Alle inzendingen over beschenen

harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost zoete vruchten van door zon beschenen…

Ik was jouw zwarte zon die hen bescheen, van aarde wenteling, tot jij verdween en nu ik niets omhanden heb, jouw maan zich oplost in de naam die ik beween, nu hark ik hén die hel in míjn bestaan.…

langs gebarsten lippen fluistert een cri du coeur nauwelijks verstaanbaar door gloeiende malheur verstrooid probeer ik te luisteren naar het raadselachtig klankdicht onsamenhangend verpakt in lucht vaag beschenen door wat maanlicht brandende ogen zouden liever capituleren maar haar onderbewustzijn laat zich niet kalmeren ze spiegelt…

te raken en laten ontwaken uit lethargie je lachte maar keek langs me heen zonder een blik van herkenning leek blij met de aandacht sprak onverstaanbare woorden over wat jij in je geest hoorde keerde langzaam weer terug naar de onrust van zoekende vingers je lach is verdwenen in starende ogen die al flauwtjes jouw afscheid beschenen…

Voor Piet Scheerhoorn Zilveren namiddaglicht, Een dag is weer voorbij, Het laatste rondje Door de nu nog azuurblauwe Lucht die al gauw Verkleuren zal tot Vaalgrijs, misschien wel grauw, Waarna het avond zal zijn - Verrukt kijk ik naar vleugels Die beschenen door het laatste Restje uitbundige zon In ultieme regelmaat Een…

ik telde omarmde ze zij stroomden genade beschenen mijn handen met cirkels vol warmte balancerend langs lijnen op een tocht zonder einde een lantaarnpaal verder viel licht kapot op de grond bomen droegen meer schaduw van struiken zonder houvast een merel ontwaakte aangeschoten door herrie van de zuipschuitenferry begon tegen donker…

wij tuurden samen naar de einder ik zag nog zon en jij zei dat het donkeren al begon het zachte licht bescheen warm je gezicht jij rilde even alsof de kou je al deed beven wij zijn gaan lopen ieder in zijn eigen pas op een ritme waarin handen zich niet samen wilden schikken nog overbrugt mijn lach het niet meer kunnen raken onafhankelijkheid…

Dan wordt het echt stil, in het trappenhuis mager beschenen door de sikkelmaan hoor ik het ruisende ademen van de huisgenoten, elkeen tuigt zijn dag af, dat weerbarstig vehikel.. Hoe teder is de nacht die ook mij gauw lokken zal en balsemt wat alleen de dag zo striemen kon.…

De maan bescheen ‘t naakte huid van haar, die achter ‘t venster zat Ze hoorde aanhoudend het gefluit en het vragende: Ga je mee schat Haar gordijnen schoven soms toe als weer een man de liefde zocht Ze was nog lange niet levensmoe maar feit was dat ze was gekocht Haar lichaam was zo jong en teer bijgevolg ontfermde zich die vent Over haar…

Dat het tot mij doordringt: De zee, in zijn palet, door Iriserend zonlicht beschenen, De golf, voortdurend van zijn Bed gelicht. Er heerst geen indruk meer Het is al zo vaak bekeken: een Dijk, de weg, de oever. Het dorre gras, de verse bomen, Wolken torenhoog in een Hemel van belofte.…

Vanuit de nacht waar ieder ding voor eeuwig in verdween Al wat ons hier zo hartelijk ging dat schemerlicht bescheen Waaruit wat weg is nimmer meer de weg is terug gegaan Wilde ik dat jij slechts één keer..…

ik wil je meenemen zonder chaperonne gaan langs de beek door zon beschenen en verwarmd blootsvoets over groen de dauw nog niet verdampt over glooiende heuvels net als jij je blos schenkt mij moed hier op open veld onze eerste zoen zachte bries was getuige je bloesem ontsproot voor mij verblindende schoonheid nam mij…

Het jonge paar, beschenen door een kaars het rustte ergens tussen wijzen en de herders tot op kerstmorgen alles was gewijzigd. Dan waren Jozef en Maria, herders en de wijzen te vinden in en rond de stal, het kindje Jezus stralend in hun midden.…

Fiets met het hart Vol licht en de Longen vol buitenlucht Langs het water En geniet van alles Om me heen - Meeuwen vieren hun leven Met prachtig zweefwerk Aan de kleurrijke hemel Beschenen door de zon Die zich niets van het Wolkendek aantrekt - En zie dan op eens Ook extra kleur in De sloot - het lijkt Er op dat de vissen…

binnenvoer onder de hoge brug aan de kade van Boisot waar de Vliet de Singel kruiste en de molen op het bolwerk stond kwamen geuzen hen ontzetten die niet meer te eten hadden wittebrood brachten zij en haring aan de uitgehongerden ....en op die plek, daar aan het water, glijden vijf zwanen door de nacht de stad uit, vrij onder de brug beschenen…

zag ik hoe je wegliep over nachtelijk asfalt lantaarnpalen beschenen de bevroren stoeptegels waarin ijskristallen je nakeken als priemende oogjes een lang vervlogen beeld dat opdoemde uit het verleden ben ik je dankbaar voor elk woord en gebaar dat wij deelden maar op een gegeven moment zijn alle dagen op…

grijs getinte heuvels tekenen zich af op de ramen van mijn doorzonkamer ook al is de zomer reeds lang op zijn retour en de dag allengs meer bekort is het stof nog kraakhelder zichtbaar op mijn vinylen vloer en dressoir de hoge zetels hebben, door het oktoberlicht beschenen, nog niets aan waardigheid verloren het gobelin bloeit als nooit…

die ver hier vandaan nog steeds wacht op ons ontmoeten in door jou verlichte nacht breng haar mijn woorden over liefde en vertel dat zij moet weten dat zolang Jupiter Venus en Apollo hun eigen banen gaan ik haar niet zal vergeten laat haar tranen drogen zij zal niet voor niets wachten als alle sterren aan de hemel staan beschenen…

De gondel golft over de golven; kent het Venetiaanse plezier van een romantiek, dat wordt gedragen door de pendels van een door de maan beschenen gondelier. Een mandoline speelt liefdesklanken, terwijl de gondel door het water glijdt voorbij een monumentaal verleden, dat met liefde tegen de weemoed strijdt.…

Mijn hoofdzaklamp bescheen deze wonderschone kolos met de meest sympathieke kleuren die ik ken. Ik wilde mijn hand tussen de parelwitte tanden stoppen en voelen hoe zij niet toe beet, maar minzaam over mijn gerimpelde, behaarde huid knarste, omdat zij wel wist hoezeer ik haar beminde.…

Na dagen door zonlicht beschenen straten in zee van neonlicht gehuld uit etalages schreeuwen reclames en kassa’s worden rinkelend gevuld. Dan loop ik later door duistere wereld als ook het neonlicht is gedoofd, verdoofd, versuft, doelloos dolend door eenzame straat van geluiden beroofd.…

Beschenen door het glanzende maanlicht Welke tussen wolken doorstraalt En ik huiver ...…

Het is helder en in de lucht zijn strepen die door de zon beschenen op gouden lijntjes lijken. De wind is hard en jaagt koud over het strand hierdoor zijn de golven onstuimig en woest. De zee slaat ze met schuimige koppen op het zand keer op keer.…

Plekkend beschenen witte heerlijkheden van dag de morgen, en onbevreesd zich trekkend was daaraan op, 't hart dat nu is zich rekkend uit wanhopig naar de vreemde leegheden van de avond en zijn gemaskerd gezicht, - maar de dingen die hem zullen behoren houden hun ogen nog zo vragend gericht; en de verledenheden hebben verloren hun glans, en…

de huiveringen van 't geschubd metaal, door 't stijgend maanlicht rimpelend beschenen, waren die nacht op zee het enig teken, dat twintig eeuwen ademloos verstreken en in zijn hart antieke vrede was gedaald.…

moederspeen getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van vleugels een grenzenloos erbarmen de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost zoete vruchten de door zon beschenen…

Sta voor het raam kijk naar de tuin die wordt beschenen door het licht van de maan. Tussen bloemen en paadjes zie ik een meisje sierlijk dansen in het maanlicht. Donkere haren omkranst als een boog om haar hoofd, haar jurkje zweeft om haar benen.…

De wereld staat in vreemde gloed, jaloezieën schakeren de geborgen liefde dat eerder zo rijk en grenzeloos licht het gebrandschilderd raam bescheen..…

De zacht rode volle maan neem ik onder mijn armen mee naar binnen doe er een kleedje om heen hij is nu van mij niemand mag hem meer zien genoeg onrust is gezaaid vooral bij mij hij houdt zich stil voor even de splinters in mijn ziel maan beschenen nemen gigantische vormen aan van draken en doders worstelend om het grote gelijk dat niet…

Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden. Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel, maar tegelijk een radertje in het systeem. Ik hoorde verre muziek en begon te geloven te kunnen ontsnappen, ik rende naar buiten.…