Alle inzendingen over sneeuw en vorst heer

Er zat een vrolijke pad op een paddestoel te Padua, via het achtvoudige pad vond hij een pad naar verlichting en van geluk kwaakte hij aan een stuk door. Zijn koningin, ook een pad, ging samen met hem op pad om padvinder te worden, men zei dat zij paddestoelen aten, maar dat was lasterpraat en behoorlijk dom, want niemand vroeg hen…

Bevroren wegen Nevel en kou Sluiers die voortbewegen Damp uit een vossenbouw Een dikke tak kraakt Een eenzame vogel die de weg is kwijtgeraakt Sferen van verlatenheid Rijp over een heidevlakte uitgespreid De weg langs kale kruinen Een verlaten wandelaar in de verte aan het struinen De sferen van verlaten Maar de vos in z’n hol houd…

Zo streng was de vorst. Mijn hersenen leken te krimpen. Een dikke ijslaag waarin de jaren diepe groeven gesneden hadden bedekte mijn hart. Van ver in huis klonk een kinderstem. Door het venster zag ik vogels scharrelend op de voederplank. De dooi zette ogenblikkelijk in.…

Zijne majesteit wipt verwoed met zijn staartje we krijgen weer vorst…

Heer Bommel is trots op het uitdagen van gewaagde taak en onderneming. Maar diens zelfvertrouwen kan snel versagen. Na tegenslag, dan wel overwinning moet Olivier zich steevast afvragen: "Wat was hierover mijn vaders mening?"…

vorsten mollig en de maagden bloot of is het de koude die de illusie vergroot naakt ben ik getekend…

verbreed met maagdenbloesems op het raam toen de vorst zich ontdooide met wol, gesteven van witte dode schapen ik spreek over de werkelijkheid en de laatste stand van de maan…

voelsprieten van onschuld, het zal gaan sneeuwen, omdat de vorst komen zal, wordt onder schors de essentie opgetekend, nerven kerven kringen in een zenuwgestel, een uurwerk dat in elk seizoen wordt opgedraaid, de bel voor een nieuwe ronde verguld, om in komende tij vrij te kunnen ademhalen.…

Het is vroeg in de ochtend als zij aan de dood vraagt nog heel even te wachten bijna ademloos spreekt zij zijn taal vermoeid ritst hij de laatste dag ruimschoots open en bijna gekuild verschijnt helder een open gezicht als was in handen van moeder aarde sneeuw noch ijs deert deze vorst al jaagt hij in zijn nadagen menigeen de stuipen…

ondanks het besluit te zwijgen - geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in de prille zachte voorjaarswind…

ondanks het besluit te zwijgen -geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in prille zachte voorjaarswind…

de grafieken van opwarming en klimaat- verandering verdwijnen als de eerste vleugjes winter en kou verschijnen dan zijn sneeuw en vorst weer troef ook al is het jongste ijs nog stroef de garderobe wordt snel aangepast met wollen trui en dikke warme das donkere nachten somberen in weinig perspectief zo wordt de mens een dief…

Het is een blijde dag: het wit Der sneeuw is door geen voet gekrookt. De zonneschijn is zuiver goud. De luchten staan van kristallijn. De wind, die door de bomen strookt, Rooft heel hun schat van tintlend rijm. En als een vorst, die door de straten rijdt, Strooit hij juwelen achteloos en wijd en zijd.…

De sneeuw die viel, is vast voor mij gevallen En omgekeerd viel ik daar ook weer voor. Dus dringt het doelbewust niet tot mij door Hoe straks de tijd mijn vreugde zal vergallen. Ik vind de witte wereld eeuwig mooi En denk niet aan de smeerboel van de dooi.…

weer heel even vorst en iedereen glijdt voorbij: de koning en jij…

teer winterklokje strenge vorst daarbovenop met witte mantel…

ik was een lenteknop heb vorst en sneeuw doorstaan het geëffend rozen pad is mij voorbij gegaan barstte uit een goede tak reikhoogte voor de plukkers als ik ooit vruchten had gehad zij visten naast het net dat ongebruikt tussen de stammen lag heb gebloeid tot bloem met bij stuifmeel ruim voorradig de kruisbestuiving alleraardigst…

Het is zo mooi iets te verwachten: de dooi na vorst, het goede nieuws voor morgen, het mogen laten gaan van grote zorgen, het is zo mooi iets te verwachten. Het is zo mooi van iemand te verwachten: de Heer die komt als licht in 't duister, Hij komt, maar zonder aardse luister. Het is zo mooi van Iemand te verwachten.…

toen de heer en ook het drukwerk hoort er bij Het is grotendeels aftrekbaar en hij knipoogde schalks naar mij Toen begon de heer mij op te meten van mijn tenen tot mijn kop Ook de breedte van mijn schouders daarna schreef hij alles op Ik heb de heer weer uitgelaten en hem nog even na staan kijken Maar wat zou hij toch bedoeld hebben…

zacht buigen witte vingers het blauw van onze korenbloem weer terug in knop het wintert en wat sneeuw smelt in haar warme hart, strak pegelt ijs de stam in topzwaar worden is de dood geboren knakt de bloem het tere groen verlept raakt bed in donkere aarde bedekt met vorst zal zij geen koning kraaien maar als lente…

de maand van herfst en stille winter, regen en koud, wie weet gaat het nog sneeuwen. een tijd van donker en wat hinder, december laat gapen maar ook geeuwen. oude kerstbomen en houten tafels mooi aangekleed, zo elegant en struis. de geur van taart en warme wafels, kleurig lichtjesfeest op straat en thuis.…

Er zat een zwaluw in mijn tuin, met glanzend wit zwarte veren. Hij keek droevig voor zich uit, De omgeving kon hem op zijn tak niet deren. Plotseling schoten de oogjes alle kanten op, een bekje dat ging protesteren. Het was de wereld op zijn kop, hij was echt boos en begon zijn tak te molesteren. Die brak, waaronder likkebaardend een kat…

Had ge ’t onverdiende lijden Heer, niet beter kunnen mijden? Echt, het had voor ons soort boeven niet gehoeven Heer Had niet, dwarrelend door de eeuwen ’t troostend woord zacht kunnen sneeuwen evenzeer?…

die nacht de plaats waar onze zielen uittraden de eerste strenge vorst kende geen genade…

het bos richt zich groen en fris op de onttovering na de winter tot groei en bloei te komen uit de versplintering van sneeuw en vorst en ijzel wederom herboren het laatste smeltwater zoekt haar heil met de gevoeligheid van een moederhand over het babyvel van haar laatst geborene en glijdt onafwendbaar haar weg naar het korstmos op de bodem…

een arm om mijn middel een hoofd op mijn borst warm en koud van binnen zoals bij de eerste vorst een kus die me laat vliegen langs de sterren en de maan om op de felste ster samen stil te staan een kroel die me laat smelten als sneeuw voor de zon zo in jouw armen liggen tot de morgen komt op de wolken dansen het maakt me niet meer…

golven eten zeeën vreten oceanen huilen om buien in wolken te kussen ik ga met je mee in een pogen de elementen te sussen met regen te druilen sneeuw te trotseren vorst de rug toe te keren met winden te waaien hard en met vlagen in jachten en jagen dollen en tollen blaadjes op straatjes wou dat ik God was niet zo kapot…

Geloof van de heren zit niet erg diep blijkt, als uitvinding van kunstmest een succes is, roepen de boeren van het Hoogeland: “Voor de oogst is Gods hulp niet nodig, wat is er nog meer niet waar?”, ontkerstening begint, dat kun je van vorsten verwachten.…

Er viel een grote massa sneeuw over gans het land mensen gingen skiën naar de Baraque de fraiture maar voor velen was de reis van een te korte duur de burgemeester merkte dat er iets liep uit de hand Hij riep de grote volkstoeloop op rechtsom te keren wegens gebrek aan sanitair voor de dames en de heren…

, in stilstand en evenwicht van de tijd, als de vorst de kroon afzet, bevriest de dood een ogenblik, kiest voor mindere duistere wegen, natuur is in gebed.…