Alle inzendingen over wat rest van het ver

Spinrag ligt als een dun geweven sjaal rond stakerige schouders van wat struiken in mijn tuin Geen kruid lijkt opgewas- sen tegen het verstrijken van de tijd en zelden lag een hof er zo verlaten bij Mijn lustoord blijkt ver- gankelijk te zijn en mij rest slechts een uitzicht op het brakke paradijs…

en als de tijd daar is gekomen dat er niets meer voor ons rest dat zelfs stilte is vervlogen als een bel die levens lest die kleuren draaiend ver vervagend in zichzelf vrede kent en de zin van wat we waren als een droom op jouw ziel ent sluit dan mij nog in je ogen en neem ons in je wezen mee omdat er niets meer meer kan wezen…

ik wacht op het kerende tij en vers gevangen garnalen de resten verdriet verdrink ik in de zee ooit stond ik hier nog niet echt zolang geleden in de golven te bijten het schuim op de lippen totaal uitgeput tot het zand bezit van me nam ik werd herboren met de passie van zout en zeus als vriend…

zoals wij ooit overtuigd baden dat jezus ons redden moest bidden en smeken wij hardop red ons nu beste farmaceuten met een goed en veilig vaccin neem onze levenslust serieus laat ons weer plannen kunnen wat wij verwezenlijken willen verlos ons uit de eenzaamheid die dagelijks de deuren klopt denk aan onze lieve kinderen die nu nog in…

Zij vreeën met elkaar en toen puntje bij paaltje kwam, kon ik dus heel hard zwemmen, veel harder dan de rest. Ik nestelde mij in moeders schoot waar ik begon als ei. Zonder veren kwam ik ter wereld, maakte vleugels en vloog vogelvrij.…

Ziel vol passie met een vleugje goddelijkheid Als ik je ogen zie Je spreidt je vleugels vol veren van licht Vlieg met me mee door de spiraal van tijd Naar onkenbare hoogte waar het leven voelen is Jouw ziel samensmelt met de mijne Waar we cirkels vormgeven In de rest van tijd.…

volg ik jouw sporen sporen van vergankelijkheid die aan jou toebehoren welke mij vertellen hoe jij gevaren bent welke keuzes jij gemaakt hebt en welke niet het hoe en waarom zijn weggelaten al wat rest ben jij zelfs als er mist op komt zetten ben je niet ver weg want jij woont voor altijd binnen in mij…

nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel spoelt zij keer op keer de bleke resten…

In de woestijn van Nevada haald hij vanonder het zand de radioactieve resten van een gokapparaat, waarmee hij het bewijs leverde dat Las Vegas inderdaad heeft bestaan.…

Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor mijn ogen,toen droeg ik geen helm, nú is het verplicht, want wie kan tegen zo veel stoffelijke resten op zijn hoofd?…

Geen kop of staart meer te zien: een hoopje veren Geplet als deeg in een wafelijzer. Er is amper iets dat een weinig aan de dood doet denken, De naam oproept van een duif zo dun als een hostie. -------------------------- uit: 'Blind Vuur', 1995.…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

iets laten schieten kan de rest van je leven totaal verpesten.…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

Misschien, als wij berusten in onze onmacht te willen pieken als in een ver verleden, zal alles merkbaar beter gaan, Ooit.…

Had ik Uw stof niet gevoed, Nù met het merg van de man, Nù met de klop van mijn bloed, Zuster, wat restte mij dàn? ------------------------------------ uit: Opvluchten (1922)…

Hij schilderde een lam zoals jij het ooit in je armen droeg achter het huis dat nu weg is zijn lam was opgebouwd uit figuratieve resten, vlekken, boven de letter N die zijn poten vormden, links en rechts een vlammend angstig duister waartussen het lam AG N US aarzelend en teder naar voren kwam, met hangende oren, bedreigd door AG en US langs…

Het enige wat ons nu nog rest, is iets te maken van zijn stam of tak. Een stoel een kruk of tafel, dat kan nog best. Er is genoeg voor iedereen, dus pak. Dit had hij zeker goed gevonden... Zo blijf je hem gedenken. Wat van hem maken, heelt straks alle wonden, iets voor in huis, of om te schenken. De resten liggen nu op aarde.…

waarom voelt mijn hart zich steeds vaker zo slecht waarom kleurt mijn ziel zich in het rouwige zwart mijn hart opent deuren voor goedheid en vrede maar weinigen luisteren ze blijven maar zeuren daarom heeft mijn ziel een iets donkere kleur en daarom voelt mijn hart zich steeds vaker fragiel…

Op zolder waar de rest ook staat dat tot geen zier meer dient. Al wankel ik vaak nog wat rond tussen wat toen en hier, en tracht ik soms de avond rond een heel oud lied te zijn. De weemoed naar dat ver gebied, het graag zien dat ik ween, ligt op die zolder niets te zijn. Mijn dromen daar omheen.…

Op zolder waar de rest ook staat dat tot geen zier meer dient. Al wankel ik vaak nog wat rond tussen wat toen en hier, en tracht ik soms de avond rond een heel oud lied te zijn. De weemoed naar dat ver gebied, het graag zien dat ik ween, ligt op die zolder niets te zijn. Mijn dromen daar omheen.…

de altijd dronken tweelingbroer van N kon niet meer op z’n benen staan had zoveel gezopen was weer veel te ver gegaan hem rest alleen nog het kruipen hij kon geen stap meer lopen noem het nu schuivend sluipen N schaamt zich: dat ik daar toch familie van ben niemand die nog op hem let want hij blijft nu voor altijd achteraan in het…

van gisteren via vandaag waait de wind van de tijd van ooit overal en nergens naar eens in de toekomst dat wat nu geschiedenis is het toen en nu verbindend voedt ons denken en doen tot een inzicht voor morgen…

Wat een pijn ik moet verdragen Hoe koud en leeg mijn wereld is Iedereen had zijn mening Over ons en ons bestaan Maar nu ik je heb verlaten Staat er niemand voor me klaar Misschien is dit voor hen dan wel het allerbeste Maar ik verlang nog steeds naar jou Tranen lopen uit mijn ogen En niemand die me troosten kan De dagen die me resten…

ik zie de dauw zweven boven het gras voel mij er mee verweven tijdens mijn ochtendpas mijn hond nog aangelijnd is op zoek naar smaak en geur om later in alle vrijheid te sprinten naar het struikgewas; het openbaar toilet waar de aarde zich ontfermt over zijn poep en plas zelfs mijn darmen nog amper met het heden gevuld laten mijn…

de krullen in haar haren weerstaan moeiteloos de daden die hij onbeheerst stelt telkens zij samen zijn en hij haar heeft verteld over haar wijze draden gesponnen over zijn wilde jaren ze zeggen dat ze samen horen bedingen een bezoekje thuis om mee te kunnen proeven van hoe het warm kan zijn zonder altijd het overtroeven in de duurste pels…

Rest mij de herinnering aan jou.…

zo heet een restaurant natuurlijk in de Bleibtreustrasse in Berlijn De wijn was goed In mijn hoofd kletterden de munten de koperen doodskoppen die echoën in benauwde gaten en in de muren en op vloeren van Libeskinds museum Daar keek ik urenlang en dagen later nog doorheen Beloofde die plek plechtig trouw Wat schoon en rustig en helder…

zag rook wellustig kringelen speels nog net geen vuur je nam de tijd in luifel en plafond dekte vlammen af van binnen wachtte op de wind tot het uitslaan eindelijk kon beginnen vocht je weg naar buiten en was door water niet te stuiten ze hebben je gesloopt tot in de diepste krochten jouw warmte met hun kou bevochten je rest…