Alle inzendingen over krampachtig

Krampachtig vertellen ze een verhaal, mijn nagels breken honderdmaal. Vellen papier volgeschreven met een zwijgende stem, verloren kind, gesneden door hem. Het verstand verloren, het afwenden van koele ogen. Tranen rollen over mijn wangen, ruw geschaafd door verlangen.…

Kleine handjes grijpen krampachtig Naar het rood bevlekte gras Zoeken houvast tussen de stenen Slaan in doodsangst van zich af Kleine handjes, gebald tot vuisten Ogen dicht om niets te zien Mondje heel stijf dichtgeknepen Als ze stil is, heel misschien… Kleine handjes, rapen voorzichtig De resten van een rok bijeen Mond nog steeds stijf…

adem wolkt nu dampend wit in bittere kou die 't denken kleurt en zo gelaten speurt naar grijs en grauw uit vergeten dagen de sneeuwbes bruist zo parelwit naast de slapers die in 't fletse licht van te korte dagen niet meer ontwaken in het park slechts beelden die eindeloos gapen zo stijf en hard hun hart en leden alsof zij krampachtig…

Ik trek krampachtig aan mijn stuur Om zijn kop te sparen Waarna mij ontwijken onmogelijk is Door een auto in snelle vaart. Nu lig ik bloedend op de straat Met mijn schaduw aan mijn zij. Zo sterven hij en ik in innige verbintenis.…

pijnen tussen dikke boeken lege kamers, steeds krommer in armen leg ogen, onbekend, in volzinnen in weerkaatsende verzen die niet verder kunnen gaan dan het eigen glas dat door landschappen snijdt en alles wat overblijft aan de andere kant van vrede waar zijn de vogels of zijn het zielen die de waanzin laten toeslaan in krampachtige…

vriendschap gedragen door engelengeduld verlang ik, mijn chronische lief Jij blijft onvindbaar, hoe diep ik ook delf op zoek naar vergane perfectie Mijn rudimentaire affectie geldt jou, monument van jezelf Neem jij nu de moed mij een glimlach te geven dan zweef ik heel even in hemelse gloed Maar desinteresse ontsiert dezer dagen jouw krampachtig…

Kom, huivert ze krampachtig sleept zich naar boven langs haar lange grijze jas zich afvragend of het ooit overgaat. Gedicht bij het boek EEN STILLE MOEDER van Ariëlla Kornmehl…

het was geluk alleen je duim te strelen toen er tranen kwamen spontaan en opgaand in de branding van de zee je nam me mee in golven van verdriet zwemmen was krampachtig de slagen net niet machtig drijven ging nog niet met twee de zon ontspande in koesterende handen de snaar die kwetsbaar maakt wordt onbewust nog altijd aangeraakt…

Ziet niemand dan hoe zij krampachtig -voor even is zij haar tranen machtig- onder haar lach tranen verschuilt en ’s nachts misschien om zichzelf huilt om het verdriet dat in haar leven gekomen is, om haar geluk dat zo onbereikbaar is. En misschien wel is haar grootste verdriet dat niemand door haar lach haar zorgen ziet.…

Elke keer Als er iets mis ging Legde ik een steen Om mijn hart Een muur Was snel gevormd Werd hoger En hoger Tot uiteindelijk Alleen het plafond Nog maar ontbrak Één steen was over Ik pakte hem Duwde hem omhoog Maar de steen paste niet Ik hield hem vast Boven mijn hoofd Mijn armen gestrekt Krampachtig Tot mijn armen Moe…

Hoor de dragonders de schreeuw van een arend stil blijft de wereld de zon voelt geen schuld moeder van zonen telt wanhopig de kinderen waarvan eens warm haar schoot was met hun leven gevuld krampachtig gevouwen haar handen tot bedes als brandende lava de pijn in haar hart gesluierde vrouw moeder van zonen stilt met haar tranen de dorst…

Mijn vriend belt me op dat het hem niet meer gaat Om het gaan maar het hachje hij zit Overspannen te rillen met krampachtig lachje ‘Echt even op’ Met de wallen als dijken rond vochtige ogen Te ver van zichzelf weg bewogen ‘Houd je taai ik kom snel bij je langs’ Ik hang op en ga rokend naar buiten Wolken zijn stil in de bodem gegleden…

Krampachtig klauwt Het stuur zijn negatief in beide handen. Een teisterende luchtstroom schaaft poolkoud Langs zijn gezicht, waarin de ogen branden En gierend verschroeien de autobanden. Zijn wild bevel wordt blindelings vertrouwd.…

Lood gewicht op hart drukkend Kapotgeslagen hoop kiert door dagelijks, krampachtig ritueel. Zich vastklampend aan drijvend wrakhout waar allang geen touw aan vast te knopen is, verplettert haar En lijdt aan de ziekte die eenzaamheid heet. Het leven heeft haar verslagen.…

Krampachtig. Het leek interessant en machtig maar mijns inziens 'een waardeloze houding' om met rook en as een levensas te verbinden. Het enige dat verbonden had mogen worden: was het hart met de ziel! Dat was, scheen te moeilijk. Dus dan maar eentje opsteken om de laatste zes planken te bestellen?…

dit wordt een droef gedicht over een film, die nooit verdwijnen zal en slechts bestemd voor een enkele toeschouwer krampachtig sluit ik mijn ogen met als enige resultaat een nog indringender beleven van deze fatale beelden keer op keer ga ik de confrontatie aan, de ene keer in gelatenheid, dan weer met gebalde vuisten van woede…

dit wordt een droef gedicht over een film, die nooit verdwijnen zal en slechts bestemd voor een enkele toeschouwer krampachtig sluit ik mijn ogen met als enige resultaat een nog indringender beleven van deze fatale beelden keer op keer ga ik de confrontatie aan, de ene keer in gelatenheid, dan weer met gebalde vuisten van woede…

Om daarna door te gaan naar wat jou kwelt Nog even blijven, krampachtig vasthouden, hopen en wachten, of het groeit, of het in Godsnaam groeit! Of voor altijd gaan en verliezen wat er bijna was, zo puur Zo pijn in mijn hart die van jou is…

van het ene op het andere moment sta ik hier naakt, nu niets meer is, zoals het was te midden van al die scherven zoek ik krampachtig naar houvast in dat wat leven heet wat eens mijn basis was, is veranderd in onzekerheid cement omgezet in tranen, voelt het als één grote zee waarin ik stuurloos ronddobber, in de hoop langzaam weer grip te…

Krampachtig gefluister na onze woordenwisseling. Met een kromme vinger wijs ik je richting de deur. Wegwezen met zachte stem, heb genoeg van je gezeur. Wat sta je daar nou te huilen? Je hebt het er zelf naar gemaakt! Elke dag maar zitten luieren, wetend dat ik dat haat. Je blijft schokkend staan, met de deur op een kier.…

Ik tracht al jaren kwesties op te lossen -zoals waarom ben ik geen sprookjesheld- die horen bij de grote vragentrossen waarmee de mens als denker-aap zich kwelt Zolang ik denk, besta ik zegt Descartes en dit wanhopig klampen aan 't bestaan door kwesties te verzinnen speelt mij parten het is mijn angst in nietzijn op te gaan die het krampachtig…

Krampachtig trillend houdt hij zijn zoontje vast de wereld verdwijnt onder hun voeten de dood als een onverwachte nare gast die komt en neemt zonder te groeten Zoveel prachtige plannen met het gezin vallen als rotsblokken hard in het water het zwarte gat daagde je uit en wist: ik win alleen vader en zoon spreken over later Voor hen beiden…

Wat bindt je nog in dit leven dat je krampachtig vasthoudt? Ik voel jouw vingers die niet meer bewegen en jouw huid voelt klammig koud. Hoe cynisch is dit wachten, wachten op jouw heengaan. Wat is er toch dat je in leven houdt, nu jouw voertuig het wil opgeven?…

zijn de seconden als jaren weggegleden Om mij te verzoenen met het lot waarin de feiten zich aan mijn koude huid hechten zijn de wonden als oneetbare vruchten In een poging om nare dromen te ontvlinderen is de kameleon op de deining van pulserend bloed aan een wrede nacht ontsnapt aan de kwinkslagen op kromme nagels die het kruis krampachtig…

Het zat al in de lucht daarin vooral krampachtig en benauwend die drukkende drukke dagen de wind wakkert uiteindelijk aan tot stormachtige vlagen onder een vale maan niet meer te dragen wurgende benauwdheid de donder rommelt wat aan in de verte dan barst het onweer los een bliksemschicht doorboort de donkere lucht een laatste…

Nog plak ik mij krampachtig vast aan neon glimmend asfalt, wil ik daar een goede indruk achter laten. Maar reik ik niet verder dan een filigreine afdruk, als het kanten kleed van de herfstbruid. Terzijde geschoven door de novemberwind, rijpt mijn teer skelet spoedig door kille winterhand.…

ik heb ontdekt dat, het leven in het klad uiteindelijk best goed werkt. ik bedoel: je kan later altijd nog zaken corrigeren een woordje hier, een zinnetje daar: die scène schrappen waarin je in het donker katjes kneep. het woordje - door- vervangen door het woordje vóór - omdat het beter rijmt, ook goed is voor het verhaal, dat je jezelf…

Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind.…

het licht in elkaars ogen zag stralen elke trilling van je stem werd gehoord de zachte streling van huid op huid de gesprekken tot diep in de nacht sunshine on the water always make me smile de zon schijnt ook nu uitbundig maar de glimlach is verworden tot een krampachtig grimas bevroren en het licht lijkt gedoofd de woorden in de…

Badminton is een fijn spel Dat ervaar ik elke keer Wanneer ik kom te slaan Op dat pluimpje heen en weer Nu eens dartel en frivool Dan moeizaam en krampachtig Ontvouwt het spel zich telkenmale Soms doordeweeks, soms prachtig Er zijn er die de kunst verstaan Het ding te raken hoe ze willen Bij anderen minder bekwaam Vliegt de pluim naar…