Alle inzendingen

Langzaam valt het blad diep tussen aarde en rust ademt het seizoen Vochtige aarde geurt tussen het blad dat langzaam vergaat; een lichte nevel hangt laag, en in de verte zakt het bleke licht als een adem die moe maar aandachtig en zacht blijft. Mossen spreiden hun zachte huid over verweerde stenen, het bos houdt zijn adem in, en elke…

Waar waren wij gebleven, o kallígraphos van Brugge twee zonder bindmiddel als onafscheidelijke eenheid veel langer in het zuiden reeds beneden de rivieren met de in sepiagetinte inkt gedoopte veren van in de kloostertuinen kaalgeplukte grote ganzen als taakbewuste kopiisten aan het illustreren en buiten kloostergangen in de cel…

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie Omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn…

Als de wind niet meer is horen we niet meer het ruisen van de bomen. Als de wind niet meer is horen we niet meer het ruisen der zee. Als de wind niet meer is zien we het gekrookte riet niet meer wuiven langs de oevers. Als de wind niet meer is zien we het graan niet meer golven over de akkers Als de wind niet meer is voelen we niet…

Soepuien snijden, zacht knappend door de rokken. Rustgevend geluid.…

in het midden van de dingen kroop een stille wanhoop binnen hoe één hapering het hart in verstoring bracht een diepe stilte vanaf het ei dachten wij dat wij en iedereen voor altijd zouden zijn maar ook sliep in ons het sterke verlangen dat de oceaan ons ooit als een regendruppel zou ontvangen in het midden van de dingen kroop een diepe…

Hoewel ik uw niets en niemand ontziende hartgrondig de hemel en aarde bewegende springstof-geladen demystificerende visie op spelbederfachtige uitingen weersproken door twintig van Wouters kornuiten echter bevestigd door eigen getuigen deel moet ik u evenwel uit het diepst mijner ziel en krochten van mijn hevig gekrenkt gemoed…

Ik ga, maar niet weg, ik ga, maar ik zal er zijn in de woorden die je kiest, in het korte aarzelen voor een mooi woord, dat nog een tel blijft hangen. in het rechten van mijn schouders in de wind, in de pas die vanzelf een tel korter wordt bij regen. in het rustige roeren van je lepel draaiend, verdwijnend een tel en dan een slok…

De natuur stond in feestkledij vrolijk te vlammen met een drang tot leven die niet was te stoppen. Uitbundig toonde ze haar barstende knoppen en de hoog opschietende stengels en stammen. Maar het eind is in zicht van dit zomers festijn. De kering der krachten dient zich wederom aan. Vanaf heden zal de richting slechts neerwaarts gaan en de…

Het Heilig Avondmaal in de Protestante Kerken Uitnodiging tot het delen van brood en wijn, symbolen van hoop, liefde en vrede of te wel voor mij als vrij(z)innig schrijver en kerkbezoeker vanochtend in de Westerkerk te Amsterdam gevoeld en verwoord als volgt:: 'N HAPJE EN 'N DRANKJE Ik hap op hoop en liefde drink me dronken op vrede…

Motregen aan zee, een koude morgen, de grauwe kop van een bunker. Telkens dat beeld in hetzelfde licht. Nooit dichterbij of uit een andere hoek, zonder verhaal, droom of herinnering. Een teken? Maar waarvan? Hoe kom ik eraan? Geluidloos duikt het op, achter iemand met wie ik praat, of in de tuin tussen bloemen, het bevriest de glimlach, legt…

Hoe zal ik u toch noemen? Wanneer uw blikken in mij schijnen en al mijn lijden doen verdwijnen; wanneer uwe ogen liefde stralen en, als de beken in de dalen de bloemekens zo fris besproeien, mijn hart met zoete lust bevloeien: Hoe zal ik u toch noemen? Hoe zal ik u toch noemen? Wanneer gij in het kruid verscholen, waar vogelen vol liefde…

Nog anderhalve week, dan gaan we stemmen Op Bontenbal? Op Timmermans? Op Geert? Op Yesilgöz, die desperaat probeert De vrije val een beetje af te remmen? Eén klein detail ontbreekt helaas nog wel Wanneer krijg ik mijn stempas, PostNL?…

Na al die jaren een doorleefd geluid dat steevast in ons stadslied klinkt, hoewel de weergave verandert is het refrein nog altijd behouden het aloude getingel van de Haagse trams Oh oh Den Haag ook de zomeravonden waar de duinen dubbel rosé kleuren haar warmte nog steeds rondwaart van pril liefdesgeluk tot ademloos vallende sterren…

De ziel van een boom groeit wortels zo natuurlijk klimt dan naar de zon In stilte ademt hij het licht dat tussen bladeren zwerft; wortels luisteren naar de taal van het grondwater. Tijd beweegt traag door zijn vezels heen, als herinnering zonder begin of einde. De seizoenen schrijven hun letters in zijn bast; elk litteken draagt het gewicht…

Wie kan ik vragen om met me mee te gaan achter mij aan op een enkelspoor van valse hoop, onvervalste hoop tegen beter weten in op weg voor te weinig schamele minuten om samen te vieren maar toch tijd die ik niet missen wil ook al biedt hij niet wat ik wens? De weinig begane paadjes zullen evenzeer dood lopen als de korte route in de…

Geïnspireerd op Barts snelsonnet, zijn weeklacht over de laks- traag- en nalatigheid van onze nationale nazaat der Post- Telegraaf- en Telefoonbedrijven, alias de voorheen doorgaans punctueel betrouwbare oerdegelijke groene krokodil, bij de boomers onder ons beter bekend als de immer onkreukbare PTT ... Overigens: op hun vrije zaterdag heeft de…

Het wekt bij allerlei mensen verbazing dat jij jouw bloeiwijze hebt aangepast aan de tijd en de klimaatsituatie maar ik ken je als romanticus rozemarijn bij de balkondeuren ik hou van jouw zomerse geuren juist nu het vroeger donker wordt ben je bij me in eigenzinnigheid in alle kracht van de stadse natuur kan ik je met dankbaarheid aanschouwen…

Ik ontmoette je in de nachttrein van Praag naar Brussel Je vertelde ons over je excursie met – ach, mijn God, hoe anders? – de nachttrein van Praag naar Auschwitz Over hoe je in de avond plotseling de enige laatste bezoeker van die dag in het kamp Birkenau was Je zweeg over hun indringende blikken: Waar was je? Al die jaren wachten…

Eva, Mevrouw Minnares Jinek moeder van 2 kinderen, Koningskoppel! op basis van seksualiteit met geliefde u zo van harte gegund, ook op uw leeftijd Eva, Mevrouw Moeder Minnares Jinek waarom geen waarheidsvinding op basis van seksualiteit bij de abortusdiscussie Eva, Mevrouw Moeder Minnares Jinek het SGP standpunt vies, vuil en vunzig valt…

De stoelen fluisteren vandaag, over hoe ze moe zijn van zitten. De lucht vergeet even wat blauw is, en valt verlegen in een glas bier. Een gedachte trekt zijn jas aan, en loopt gezwind de kamer uit. Ik zwaai met een hand die niet van mij is, maar ene die wel beter groet. Mijn horloge eet minuiten op, en zegt dat tijd naar hutsepot smaakt…

In de wijde wereld ik rondwaar, Heb ik jou nog niet ontmoet, Wijl ik velen zag op mijn pad, Maar nog niet degene ik zocht. Mijn zolen zijn bijkans versleten, Mijn tong reikt bijna tot de grond, Voel vermoeidheid in m’n benen, Heb bijna de ganse aard gerond. De stappen gaan steeds minder snel, Ruif ik uit eet steeds minder vol, Wijl ’…

Een gefundeerde mening verdient het natuurlijk om te worden bestudeerd. Hangt er alleen van af in welke context. Wie de schoen past, trekke hem aan, en anders niet. DE COLUMNIST Ik heb me met dit Harense stuk vreten - de columnist - meer dan geamuseerd en niet alleen zíjn tekst geconsumeerd ook van die "contra's" kom je wat te weten…

zwak geruis overwaarts met de brede slag het gevorkte teken van de herfst bepaalt de tijd in eigen beheer tegen de hemel van october de koers is in volledige rust met het zwak gegak vooraan over de matte hemel met de trage spoed inbegrepen de gestrekte halzen lome peilen aan het lijf achterwaarts stijf opgeborgen in de verenhuid lang…

rondom hoge muren blikkeren bomen en paarden van staal binnenin het ijzerpaleis lacht een gedaante in zijn metalen vuist niets mag wegsijpelen uit het geharnaste misvormde hoofd gehamerde handen smeden geweren en wankele tronen hoofd hart en ziel hermetisch afgesloten van de straten buiten de Via Dolorosa waar wezens…

In het stadsplantsoen omhelzen elfenbanken een knoestige beuk, tonen sterke heersersaard uit de vroegste wildernis.…

Mag ik naar je verlangen met vitale belangen nabij horizonnen in onbekende afstanden tussen maagdelijke dromen ogen, handen en handelingen? wil ik met je dansen in deze armoede onder zure regen in de klamme nacht tussen alle zwetende mensenhanden of zal ik thuisblijven in dit verziekte milieu van olifanten in een porseleinkast gezapig…

Moeder draagt de zorgen in haar jassen, ziet zichzelf als een ballon zonder lucht. Vroeger leek ouder worden een gerucht, nu rimpelt zelfs brandhout bij de tassen. Zelfs het erf plooit minder en strekt zich uit, naast haar, die ooit zo vlotjes haar jeugd droeg. Blad en hout sprokkelde ’s morgens vroeg, terwijl de winter danste langs de ruit…

Moeder hangt haar jas over de keukentrap. Dit is de man met de schouders die ik liefheb, dit is de juiste lengte torenhoog. Dit zijn haar woorden de man in haar stem de melk in de pan het brood op tafel. Hoe dit alles de keuken verruimt. Hoe kinderen de minuten tellen. Moet dan de betekenis nog worden opgezocht als de lucht over de…