Alle inzendingen over ontplooiïng

Buiten is de aarde, het leven van longen, harten en benen Buiten ervaren we het wonder van alles om ons heen Buiten beleven we het wonder wie we zijn Binnen is de hemel, de scheppende ziel van ons leven met elkaar Binnen ontplooien we ons en geven we het beste Binnen staan we open voor wat de wereld biedt Open laat ik buiten naar binnen…

Zie de boom de paden tooien Rondom zijne stille voet, Laat uw ziel zich zo ontplooien En haar bloemen om zich strooien Uit een vroom gemoed. Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de Eeuwigheid.…

om op de schaats te gaan de streken te horen in het passeren van riet de mooiste krullen te scoren in het ijl van heldere lucht kleurt en klinkt alles scherper in vlucht tot de vorst strenger wordt en het ook in fundamenten kraakt waar breuk al danig mort pas als de eerste druppel pingt in ontdooien zingt lente in langzaam ontplooien…

Via zes donzen blaadjes zal hij, gekoesterd door wat leidingwater, zich met stip ontplooien tot de hoorn van een vintage-grammofoon. Waarna zes meeldraden de stamper in gebed omhoogstuwen... 'Gloria in excelsis!' zwelt, schalt, echoot het door de woonkamer. 'De Messias is écht geboren!' 'Amen,' roepen de huisgenoten.…

Waarom probeer je niet iets anders Als dat je beter maakt Gewoon een wisseling van spijs Als dat je beter smaakt Jezelf kunnen ontplooien Ontdekken wat je kan Je leven niet vergooien In de schaduw van een man Probeer eens te ontdekken Wat jou echt bezig houdt Energie op kunnen wekken Kunst maken van hout Jezelf te portretteren Verdiepen…

twee jaar, vierentwintig maanden, zevenhonderddertig dagen rooit ze het nu zonder jou ofschoon stilte kouder is, leegte dieper lijkt geworden voelt de zee aan tranen onophoudelijk zout intense ontplooiing op velerlei vlak maakt alledag dragelijker, dan toen toen ze los moest laten, met volle tegenzin op de rand van de einder rooit…

En als wij na de eenheid der voltooiing De leden lieten zinken uit elkaar, Dan was er niets van scheiding in 't gebaar, Dan was 't als van een vlinder de ontplooiing.…

De kracht om je volledig persoonlijk te kunnen ontplooien. De kracht om als mens volledig jouw vleugels uit te slaan is een cadeau van geluk dat je alleen maar kan overkomen. Een groot geluk zonder vanzelfsprekendheid, dat glimlacht van geluk over een goed gebruikte tijd.…

Langzaam zullen de nazomeringen zich ontplooien wanneer de regenbuien opgestoft in de dorre gronden de hardheid verzachten en de tere pit ontdoen van haar verdorven gekwetste muren...…

genieten Emotioneel trok ik de zware karren Hielp ik altijd de knopen te ontwarren Plus leidingwater bij de wijn te gieten Vast slaaf geweest of bij de Jezuïten Dat meegenomen naar volgende levens In mij gegrift bij nadere gegevens Het wilde mij pas nu te binnenschieten Bezjoer, hierbij geef ik de brui eraan Ik ga uiteindelijk mezelf ontplooien…

in je eerste gedicht ik ontdekte je ogen in het grijsgroen van toen er sprankelde lente door iedere zoen we zomerden zee ruisten de branding droomden elkaar na iedere stranding we herfstten in rijpen verkleurden het groen voelden de oogst van ons diepste begrijpen we winteren even om leven kansen te geven tot een volle ontplooiing…

In jezelf moet je gaan zoeken dat wat je zoekt zal jou dan vinden jouw geesteswezen wil zich openbaren sta open om je te verbinden Verdiep je blik voelend naar binnen daar waar jouw waarheidsvlam ontvonkt verlang naar vervulling van ontwakend bewustzijn dat zich al ontplooiende geduldig lonkt Jouw reis inwaarts naar innerlijk weten waarin…

Wacht op een teken, op een signaal Dat ik mezelf mag ontplooien Dank u allemaal.............. voor het lezen van dit gedicht…

Ik neem me voor in het nieuwe jaar mens te worden, ontplooi mij Heer. Dat lukt me niet alléén God maar geef mij de kracht dan telkens weer. U nam zich voor om alle dagen te zorgen voor ons, de nacht voorbij. Voor heel uw schepping wil ik vragen. Ontfermt U en blijf ons dicht nabij!…

nutteloos zo lijkt het want iedereen is geslaagd werkloos geweren klinken honderden keren al lijken kogels mij niet te deren zal ik blijven of 'm smeren gelaten struikelend over hiaten heb ik het allang niet meer in de gaten dat mijn hart niet meer kan praten ontdooien het roer omgooien kooien breek ik open, om elders te ontluiken en te ontplooien…

Maar ook, hoe is in dit ontplooien een nadere erkentenis bereid: verwelken wordend uit voltooien, des zomers dubbele wezenheid. Het glorievolle openkomen, dat vers nog en ontkiemensnat, het voelt zich alree afgenomen en moe en welhaast stervenszat.…

landen Ik stroom mee op haar liefde en draag haar op handen Als één brok liefde Ze verkent m'n innerlijke vertrekken loopt langs gevoelige snaren littekens en blaren zet de ramen ver open en laat de zon binnen om mijn gemoed op te klaren Ze neemt plaats in de lege verlaten stoel en haar hand strekt zich uit naar mijn voor haar ontplooiend…

hakkend door verstrikte takken sleurend aan verbindingshaken die vanzelf verstrikt gaan raken in het oerwoud van het zijnsgevecht waaraan de mens nu eenmaal hecht als bij een zwaarbeladen jungletocht bevecht ik log de doorgangswegen zoek einders in de moessonregen voor een ruimer samenzijn dat varianten kansen biedt unieke krachten te ontplooien…

De eenzame tulp Hij is alleen en éénzaam Geen probleem Hij redt zich wel Dat is een gegeven Dachten de ouderen Zijn mond was gesnoerd Er kwam toen een dag Dat zij die het niet dachten Nog verwachten aanbrak De eenzame tulp Kwam tot ontplooiing En er brak licht aan in het duistere Het was onvoorzien Doch de tulp vocht…

poëzie geeft antwoord en zegt: als ik bestudeerd moet worden is die tijd nutteloos het enige dat ik bereiken wil dat mijn woorden het denkvermogen naar eigen aard en fantasie willen laten ontplooien er volgt geen punt omdat het verder gaat 'voordat en nadat' het raakt niet uitgewerkt…

verraadt Je verkoopt als het ware Je ziel Dit maakt je nog egocentrischer nog geslotener voor anderen voor jezelf en de universele krachten Je besef van leven en werkelijkheid wordt er minder door Je gaat met gesloten ogen en gebonden handen en voeten door het leven Het verlamt het beste in je dat zich pas echt zou kunnen ontplooien…

Luid wordt gegroet en gelachen, het is ineens zo volop lente dat de bomen groen worden van plezier en bladeren zich vrij ontplooien , ruimte nemen om te ademen en groeien, groeien, zomaar lente, zoveel nu en hier.…

Dat onder de oppervlakte voor het grijpen ligt tot de ontplooiing van de werkelijke vrouw of man. Laat die lachers nu ook eens diegenen zijn die zichzelf vertrouwen over alle barrières van de innerlijke pijn. Die zichzelf vanaf dat moment zonder die verplichte maskers durven te erkennen.…

uit een klein zaadje ooit dat zich mengt met eicel groeit machtige leven door aandachtig bewaterde wortels met aandacht en liefde zich evoluerend en ontplooiend door met liefde te vermeerderen wat passie expandeert houd daarbij het hart vrij vrij van geroofd bezit en vluchtig geweld dat dankbaarheid doet verdorren waar het plezier en vreugde…

keer en juist die rust buitten we uit door luisteren zonder woorden hoorden stilte in geluid het was geen sprookjesfeest elkaar vertellen hoe het is geweest, de dagen zonder fee en paddestoel het vale mos in een kaal bos maar samen brachten we de warmte mee die winter liet ontdooien we lachten lente naar elkaar in een liefdevol ontplooien…

Zie de boom de paden tooien Rondom zijne stille voet, Laat uw ziel zich zo ontplooien En haar bloemen om zich strooien Uit een vroom gemoed. Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de eeuwigheid.…

Hier rust een uniek ontwerp, geraakt door welgevormde zinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef onvoltooid nog voor haar stem zich verder kon ontplooien, in het stramien van het denken, verving de kracht in een ongeëvenaarde zetting waarin zij de grip en geest verloor een schaduw langs het leven streek terp van wilde rozen…

tegen het weer zit aan te kijken ik bedoel de wolken de regen donder en bliksem van deze weken in mei en juni dat wekt in mij dat weer bedoel ik een vage treurnis om wat reeds bijna onherroepelijk voorbij is want nog enkele dagen en het jaar is over zijn hoogtepunt heen de dagen korten het begin van het einde de spankracht weg het zich ontplooiende…

Zie de boom de paden tooien Rondom zijne stille voet, Laat uw ziel zich zo ontplooien En haar bloemen om zich strooien Uit een vroom gemoed. Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de Eeuwigheid.…

Hier rust een uniek ontwerp, geraakt door welgevormde zinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef bij haar onvoltooid nog voor haar stem zich verder kon ontplooien, in het stramien van haar denken, ontving de kracht in een ongeëvenaarde zetting, maar zij de grip en geest verloor als schaduw langs het leven streek terp van wilde…