Alle inzendingen over Schoorvoetend

een vogel kijkt niet om zoals ik vaak doe jij scherende zwaluw met gevorkte staart in duikende vlucht tref jij je doel ik denk steeds na over wat mij zorgen baart jij spreidt je vleugels uit als vanzelf ik zoek met moeite de weg schoorvoetend , aarzelend weet vaak van heg noch steg jij boerenzwaluw verkent de aardse velden trekt…

Ooit twee-eenheid schoorvoetend door het zand over het keuzestrand kwam de scheiding tot stand, na totale verwijdering doch hun overeenkomst ging hand in hand de angel zit diep dat niemand hem ziet dwingt een sober leven tot een besluit of gaat men voor een ander onderuit?…

zoals je stem paradeert op de accoorden van mijn huid poriën dansen heupwiegend waar een tong over lippen beweegt schoorvoetende pasjes deinen langs elke melodie gezongen over voortkabbelend water schemerlicht zwijgt aan de oevers met ogen gesloten tot toe wanen dromen over gekleurde wolken waarachter de zon teder schijnt het refrein…

." "En", zegt hij schoorvoets, "onderzee moet ik de kost verdienen. Maar verder maak ik nooit iets mee, geen snars of contramine." "Maar 't heeft," zegt hij, "zijn wel en wee" en koestert zijn bobine. "Straks zeil ik af naar onderzee, nu eerst naar de kantine.…

schouders van `t heelal nooit eens of ooit, noch wiekend na val zijn naaste is daarenboven (mede) plichtig Tezamen draaien zij moeiteloos door zaaien verwarring door termen te smijten mogen van God los de kernen splijten Een zwamwolk verschiet aan kim met vervuiling fabriekswalmen wakkeren aan tot ontzuiling en `t dramvolk smokt er op schoorvoet…

in duizeling glijdt door helder klanken langs gouden snaren, als tinkend kristal, de bronzen, diepe stem van de oerreus, als vlas golft zijn haar in de wind, met sterke handen klopt hij op de berg, luistert verwondert naar de echo's, hoort de bliksem donderrollen langs elke ruige helling, tot diepe stilte, zacht en schoorvoetend ruisend…

dorpspad tussen grillige stammen moeizaam in de mist vol goede moed slenter ik schoorvoetend ‘k vertel via de hobbels verhalen van vroeger aan kronkelige wortels ‘k ben groen van angst honderden jaren lang gewillig naast elkaar herkenden mij niet meer hoorden wel mijn liedjes krakkemikkig en krom bewegend op hun benen met krakende…

beloften in de randstad zijn het topje van een ijsberg vol sterke verhalen waarbij ieder uit die deal vooral zijn eigen voordeel wil halen nog zijn de dagen op een hand te tellen maar wij zullen herstellen leven met wat het virus ons heeft aangedaan om daar later beter mee om te gaan weer zijn wij de drempel overgegaan wel wat schoorvoetend…

Nog is de oven dood, nog lopen kippen op de lege schappen en is daar buiten het dorp een opsomming van niets: schoorvoetend zonlicht, vechten tegen de gure molenwind, nauwelijks gras, niets eens een brink, die dorpen immers liggen verderop.…

Vertrouwend op jouw eigen kracht, Klom ik schoorvoetend weer omhoog; Het liefst, had ik van plaats geruild......…

mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag vieren moeten om het daarna nooit vergeten te kunnen zodat zij ons in gedachten zullen blijven als langzaam de zon de nevel zegeviert verdwaald dan de rouw schoorvoetend…

toch vastberaden zijn als dan je glimlach zich verdiept en ook je adem vrolijkheid verraadt ontstaat het kuiltje in je wang je lach is ingehouden lang je schrikt er zelf van en ik zie je ontwaken de leuke droom langzaam verlaten in je ogen licht de nacht nog op terwijl je handen aan de dag beginnen door gordijnen komt de zon schoorvoetend…

toch vastberaden zijn als dan je glimlach zich verdiept en ook je adem vrolijkheid verraadt, ontstaat het kuiltje in je wang je lach is ingehouden lang je schrikt er zelf van en ik zie je ontwaken, de leuke droom langzaam verlaten in je ogen licht de nacht nog op terwijl je handen aan de dag beginnen, door gordijnen komt de zon schoorvoetend…

Schoorvoetend bekijk ik nu Imca’s vicarie als blijk van dorpse vooruitgangsfilosofie.…

zwartehoedjes met van achteren een kaalgeplukte veer van voren doorzichtige valletjes gordijnen liepen zoutpilarig tussen de berlijnen sleepend met zondagschoudertassen vol met pepermuntjes die ze blijmoedig ogenschijnlijk droevig door de kerk heen zogen om niet inslaap te preken daarna weer saai en tegendraads uitjagend psalmen galmen en schoorvoetend…

als kermislichten dartelen sterren door de schiettent van mijn geweten ergens onder stof en rag vind ik de gebroken snaar die het woud trillen laat ik pluk het gloeiende van de zon wikkel er ijspegels in en vlecht er de tango van de lianen door schoorvoetend veegt de vloer de broze muziek in mijn doodstille verwondering uit het bewegend…

Dan komen de zomerverhalen, eerst schoorvoetend, dan instemmend, finaal orkestraal. En terwijl binnen de uren verglijden in genoeglijke hilariteit, weeft buiten de herfst zijn web tussen de daken.…

De dienster loopt schoorvoetend naar de deur en wil sluiten Onfris, vieze haren en akelige stoppelbaard waggelt naar buiten. Slenterend zeult de man zich huiswaarts, een hele klus Ach,Corinne wacht steeds, hij verwacht een knuf en een kus.…

Daar gaan ze onze dagen Ze palmden allengs ons leven in Ze begonnen er aarzelend aan Tegenover een klein wezen met een immens speels ego kwamen ze nietig weifelend schoorvoetend aan de deur kloppen We herkenden ze eerst niet als dagen Zoals we achteloos onze tijd namen Daagse geldingsdrang doet ons groeien Kleine mensen worden gestaag groter…

we wieden niet, maken distels en brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd…

, Uw geliefden gaan de laatste keer eendachtig aan uw vergane leven schoorvoetend in verdriet aan u voorbij. Wij kennen u de geschiedenis toe; Uit uw leven leerden wij.…

onhandelbaar om er mee te kleien - kunst is een handicap als de geest gegeseld is door de onraad van verleden tijd, niets bindt ons, doch de getijde wreekt de zinnen die onuitgesproken blijven in de vorm van afstand al wel, ook in het vergissen van het onverdraagzaam vermogen om te haten jouw altaar was mijn religie in het paleis dat schoorvoetend…

Met deze stand van zaken, de vonk bleef uit, het schoorvoetend tasten verweesd, naderde met de tijd die voortschreed het schrikbeeld van het als een zondaar hartbrekend door een wout te worden beboet voor een date na een geproefd fiasco; het broze gehaast bracht een domper in de auto.…

rul zand, korrels als mieren in grijzend lang haar schurende wind, zilte smaak angstwekkende langgerekte zwarte keistenen pieren langs vlakten, aardedonker schuimend zingende waterslag suizend door oren, flitsende reflectie op mijn brilglazen hangend tegen onzichtbaar tastende straffe tegenwind soms kerend op mijn weg die ik schoorvoetend…

Het leegstaande huis De deur gaat schoorvoetend open, Scharnieren kondigen krakend de bezoeker aan, Ik durf niet over de trappen te lopen, Anders is het met het hout zeker gedaan.…

Adembenemend, aanschouwend , schoorvoetend wandel ik samen met haar stralen de dag in ‘het geluksgevoel ‘vinden... Ja, aan de dag wil ik me wel binden!…

hoe een zonderling zich verplaatst bij het uitbreken van weer een nieuwe dag schoorvoetend en met de pijn van vele dagen voor gisteren benader ik het parkje en verwonder me dat er nog vogels zijn die willen zingen de dagen kleuren tóch zwart?…

Mijn lief, sinds ik u mis, verdrijve* ik met mishagen De schoorvoetige Tijd, en tob de lange dagen Met arbeid avondwaarts; uw afzijn valt te bang. En mijn verlangen kan de Tijdgod niet bewegen*. Maar ‘t schijnt* verlangen daar zijn naam af heeft gekregen, Dat ik de Tijd die ik verkorten wil, verlang*.…

Schoorvoetend stelde jij je voor aan mij Jij was verplicht verloofd dus niet vrij. Tijdens onze gesprekken bleek al snel Jij zat met jouw ouders en verloofde in de knel. Doodongelukkig was jij met deze man Vallend onder de categorie tiran. Jouw gevoelens telden niet mee Zelfs niet in bed als je met hem vree.…

Eérst een schomlen, traag, schoorvoetend, met heel teder handbewegen, Dán een zweven, hangen, schuiven langs de planken, vederlicht; Straks, een plotsling ópwaartwillen, of zij eensklaps vleugels kregen, Hoog opzwaaiend blanke handen en met stralend aangezicht… Nu, als zomervlinders, flidderfladderend rond rijpe rozen, Zwenken zij, elkaar omarmend…