Alle inzendingen over dieprood herfstblad

Waarin ze neder zit achter glas waar ik haar-versteend- zie zitten, broos, breekbaar Herfst heeft haar tot op 'r huid ontkleed 't herfstblad is rond 'r lijf gevallen Was zij -voor de kunstenaar- meer dan een model een vrouw van lijf en leden?…

mussen en kauwtjes bezetten al de straten langzaam opent zich nu een dieprode klaproos van wat verder weg een doffe spechtenroffel de magische geur van akkerhoningklaver in een vlindertuin wat avondkoekoeksbloemen op een dakgootrand twee luid tjilpende mussen in een kruldistel de eerste paarse knoppen het witte scherm van honderdbladig…

de storm rukt het vale herfstblad rolt over hobbelige keien tussen de hongerige honden hun valse tanden in gescheurde lompen likken ze etter en bloed uit wonden van de bedelaar zittend aan de hemelpoort de zon houdt zich schuil achter sinistere grijze wolken terwijl hemeltranen het land teisteren…

Een compositie die dagen vult met leven en warmte een fuga zwellend in toon afrollend naar cantate geïmproviseerd door sonate en weer terug naar rust van het zwevend herfstblad.…

in een laatste glimp van de ondergaande zon zag ik het strand weer stuiven tegen de achtergrond van dieprood licht jouw donker wuiven wind brak ons spel vandaag zat stormachtig tegen we ploegden door het zand dat nog nat was van de regen de hemel klaarde bij de laatste paal decoreerde deze avond ik zag je voor de laatste…

Zo mooi Zo rond Zo glimmend Zo puik Je ruwe bolster Je prikkelige schaal Daaruit Een pracht Een praal Dieprood Weerspiegelt De kracht Van een zaad Ooit word je Een boom Die jaren oud Zo sterk Zo groot Groeit Tot bloei Van ruwe bolsters Met kastanjes In schaal Ze vallen Breken open Tot een nieuw Verhaal Oh kastanje De mooiste…

fladderen door het leven lijkt voor jou voorbij nog kunnen je vleugels alles geven is honing heel dichtbij maar hun kleuren bleken breken in de zomerzon de tippen zijn gespleten een koude nacht zal jou ongemerkt doen overgaan je vleugels nog gevouwen je lijf blijft stilletjes staan wiegend op de ochtendwind die in jou zijn eerste herfstblad…

ik sla sterren in het glas met mijn blote handen voel geen scherven maar kijk verwonderd naar kleurend kristal voor je me bedwelmde hield ik van witte wijn nu bloost mijn druivensap donkerder en donkerder tot een dieprode bordeaux te lang omfloerste tranen giet ik in het heldere gesternte tot zelfs rosé haar tint verliest en licht transparant…

aan haar vinger waarvan de nagel nog nooit gebroken, een bonkige robijn dieprood geflonker voor het hart dat van hebben houdt ligt er op de plank geen brood geen vlees noch vis koel naast de verlopen jammerpotten en zo kil in huis nu de laatste kolen weggeteerd de kelder nog het leegst ze lacht naar de mensen droog, fortuin heeft ze…

Gelezen woorden bestrijken mijn hart zoals een herfstblad zich nestelt in een voeg van een gestorven leven, de vrijheid was het cement dat zich kon buigen naar ieder moment moe is het hart, het lijkt alsof er geen dromen meer zijn terwijl het zicht naar buiten het leven leert om te houden van de stilte die tijdloos de herfst voorbij…

in denkbeeldige sneeuw of zijn het mijn stappen, doch onbetreden wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten want wat ik wist, is te lang geleden ik heb blinde muren opgetrokken om kilte te weren die schuurt als zand ik hou mezelf een universum voor parallel, en ik sta aan de andere kant ik luister naar mijn adem die klinkt als een herfstblad…

Te lang ben ik Mezelf kwijt geweest, Bewoog niet meer, Maar schuifelde, Ritselde hooguit Als een herfstblad Op een verlaten strand, Alleen van nul en generlei waarde nog - Tergend langzaam begin ik De eindeloze, donkere tunnel Achter me te laten, Word me zonder dat ik Er bij stil sta weer bewust Van wat ik verloren ben,…

De bloem Een dieprode Die ik bij haar Mocht plukken Die bloem Een heel fraaie Echt mooi Van kleur De geur Aangename Die ik toen bij Haar opsnoof Die geur Heel erg lekker Opend' een deur De poort Van de weelde Via een pluim De heuvel De poort Van haar liefde Niet lan- ger dicht Speculum Lonkend flamoes Geslepen…

Waarom laat je je meevoeren door de wind als een pasgevallen herfstblad? Bedolven in de grote zee, geen identiteit, onzichtbaar Blinde aanname, het doel missen Geen eigen benen om op te steunen De paden zo smal, bestemming in de mist Jaren verstrijken, stoffig de boeken Levenslang, de sleutel verloren Datjy(2009)…

Roodbonte koeien in 'n groene wei gele boterbloemen natuur maakt blij Dieprode klaprozen 'n blauwe lucht soms 'n witte wolk ik slaak 'n zucht Bruine wollige schapen paardebloemen heldergeel donzige eendjes 'n kleurrijk geheel Donkerpaarse distels verdwaalde madelief 'n kleurenpallet Holland ik heb je lief !…

soms daalt een dichter in de herfst op aarde neer er groeiden voeten aan ogen vol dromen altijd open het besef ik moet gaan het herfstblad volgt de wind danst een laatste dans zingt een lied dat ik kan verstaan jij bent niet te jong gestorven je bent gewoon weer weggegaan er groeiden vleugels aan de wind in je te lichte ogen…

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

Zoals een pluizige prikharige rode franjesjaal die te strak zit rond je hals, Zoals de wilde waterbaan waarvan je gaat tollen totdat je niet meer weet wat hemel of aarde is, Zoals de lift die plots niet meer van grond wil, Zo voel ik me zonder jou...…

Het herfstblad in al zijn kleurenpracht! Warmte in een koude zonsopgang omgeven door mist. Mystiek, misschien nog gevangen door een web vol met ochtenddauw. Opgaand in de natuur, zijn resten overgeleverd aan moeder aarde. Energie voor het nieuwe leven van het komende jaar.…

Traag valt een herfstblad op mijn pad en ik dien nederig te wezen - tegen elk wat wils - wanneer ik mijn tred verzet door afgestorven bladeren geen schaduw of verlangen bietst van het geluk om me te raken en het is alsof december de dood zacht in mij laat spreken ofschoon ik met liefde de adem proef welke in mij een weeïg gevoel…

Je omhelst me stevig ‘dit gaat even pijn doen’ en schroeit met salpeterzuur jouw hart in het mijne zorgvuldig, teder, zacht leid je diepe groeven door de grauwe korst van neergeslagen jaren waar ook m’n ziel lijdt onder de verzengende warmte waarmee het dieprode wordt ontzet en een vergezellend temperament geëtst, om jou, op gepaste…

De lont spuit vonken Een stroomstoot in het middenrif Frivool en vederlicht Als een gekarteld herfstblad Twijfelend tussen val en vlucht Een ogenblik dwarrel ik bedwelmd In het nu dat zwanger opwelt De koekoek aan een springveer geketend Hupt twaalf maal uit zijn kooi In een wijde kleurenwaaier Ontplof ik Een seinlampje schiet door open…

Zullen wensen vervliegen Als een herfstblad in de wind ? Zullen sterren verdwijnen Als wolken der vergetelheid voorbijdrijven ?…

Met je dieprode gloed stop je de eindeloze stoet van rollende wielen der automobielen. Je hebt me beroerd, m'n zintuigen vervoerd. Ja ik geef toe 'k ben gezwicht, ...voor een verkeerslicht.…

Onder elk herfstblad trefzeker door de wind neergelegd schuilt een verradelijke gladde tegel; deze dag waarin mijn illusies sneuvelen zoals vroeger mijn tinnen soldaatjes die ik heimelijk verborg, heb ik tegelangst. Er steken bossen witte rozen in mijn brievenbus, elke dag weer.…

alsof het bakstenen waren gooide de dichter met woorden schelden en vergelden het enige wat telde omdat hij geen roddelblad zelfs geen herfstblad voor de mond nam werd hij toegejuicht voor zijn nietsziende eerlijkheid zijn recht voor de raap voor de stoom uit zijn oren kreeg hij applaus en bis bis nogmaals maar elk eender…

niets te vergelijken Een wereld vol kleur….In beweging gezet Dit beeld zal mijn leven voor altijd verijken Regenboog aan vissen sierlijke vinnen Groepen die samenscholen eensgezind Een parel ligt te schitteren op de zachte bodem In haar lege oester slaapt een lipviskind Kleine anemoonvisjes en watervlinders vol pracht Wonen tesamen in een dieprode…

Mmm, even voelen, dieprood gebakken stenen verwarmd door de zon. Mmm, even kijken, priljonge lenteblaadjes duizend kleuren groen. Mmm, even ruiken, tere leliebloesempracht, eeuwige lente. Mmm, even denken, schoonheid is van elke eeuw, de zin van leven?…

ik heb zinnen losgelaten als vallend herfstblad hoopte diep van binnen dat er ergens een mooie strofe lag ben gaan zoeken naar patronen in het kleurrijke tapijt maar raakte zo de weg volledig kwijt heb moeten wachten op de laatste sneeuw tot de wereld eindelijk lachte in zijn ontdooiend witte schepperskleed zag toen mijn gedicht…

de zon vervaagt het jaar wordt oud een schilderij zo uit mijn hart de winter zal nog kouder zijn ik voel me verward ganzen vliegen naar de warmte toe verdwijnen langzaam uit het zicht had ik maar vleugels dan vloog ik naar het nieuwe licht als een zonnestraal kwam je in mijn leven maar als een herfstblad vloog je weg met gouden stiksels…