met halfgoden en zijn virtuele leiderschap de volgzamen op zijn pad doodt initiatief miskent het eigene prijst de hype want die maakt iedereen gelijk…

aangemeerd waar geen mens het leven kan verdragen slechts tijd houdt mij hier nog gevangen neergestreken daar waar vogels zelfs ontwijken mensen rietstengels lijken eenzaam deinend in de wind engel, ach, engel was jij niet mens geworden? waar moet ik zoeken dit eiland groeit te snel mens, ach, mens was jij geen engel geworden?…

Langs oneindige wegen in het prachtige polderland waar de natuur haar eigen gang nog gaat, ongebonden in groei en bloei, vindt het leven in volle pracht vloeiend de dansende kleuren op linnen van het netvlies gebonden als een levensboeket waar het purper eenzaam en alleen tussen al het groen zich wortelt in de klei van tijd.…

Hij raakte mijn hart Hij raakte mijn zijn Veranderde zwart in karmozijn Liet me voelen wat ze met liefde bedoelen Hij leerde me houden van Hij leerde me beminnen Voor mij was hij dé ideale man Kreeg me totaal buiten zinnen Hij hield het vol een aantal weken De overwinning voor hem was rond Hij is toen bij een ander neergestreken…

kom, droom je in mijn zee mijn Wad mijn water - mijn idee de zucht waar eeuwen zijn neergestreken een blauwe lucht met wolken als pennenstreken een vlucht van meeuwen en ganzen kleine witte golfjes – en als je goed kijkt dan lijkt het alsof ze dansen op het schimmenspel van avondrood en morgenstond het Wad hoeft geen octrooi er is geen…

Hier neergestreken in een hevig licht en nodeloos alert voor elk gerucht of staande in een wankel evenwicht de dorst verdrinkend na de laatste vlucht.…

Ik peuter maar wat en ik mier aan gindse wilgen hangt mijn lier onbereikbaar voor de hand in 't bekende polderland.…

Ik roem uw vrije blauwe luchten De vette weiden van uw polderland Uw zeekust, waar de blonde duinen rijen En de oude toren blikt op het brede strand Ik roem uw hofstee in ’t geboomd verscholen De blanke zeilen op het spiegelend meer Het vredig landschap met de oude molen De bongerd met zijn bloesems, fijn en teer Ik heb u lief mijn land om uw…

Ze staan op het bruggetje, puur voor plezier En hopen een plaatje te schieten van hem Dat vogeltje, hippend van bomen naar brem De vogelaars, turvend op krantenpapier. De kijkers en lenzen gericht op het dier Dat vroeger gezien werd als bode des doods Maar nu is hij hot en de foto’s zijn groots En zeker het shotje van nummertje vier.…

Dit gedichtje speciaal geschreven Opdat jij je kracht hervindt In de stormen van je leven heb jij steeds maar tegenwind In je ziekte en je tranen kom je nauwelijks vooruit Voor jou kan ik de weg niet banen ook al ga je achteruit Maar, waar de wetenschap nu ophoudt Is er nog een zonnestraal uit de hemel neergestreken, die beschijnt jou…

voor Gerrit Kouwenaar stoelen van woorden bieden plaats aan vermoeiden in de luwte neergestreken krijgt het zitten zijn beslag we schuiven aan met z'n allen aan tafels van vertier hier wordt straks wellicht een drankje gedronken en luchtig geconverseerd over het één en ander morgen wanneer tafels en stoelen zijn verlaten getuigen…

Vanuit een machtig wiekend wuiven, langs luwe oevers neergestreken, op kaden in de steden staand, doodstil verlangend naar vette vis. Ooit veracht, bejaagd, vermeden door vlerken, valk en visserman staat zij, met gestrekte nek, gegoten in het leven aan de kant.…

ik hoorde de bezielde tonen in de hoge stemmen van enthousiaste jongelui die neergestreken waren op een zonovergoten terras op het spui in een licht en kleurrijk gedartel en gefladder dat in kleine golfjes op ons afkwam net als even geleden de lentebloesem van takken waaide en passanten tot terraszitters aaiden bij dit heerlijk…

Vermoord door kogels en messteken, is er een grijssluier neergestreken. Een grijssluier over ons kleine land, wat is er in vredesnaam aan de hand? Al is je naam Mohammed of Van Gogh, iedereen verdient 't om te leven, toch?…

We zijn zo druk benomen door de zorgen die elke dag weer op ons neergestreken zijn dat we onszelf en anderen niet laten leven en niet gevoelig zijn soms voor de pijn die ieder mensenhart moet dragen, ondanks al het mooie dat er ook is maar dat we haastig gaan voorbij omdat het leven druk is? Moeder, waarom leven wij?…

Het is vloed in onze liefdesharten, de stromingen vermengen zich in talloze omarmingen waar beschermengelen zijn neergestreken het boze geen vat op ons heeft daar de Godin in onze harten leeft Ik wandel met Maria Magdalena langs de lentebloemen en de vrolijke vogels, wij zijn helemaal in ons element als gezworen krijgers, met de liefde van…

veerkrachtig 't water oversteek zijn het al de uiterwaarden die hier dravende in kuddes fascineren Natuur, haar eb en vloed bij hoog en lage waterstanden ontplooit het land langs dijken kleiend tot het zand knedend met haar handen Nu dit seizoen het groen laat krimpen daardoor de zomer laat vervagen zijn ganzen voor hun vertrek neergestreken…

Neergestreken in herfstgevlochten schijnsel waar onder en boven een achterhaald bestaan leiden de zwierige zuidenwind ongekende luchtstreken meevoert en de vale zon tinten tovert de IJssel meandert langs zware en ijle dijken het grijze water graast oeverloos wil het vuur beteugelen op frêle vleugels aangebracht een uithijgende ranke…

Sinds Izegrim hier weer is neergestreken Zijn territorium als jachtgebied Klaagt niet alleen de herder, ook boer Biet Heeft enkel maar naar 'Boer zoekt vróuw' gekeken De rollen zijn gekeerd nu, radicaal Tien schapen in een week als galgemaal…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…