Alle inzendingen over emoties

jij mekkeraar mokt over niks je bent met mietig miepen zo'n zeurderige zielepiet stop met dat dom gedrein niet meer dan doodgewoon gedram jouw miezerige mauwen hou op met zemelend gepruttel je sputterend geëmmer dat lust ik even niet -zo is het wel genoeg vandaag mezelf weer even toegesproken -…

daar gaat ze, stappend in de sneeuw zie haar fluister in witte ademwolkjes verlangend naar de lente oh heerlijk voorjaar dat ijsbloemen om haar hart doet smelten ze wil meewiegen op de vleugels van de adelaar vrij zijn dartelen in de wind met klaarte op kinderlijke trant in de zonnegloed vloeit het lentegetij in een opwaartse…

aan de blauwspar ijskristallen kastanjes poffen boven het vuur een kersenrode mond gretig happend in een appel tintelende vingers en koude tenen natte wanten op de kachel blozend rode wangen ogen vol pretlichtjes ijsbloemen op het venster natte neusjes laten sporen na op het tuinpad de sneeuwman met zijn dikke wortelneus draagt…

Nachtschaduw geeft stilte diepe voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterwitte van het vergeten daglicht.…

Jij Die daar zo ligt te lijden In het witte hospitaal Jij Die daar in het steriele Een bacterie opliep Bijna fataal... Jij Een man van 50 jaren Al drie maanden verblijf je daar Jij Die voelde vooraf die angsten Voor die ingreep Wordt nog steeds beademd En jij Je bent nog lang niet klaar Zij Zit iedere avond bij je Zij Weet niet…

we knipten in onze vingers en hadden koren, vaak. Zo ging het vroeger vroeger dacht ik onzin maar was ik vaak gelukkig nu praat ik enkel nog maar wat onzin. Bagger. en wat moet ik ermee? mijn zinnen praten wat en burpen over 't land: boeren dus. verdomme!-…

De avond valt, de stilte keert, de uren lijken trager, de luiken dicht, de dromen nu nog ver, maar 'k weet dat ook het diepste heimwee ergens weer te vinden is; de beelden komen weer tot leven, ze lokken en ze wenken tot plots de ziel weer ziet: herkent wat onder sneeuw en ijs verborgen lijkt. Een avond als zovele ooit, maar toch een nieuw…

Na vierentwintig jaar stond jij ineens weer daar En evenveel rode rozen had jij voor mij gekozen Ze bloeiden vanaf de start steeds roder in mijn hart Ik liet ze stuk voor stuk drogen de tranen in mijn ogen Nu spreken ze op een schaal nog steeds dezelfde taal…

het verleden als mos vastgegroeid op haar ziel doet haar verstillen er van overtuigd zijnde dat alle dagen een eigen geur en kleur bezitten en als ze leest in verrukking vertelt haar hart de woorden die bij haar horen beeldend en boeiend verschijnen veldbloemen op haar netvlies en de oude eik op het dorpsplein verhaalt lachend…

Toen de dag de avond op haar mond kuste, keek ik bewonderend toe, om dan snel huiswaarts te keren, de avond wachtte. Toen de avond de nacht omarmde, en de lichtjes in haar boog bloot gaf, keek ik bewonderend toe, legde mij te ruste. De nacht ging langzaam tot haar stilte. Toen de nacht de morgen met vogelgezang wekte, luisterde ik en…

strijk niet tegen de haren daar de ander gelijk heeft tiert geroddel uit kleine potjes voor wie het horen wil gestaag wijsneuzen ontpoppen zich als zwammen op boomschors luistervinken verbeiden hun zet kijken gulzig toe tot ze de stilte minnen *…

Ik kon niet slapen vannacht dromen vervaagden als een spiegel in de nacht verloor waar het om gaat en wat ik heb verraden onbereikbaar dichtbij voor een dag als morgen…

ik heb ingelogd in jouw bestaan je geloof veroordeelt aan de beeltenis uit mijn verleden, de glans in je ogen gedoofd met zaailingen die ooit mijn handen hadden geoogst toch wintert mijn bescheidenheid in dunne laagjes wit en lief ik zelfs jouw sporen in de sneeuw die ik volg terwijl de ijzel mijn lippen trachten te sluiten om mijn woorden…

Vanmorgen werd in onze straat de kerstversiering opgeruimd; bij de bloemist zag ik de eerste tulpen staan, nog duur maar toch al mooi. In welk seizoen leven we dan? Nog volop sneeuw en ijs en gladde wegen, maar toch de harten alweer vol verwachting naar de nieuwe lente. De dagen lengen al, heel kleine vonkjes licht doen elke keer een beetje…

Een plekje blauw breekt door aan 't zwerk, En 't schemert op de heuveltoppen, Het tikklen zwijgt der regendroppen, Een lichtstraal glijdt langs 't vochtig perk. Alleen 't geluwde koeltje fluistert, Als goud gloeit weer de vlinderwiek, De zonnestraal wekt woudmuziek, En dan - een wolk, die 't al verduistert. Uit lichtblauwe ogen straalt…

Soms luister ik naar de wind misschien komt hij mij het antwoord brengen hoe jij mij terugbracht naar het welzijn van het leven ik ken elke lijn en groef van het verleden voelde mij een eenzame ster in de nacht toen kwam jij en zorgde voor een beetje kleur tussen al dat zwart de pijn had zich diep genesteld maar alles…

Bloesem ik mis je in deze koude tijd Je roze schoonheid geur van vergetelheid Bloesem ik mis je zo zacht als fluweel Witter dan sneeuw aan je groene steel Bloesem ik mis je wonder der natuur Fontein vol bloemen mooi frêle en puur…

stokpaardjes trekken aan oeroude koeien uit bevroren sloten in herhaling gevallen beren liggen op de weg ---------------------- toelichting: Het jaar 2010 is koud begonnen. Wordt het niet eens tijd voor global warming?…

Het leven heeft de tijd, de tederheid en 't onvermogen, het telkens weer herboren worden, de voorjaarslucht, de winterkou, de liederen die stromen. Het leven heeft de tijd, vergankelijkheid, vertrouwen, en mensen die toch overal hetzelfde zijn maar ook zo anders, en allen hebben dromen.…

Het voelt raar "haar" zo te zien staan. Ze rommelt in kastjes ik laat haar begaan. Het voelt zo vreemd "zij" in "mijn" huis samen met "mijn" kinderen of ben ik abuis ? Het maakt me haast gek dat ik ben blijven proberen in m'n "rol" te blijven : "glimlachen en gevoel negeren" . Het doet zó'n pijn om daar "plaats…

met een scherpe bijl hak ik een wak in mijn bevroren brein splijt net zo lang totdat er ruimte komt voor zuurstofrijke woorden die weer warmrood gaan stromen tot begrijpelijke zinnen…

Er was eens een meisje, dat zong een liedje, een heel mooi liedje, een heel mooi wijsje, een liedje met bloemetjes d'r in, een liedje met zon in de lucht, een liedje als een blauwe zee en als een zeemeeuw in z'n vlucht. En ieder die het hoorde, die wist niet wat hij hoorde en zei: ‘Zeg, hoor me dat eens aan, ik voel me werkelijk aangedaan…

als in een droom haar voetstappen in de sneeuw als in een droom met haar vinger de slagroom van de taart aflikkend als in een droom haar ogen in die van hem de zelfde woorden lezend de fluister van hart tot hart note: iedereen een fantastisch 2010.…

vele malen al in gedachten benaderd geef ik je nu eindelijk die mooie bos rozen of laat ik de zoveelste verdorren in mijn hoofd…

Er waren woorden die je sprak maar geen mens die ze verstond Er waren gebaren die je maakte maar geen mens die ze begreep Er waren zoveel dingen die onbeslist zijn gebleven dat we allemaal beduusd zijn, verwonderd omdat niemand iets begreep: Van de woorden die je sprak, de gebaren die je maakte daardoor is alles onbeslist gebleven…

‘k heb jaren naar de maan gestaard En als hij er niet is Is er iets wat mij dan zorgen baart Dat vreselijk gemis De zon kwam op, verwarmde mij Maar toch had ik het koud Ik werd dan helemaal niet blij Dat vóelde denk ik fout Als ik nu langzaam weer geniet Van een kleine zonnestraal Verdwijnt misschien dit verdriet Vanwege mijn verhaal…

Ik start met een nieuwe maan, de intense kou tart de emotie van mijn hart en blijven voren achter de ploeg stijf bevroren, want de ingevallen vorst houdt aan. Vers geslepen tijd versloeg met macht - in omgelegde sporen, waarin vertrouwen wordt geboren, - de onmacht in de kromming van het opkomend licht en de afnemende nacht, op…

Leun op mij Want ik voel me sterk En krachtig Geef je over Aan mijn gevoel Gebruik me Ik weet Het is ongewoon Maar Alsjeblieft Jouw leunen doorklieft Mijn duisternis En onthult Samenvloeien van duisternis En licht Tot een realiteit Die duizelingwekkend is.…

als in een waan tot de naderende volle maan vannacht van het gevoel verlost als in het niets opgelost elke naderende volle maan aangedaan onderuitgaan in het zachte schijnsel van maanlicht weer herboren opstaan…

ik zet een punt zomaar zwart van tint het blijkt meer dan een stip die is minder ruimte gegund doch wordt vaker in de verste verte bemind zo toon ik enkel soberheid met een pen en wordt dit teken vaak als onbeduidend beschouwd maar ook getuigt het van een einde soms onverwacht men had dan liever aan een verwachtingsvolle…