Alle inzendingen over tijd

Moeder, weet je nog hoe vroeger Toen ik klein was, wij tezaam Iedre nacht een liedje, moeder, Zongen voor het raam? Moe gespeeld en moe gesprongen, Zat ik op uw schoot, en dacht, In mijn nacht-goed kleine jongen, Aan 't geheim der nacht. Want als wij dan gingen zingen 't Oude, altijd-eendre lied, Hoe God alle, alle dingen,…

Ik sta stil op de drempel Ik kijk om en warempel Ik zie het afgelopen jaar 2017 licht, soms ook zwaar 2018 begint met een schone lei Mooi en uitdagend voor jou en voor mij!…

waarom dat geren en gevlieg als je weet dat je er op je dooie gemak ook kunt komen op je sloffen bij voorbeeld het ochtendblad uit de bus halen met de wetenschap dat je daar desnoods de gehele morgen over mag doen…

Snelle veranderingen Zodat we niet echt beseffen Niet echt kunnen nadenken Geen echte stem kunnen vormen Om de wereld in zijn snelheid Te kunnen volgen De juiste snaar weten te vinden En in de verdeeldheid Mensen te binden Veranderingen Enkel te begrijpen Door de hoog ontwikkelde intellectueel Voor veel mensen Is de complexiteit te veel…

Zwakste stuk in het spel der schaak Van oudsher van oneindige waarde Glanzend met zijn donkere kroon Waar de schaakspeler overheen staarde Tegen de witte koning elke strijd begonnen In overvloed verloren Doch menigmaal de slag overwonnen Nu uitkijkend over wuivend koren Hoog daar op de vensterbank Op opa’s stoffige oude zolder Met zijn…

Decemberlicht overgiet, rijkelijk, panden en gracht Het lijkt me van 'n ansicht misschien Anton Pieck? Naar boven blikkend aan de lucht te zien: 't aloude spel van wolk en wak schaduw en licht Hier, in woorden -ingelijst- van m'n gedicht.…

Herinneringen zijn hooiwagens, hun weg vindend terug naar de keukens, op de tastzin van melk. Brood en spek vangen aan te spoken, de boerenvrouw snijdt de hespen open. Tegen haar boezem slaap je in. En het is of de landen leger worden, geen deur knarst, geen hond blaft, de wagens zijn gelost, de vrachten geborgen, alles vergeten wat we…

Je was me komen halen Hand in hand liep ik met je mee De wolf en het schaap Het zijn niet de herinneringen die pijn doen Maar een verloren liefde die steeds verder verdwijnt Kwijnend aan dit offerblok van medelijden Lijkt enkel Je eenzame lied angsten te beteugelen…

hoe groot de zee ook moge zijn in mijn schepping is ze toch de kleine trog in mijn waterige hand, ze herbeleeft het kruien van ijs en het schreien van de regen ik leerde haar kennen met kleine stapjes in de bruid van het zand - de bruidegom van mijn Wad - het feest der occulte bewegingen lifte mee op het deinen van haar wang eens zag ik…

pas nu kort voor tijd ontdek ik met verbazing het charisma van poëzie een dichteres die ik hoogacht en bewonder opende mijn ogen die ik eerdaags net als zij onlangs voorgoed sluit daarom benut ik nu zoveel mogelijk de mij nog gegunde tijd er is opeens nog veel te doen…

tweemaal daags met water innemen opstaan na te hebben geslapen haast ontlenen aan daglicht loodrecht tegen wolken leunen de vraag herhalen eenmalig de klok terugdraaien rust en vrede terugstoppen in de ziel everzwijnen in het oerbos een stelligheid in het ongewisse en voorgoed hetzelfde moment samenvallend met gelijkenis wederom, telkens…

Jij kwam thuis in mijn droom, kroop aan mijn zij in het bed, schoof mijn T-shirtje omhoog drukte je neus van genoegen grommend in het warme dal nabij mijn kloppend hart, zodat ik licht ontwaakte, traag bewoog. Mijn handen streelden jouw hoofd en loom openden zich mijn ogen, vingen de branding in de jouwe, terwijl jij in mij gleed, wij…

is het mijn weg van hier tot aan het schelpenpad waar mijn voortgang werd verminkt door het knarsen van de zee was het een verwrongen perceptie van het beeld dat ik had verwacht? ik ruik geen zoete avondlucht langs het pad dat oeverloos mij de verte aanreikt die ik toch nimmer had kunnen belopen er grenst tijd veel tijd aan de…

Pas, als je iets hebt pijn ofzo merk je hoe heerlijk, het een voorrecht is om maar in die dagelijkse mallemolen mee te kunnen draaien, rond op het hobbelpaard elke keer je broer, je vader of iemand te zien die naar je kijkt. Als je ouder wordt, wil je soms doen wat je toen je jong was deed reizen, dansen, spelen nog met leuke partners…

nog altijd de gedreven dichter zelfs op respectabele leeftijd staan je gedichten nog immer fier overeind en zonder stok stiekem maar tegen beter weten in hoop ik dat jij als enige wel over't eeuwig leven beschikt vooralsnog koester ik de gedichten van jouw hand als ware ze van mijzelf…

In m'n tuin blozen de esdoorns Gekozen heb ik zé daarvoor Alle herfsten tonen zé hun kleur als ik de deur open naar m'n paradijs door najaarszon beschenen.…

voorlopig blijft alles bij hetzelfde geen ontkennen meer aan bestaan is totaal afwezig afstand door verte ingehaald aan het einde van de dag zijn de uren nog niet af is ruimte gevuld met lege zachtheid zijn gedachten blind en is water ontkalkt, daartussen valt onraad uit gestrekte hemel blijven ogen onbewogen en ratelt lucht ademloos…

wie kent nog de namen, terwijl een woord niet ondenkbaar is, wie kent nog de stad terwijl straten verhuizen, later dan nu het lichaam dat de vorm aanneemt van begeerte, de stem die de mond napraat grenzend aan taal in de ruimte van begrip een kuil nog voor het avondlicht gegraven met een laaghangend verleden voor zich uit wachtend op een…

Wij hebben leeftijd, maar geen ouderdom. het deken uit de picknickmand spreiden wij gedachteloos in het gras. wij ontkurken wijn, snijden het brood met vaste hand, voelen ons vrij en blazen bloemblaadjes weg die rondom ons dwarrelen, dreigen in een glas te vallen. ons leven lijkt nog op een tekenfilmtafereel: sprinkhanenconcert, bordkartonnen…

Een klein metronoom die tikt en draait, dat is de klok. Neutraal als hekwerkstaal. Niet wreed zoals het weer, de vrouw, de man.. De klok maakt niemand oud of gek of kaal. Het koele mechaniek heeft niets met ons van doen. De wijzers draaien stijfjes door. Hij komt uit onze hand, maar luistert niet naar onze nood; hij volgt zijn tandenspoor.…

een zee van tijd de wekker weggedaan alle angsten voorbij verplichtingen gereduceerd tot pakweg 2 maal per jaar een bliksembezoek aan de plaatselijke tandarts doch vol blijven houden dat verveling niet bestaat hooguit het passief recreëren dat wil zeggen zwijgend met gedachten spelen…

De lichte kleur van de zomer verdwijnt uit je haren Het bruin van je huid wordt wit als de sneeuw van de winter Jij bent niet te verklaren uit het vallen van de bladeren het tikken van de regen op het raam, hoogstens benaderen vast te houden als een zegen waarvoor beiden aansprakelijk zijn verlangen naar ijs en groen opnieuw een…

de met klassiek geëtaleerde klanken tonen mij het beeld van waanzin die ik met liefde draag in het exotisch erbarmen waarmee mijn brein is gevuld het rolgordijn halfstok gestreken markeert het duister zoals zij het had bedoeld, ze schermt me af voor de vernedering van de komende nacht die als een schuifelende sopraan mij de valsheid van…

weinig monden praten mij aan hersenspinsels vullen kieren in de dag elke minuut is ingevet ter voorkoming van roest, kwijtraken of verzaken elk uur is gearchiveerd, elk manco genoteerd geharnaste barsten dienen zich aan muren scheiden ruimte van samenzijn wolken regenen alvast helder kleurt bleker -niet op voetnoten bedacht- thee…

nog draag ik kleine voeten in mijn handen op weg naar de grote aarde, zoekend naar enig houvast is slechts het hart het kloppend baken ogen vertellen zinnen, doch niemand leest mijn verhaal het toegekend vermogen om als kind groter te zijn dan de reikwijdte van de sterren had reeds het stelsel verlaten vluchtig als vuur dat telkens…

Zus, als ik langer mocht leven, langer dan jij en ik samen, zouden onze harten zich verbinden in het gewaad dat we samen dragen afschuw is geen pijn maar een vermijding die de liefde draagt in het ontwijken van elkaars evenbeeld afkomst is als water van de zee, niet te drinken en onhandelbaar om er mee te kleien - kunst is een handicap als…

Ben je dood of ben je een vluchteling in de spinsels van mijn brein, de boter is zacht als het warm is, maar smeert in ongenade het brood in stukken als de koelte met brokken wordt gesneden je loslaten is als een trage vlinder in de herfst ik wil je gedenken, je gedenken op jouw manier, zoals je was gewoon met simpele woorden iemand…

traag glijdt de dood over de dorre daken die met pannen zijn geëerd, de glans is verstreken wat rest zijn de nagels van dit seizoen gisteren sprak de wind nog zacht, breekbaar teder, tot de nacht brutaal zijn kussens ging verleggen, nu snurkt de wind met vlagen storm tegen de reinheid van deze dag grijze nissen die zich verschuilen tegen…

Spreken... kan je over bruggen Je kunt ze zelfs bouwen met blokken, blokjes... uit je jeugd toen alle beroepen nog mogelijk waren Nu kun je, man -in bewondering- in de verte staren waar de ene wal de oever vinden kan.…

over het bruggetje naar de duinen van Klein Zwitserland daar wist ik de momenten van geluk... ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952…