Alle inzendingen over ontsprong

De aarde spant zich om hem uit te stoten, de roekeloze, die haar greep ontsprong en zich naar hare rondste toppen wrong, waar 't wonder hem der luchten wordt ontsloten – Want vorsing loert in zijn gedoken sprong en heersen ligt in zijne wil besloten; hij proeft de kansen om zich af te stoten aan harde lucht, waardoor zijn schroefslag zong.…

Eigenlijk ging het helemaal niet om de dans Die we ontsprongen De kans dat we verdwaalden was allang bepaald Ik heb me steeds als een blinde in de armen geworpen Red me terwijl ik de wereld beschrijf In afwachting uwer zijde Vloeiend in een rivier, een stroom, een droom, een blik, een wat zie je eigenlijk?…

Wederom kwam ze langs me staan In mijn lendenen ontsprong een warmte Echter zoog de grond de zwoelte op Als de plotselinge penetratie van De kilte van de nazomernachten Een stilte volgde vervolgens Een stilte meer verstikkend dan In een treinbalkon staan met een voormalige niet In matige termen beschreven beschonken superieur Ik dook…

Jaren later, een beetje ouder op een klinkende dag, vol met een herkenbaar geluid en de geuren van je aanwezigheid in de boezem van ons huis, drong je helderheid in het diepste van mijn bron, lispelend zacht werden je ogen, waar vloeibaar parelmoer aan ontsprong, verscheen je even ten voeten uit, verwachting ingelost te dromen van omzwervingen…

naam kan vertellen maar je kunt stellen dat het eigenlijk Dunelee was diep onder het gras bij het Wymeerster Sieltief net in Duitsland boven Nieuweschans baksteenpuin was de kerk teruggevonden Dunelee of Bonewerda verdronken dorp je komt niet verder in Dollardklei gesmoord lag het dorp aan de Lethe of Moersloot riviertje niet groot ontsprong…

Ik hang hier aan een knoestige oude eik want mijn schepper wil niet over me waken uit zijn handen komen nu voorname zaken die hem overbekend maken en zeer rijk hij vulde mij op met hooi en wat takken het land had zo zijn eigen geschiedenis onder mij ontsprong een hele mooie lis de natuur had het voorjaar al te pakken de kerk bleek plots…

De ware wereld, de dans ontsprongen, een kiezen dag voor dag weer. De deugdzamen en de vromen, ze troosten, ze falen.. vinden GOD niet in hun dwalen. Hoop, een vreugdefeest voor die zwijgt, wie luistert. In een zinloze wereld waar men zelf een licht is.…

kalmte nemen worden nuances kenbaar dan stort overvloedigheid in tot gefluister slechts zo wordt mijn oceaan mijn sombere wereld vervult van oneindige prachtigheid die zich in stromen van alle kleuren een weg baant door het lege, mijn lege; en zich aan mij voordoet en dan zal ik me bewustzijn van het feit dat alles wat me doordringt ontsprong…

Kat in zwarte tijd, ontsprongen uit de dans, verjongt uit negen levens. Ze wasemt poëzie nieuwe huid op een zwerftocht, woorden op de ruit. Prent van heilig dier verlies van oneindige liefde, maar ze mauwt niet. Cyperse kater haar bank bleef overeind, schijn aangelengd met water.…

Ik ben de Mussel Aa en op sterven na dood ooit ontsprong ik bij Valthe in het hoogveen totdat het verdween nu heb ik alleen een begin als rivier bij Zandberg aan het kanaal ik baal maar ik haal Mussel nog bij Blekslage zijn mijn dagen geteld in het veld ben ik haast niet te zien naast Musselmeeweg misschien onder Onstwedde ben…

De bron waaruit de dromen zijn ontsprongen, waar elke fantasie haar voeding vindt, waar grenzeloze hartstocht wordt bezongen en waar de mythe aan haar tocht begint. Een reis doorheen een wereld vol verhalen, op zoek naar dramatiek en avontuur, waar passies en emoties nooit verschralen maar zich verblijden in ’t poëtisch vuur.…

Ver voor de vertwijfeling ver voordat mijn leven opnieuw ontsprong was jij mijn stralend middelpunt aan de hemel mijn nooit ondergaande zon Ver voor de volwassen wereld ver voordat ik tevergeefs om onwillige harten streed werd jij gevoed met het grootste geluk maakte een drie-eenheid jouw leven compleet Ik vroeg me af hoe het zijn…

Glazige ogen stonden star gericht Aanraking waar de Ziel is ontsprongen Astrant tot valse liefde gedwongen Onbegrepen pijn naar het kind verricht Oh, dader, is dat wat jij kunt geven Besef eens, hoe kan dit kind vergeven ----------------------------------------- UItleg/ bron www.sire.nl Kinderen in de kou We zijn het er allemaal…

In een krans van nevel stift de lippen van het avondrood de wimpers van de horizon het getijdenwerk van gesmolten sterren in het verleden ontsprongen uit de geest uit de grond gehamerd, die van honger is overleden door de zonnegod geraakt zwellen trommels aan waarin de mensen hun ware krijgskleuren tonen en smaakt altijd naar meer…

Een nutsbedrijf dat in mijn buurt ging spitten Trok in een gasbuis onbedoeld een gat Waardoor een modderstroom vrij toegang had En velen lang zonder warm water zitten Allicht heb ik de dader niet verguisd Want ik was net een dag ervoor verhuisd…

vroeger wordt bewaard in schuren alles was toen van hout brood werd op de borst gesneden krullend op de smeuïge tongen klappend in het verleden kon je je nog met zomer aankleden de liefde ontsprong met de natuur bruusk met geweldloos geweld de weerstand breken in spaanders knieën mennend naar het bekken en zo kuste hij haar met de aren…

Ontsprongen op de lippen van jouw mond Kijkend in mijn spiegel zie ik jou. Inmiddels Wetend dat de leugen tot waarheid reïncarneert Jouw ogen bevriezen de regen in ijzel en Ondertussen is 't de kamer die vibreert Hartstochtelijk regeert jouw kalmte in Een ruimte vol van zwoelte.…

Eenzaamheid Was alles dat nog bleef Toen jij zo stilletjes verdween Het cliché Van een gebroken hart Verscheurde de wereld met zich mee Ik ontkende Dat zielen zo gelijk Zo onvoorstelbaar mooi kunnen zijn Toch kwam Die allesverzengende hitte Samensmelting van ons twee Uit mijn hart Ontsprongen de eerste twijgjes Die mijn liefde…

De uitgestrekte koepel doet me steeds aan iemand denken haar bewegingen zo soepel ieder waaien, wuiven, wenken Noorderstorm en zuidenwind zijn al naar zij ze blaast als lieve woorden voor een kind of een vloek die ijzig raast Stoomgebergte, onbedwongen nevels van regen en zon waar alle mysteriën ontsprongen de stroom van haar leven begon…

Ik bedek je ogen met een zwarte lelie, de wereld is er vol van om in te verdrinken, gebaard uit de spirit van de vrije aarde, de zachte moedermond waaruit we zijn ontsprongen.…

mensheid tracht te behouden in liefde vertolkt Eenzaam maar niet alleen als allerlei drukte nabijheid verhinderen ondanks het lichamelijk van elkander gescheiden zijn bewust van ' t gevoel verbondenheid Als hij allerlei herinneringen in zich levend voel worden de aardse dampen, de woeste zee met in ons gevoel de trooster die troost ontsprongen…

met kleine ledematen scherpe tanden sterke kaken en een grote vlakke kop Bij de wolfsmaan voedt het zich met vissenbloed en kreeft en maagd met schorpioenen leeuwenwelpen zelfs langharige watermannen een weegschaal evenwel komt in zijn repertoire niet voor in de strijd om het bestaan zijn steenbok ram en stier de evolutiedans ontsprongen…

Hadden zij de dans ontsprongen Dan was er nooit echt gedanst. Dan was liefde onbegonnen. Dan was alles, Alles eindiger dan kuilen in een wegdek. Snelheid onbekend.…

Ontsprongen kracht van de zon, in passie, genegenheid zo warm, vele mooie werkelijke dromen, vanuit mijn ziel, de eeuwige bron. Afstand en tijd liet zich bedwingen, donderwolken schoven stil nader, een denken liet alles in schaduw, ons zalig lied verder uitzingen.…

Bedek je ogen met een zwarte lelie de wereld is er vol van, ontsproten uit een relikwie van zijn verbeelding ontsprongen uit de schoot van aarde waarvan we allen zijn doordrongen.…

Eén vonk ontsprong vurig in een vuurzee de wereld stond stil verrast door de snelheid. Ons spraakwater was te weinig om te blussen want twee blikken stookten voor een eeuwigheid. De stilte verenigde de hartstocht in vuur en vlam met een wrijving waarmee de ontsteking begon.…

Gisteren, ach wat waren we nog jong alle horizonnen met iedereen te delen alles schijnbaar in het gerimpelde water wat uit het toekomstbeeld ontsprong het oude en het nieuwe tijdloos te strelen het kwetsbare van eindigheid te ontdoen laat ons nog even los bestaan van alle weelde van het onmogelijke niet alleen te zijn zo arm en weinig zodat…

Bedek mijn ogen met zwarte lelies, de wereld is er vol van, om in te verdrinken als verbeelding van de gedroomde aarde en de moederschoot waaruit we allen zijn ontsprongen.…

As en sintels sloegen neer, niets was de dans ontsprongen. De aarde trachtte uit te braken, maar opgegeven magma bleef voor in haar slokdarm haken waar het op dode meren dreef. Het licht verflauwt achter het regengordijn. Niemand die om ons rouwt als wij er niet meer zijn.…

na beroertes en hoe men je bijna onttroonde hun spijt van het ondoordacht oordelen een herseninfarct je overkwam op het toneel van de Metropole in Almere werd ons te veel en jij moest het allemaal klaarspelen Je schonk Nederland het robuuste en frêle het grote nadeel van ‘in de picture’ Adèle zoals het gaat met Frans Timmernans ook hij ontsprong…