Alle inzendingen over laatste ogenblik

zonder realiteit er wordt gezegd dat buiten maar projectie is ik twijfel op dit ogenblik ben ik in mijn wereld echt of gek…

tot aan mijn laatste snik blijft alles dat een wonder lijkt me boeien in de bermen bloeien bloemen in mijn hart dit ogenblik…

, grijpt zijn pen en beschrijft zijn honger met genadeloze onbeholpenheid de zon komt op en tussen potvissen roggebrood hemelsblauw slapen de laatsten, spreken hun laatste dromen aan. -------------------------------------------------- Uit: 'Hemels en vergeefs', 2008.…

laatste woorden scharrelen zich rond weggeworpen stof alles houdt zich stil in dit hartbrekend ogenblik wanneer ik mijn naaktheid in jouw zwarte handen afleg als een kleed van verlangen om een rivier te worden naar die oneindigheid waar vlinders de waarheid aan geliefden hangen leugens slechts een poëtische haarwrong…

niet los en met een tevreden glimlach blies hij zijn laatste adem uit zelfs de dood kan niet zo erg zijn als iemand je hand vasthoudt…

omgordt het huis zijn laatste koelte vindt in het tochten van de schaduwwind…

'k Zie het aan je ogenblik dit is niet het juiste ogenblik snel alleen het einde dan . o ja en aan het begin staat een Hoofdletter zo, je bent weer helemaal up to date voor dit moment…

In een moment van zijn het ogenblik beheersen.…

In een moment van zijn het ogenblik beheersen.…

blik in de ogen, dat ogenblik valt nimmer in de vergetelheid ; de bekroning van jouw bestaan, in wezen en waarmee de laatste gaande zucht van nature blijkt toegerust, opdat het in de ontvangende ziel verder gedijt…

toen ik verwachtte dat het avontuur van mijn leven op elk moment kon beginnen keek ik reikhalzend naar dat ogenblik die dag die nacht zoveel later weet ik dat het avontuur niet meer op me wacht zie ik dit ogenblik deze dag deze nacht niet over het hoofd…

heel eenvoudig met bezielde ogen raakte ik verstrengeld in oneindige horizonten van hemelsblauw waar ik mezelf verloor binnen de golfslag van ogenblik tot ogenblik toen ik jou riep, keer op keer in mijn groot verdriet…

Alles wat je tot je nam komt samen in dit ogenblik, de woeste golven getrotseerd resulteert in een smerig vaarwel, bij een weigering te gaan een laatste duwtje in de rug. Hoe adembenemend, de schoonheid van een kunstig gedraaide drol.…

Stevig in het zadel van het heden Gaat het oude ik hoop tegemoet Denkbeelden waar Kairos nog op broedt Zorg om de planeet, met recht en reden Zelfinzicht, de horizon verbreden Plannen die de mens nog niet bevroedt Stevig in het zadel van het heden Wordt het gouden kalf verwoed aanbeden Nieuwe geestdrift wordt nog niet begroet Neem het voortouw…

van rots wijst de plaats waar je weggetoverd werd jouw mondharmonica blijft als laatste groet aan de lente die ik voor jou aanvaard…

Alvorens de cirkel te sluiten keek hij nog één keer om zich heen zag hoe de meeuw in de gevel verdween stof het uitzicht smoorde met een stormgordijn, de laatste steen zich opmaakte om te verdrinken.…

verloste toen het laatste ik…

sterfelijke blikken van voor het oerbegin in geheimschrift van wereld ogenblikken buiten het ogenblik onbesmeurde voorstellingen geboren uit leegte in oneindige vormen dat denken vast zet aan de aarde door woorden van het script van rollen die op oogleden geschreven staan bijeengehouden door mazen van afwezigheid…

Slome tango’s slingeren benen heen en weer terug naar elkaar voor samenhang en stevigheid wroeten voeten in verloren ogenblikken. Geen steen blijft onbeheerd. Tuinen vol puin drijven uit onze handen. Alleen de laatste kiezels dansen bogen in het ogenwater van overmorgen. (c) pietersz van calumburgh…

Hun ogen de blik een ogen-blik vol gevoel slechts in één blik een ogen-blik vier ogen een blik wacht geef ze een ogenblik.…

Van Rome naar Jeruzalem reisde ik Langs zee'n diep en bergen bar en sneeuwig: Ik vond niets eeuwig dan het ogenblik.…

hij blijft rusten op mijn kleine zwarte hond een merel scharrelt zoekend in de struiken en van een tak bekijkt een kauw dit tafereel de stenen burgemeester strekt zijn arm uit een ekster prijst zijn eer met schorre keel De zon schijnt op de maandagmorgen de tijd staat stil, de mensen gaan voorbij al wat er was, en is, en zijn zal: dit ogenblik…

Maar kan de Eeuwigheid één Ogenblik overslaan? Laat dan gerust uw Ziel en uwe Zinnen Op de stroom van de Vreugde vergaan.…

Dit ogenblik Na rust. De liefde. Het moment Andermaal De schildering. Het verlangen De kunst. Opnieuw met weer Die stap naar de wording Eenheid van staat Entiteit geworteld Postulaat…

Indien het waar is dat de sterren Voor eeuwig in de ruimte staan, Zonder dat iets in een nabije of verre Toekomst veranderd wordt in dit bestaan, Wat kan dan nog het doel zijn van dit leven, Dat eens mijn zoon zal kennen zoals ik, Dan een beperkt geluk en een heel even Genieten van het vluchtend ogenblik. -----------------------…

Het moment dat geen tijd meer kent geen vroeger of later geen voor of na zonder zekerheden toekomst of verleden een ogenblik jouw lach toen ik je weer zag onverwacht gebracht en weer meegenomen zoals in dromen zonder doel enkel het gevoel het is goed wat je doet zonder morgen zonder zorgen nu te geven als was het de rest…

een ogenblik verder geldt er geen weg meer terug slechts eenzaamheid wenkt voor beiden zij hier hij aan de overzijde enkel een schemering van wat is geweest blijft hen nabij…

De strijd is gestreden Het spel gespeeld Geen woorden meer gesproken Nu alleen maar in mijn dromen Geen spetterend record Geen finish in zicht Alles weg, in één ogenblik…

Nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik, langs de rivieren die naar de zee stromen, langs het bloed dat kolkt en beeft, langs de stilte die alles omringt met geheimen en die voltooit nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik.…

Ik herzie mijn leven Op een afstand Voor een ogenblik Slechts heel even Het kruipt als los zand Door mijn handen En sluipt stuurloos langs mijn benen Verdwijnt dan vluchtig Op een verlaten strand Kriebelt plagerig tussen mijn tenen Ik herzie mijn leven In een vogelvlucht Voor een ogenblik Slechts heel even…