Alle inzendingen over afscheid

verstrikt in een streng die ons omknelt stiller almaar stiller een verdord blad schuifelt van stoep naar rand verder weg niets blijft bewaard het onvermijdelijke tot het einde vol in het gelaat zien tot we niemand worden…

zijn ziel liet de banden met de aarde los haar ogen vonden vanzelf de verte haar handen gleden van de kist ze liet haar liefste gaan ze prevelde vaarwel mijn liefste vaarwel…

Vandaag is ons een Spartaan ontvallen, heel rood-wit in 't zwart gehuld. Wij herdenken een icoon met z'n allen, een geheven glas goed gevuld. Het vinyl draait vandaag op volle toeren, en onder het genot van een kleine stick. Laten wij ons Rotterdamse hart beroeren, door poëzie van den Spangen Beatnik. Wij hopen allen inderdaad, met een…

jij kende de hitte van de vlam die het glas kleurde alsof die zo van binnenuit kwam juist natuurlijke overgangen moesten als geheel in een puntgave herinnering blijven hangen mooi afgerond in het zilveren grijs van het uiterst neutrale lood dat gedegen tegenspel bood aan het weer in jouw hart vlamden de sferen van gebeden…

ik was ooit een wereldberoemde bokser lag nooit langer dan acht tellen op de grond de scheidsrechter bekeek mij aandachtig en vond mij daarna steeds vreemder en onorthodoxer een leren jack en sjaal droeg ik op straat want ik was één met de muziek en huizen de beschilderde muren en verroestte buizen waar ik dacht aan mijn jeugd en goede raad…

Gelaten in het wachten, van wie het stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, met levenshouding getooide mist, verfrist de aangeboden beelden, wind verscheurt het zout in een vervilte zee, verbleekt of kleurt de zon en maan, naar gelang we dichter bij het licht gaan staan, de belichaming van troost, stuwt levenskracht van…

Je liet mij achter, in de zon, maar met een wolk – in mijn gedachten.…

Een van de vele relaties en projecten die niet mislukt zijn maar onaf gebleven opgeschreven om af te leggen: #NL2008000269348 in het Register van Particuliere Onvoltooide Zaken “Jij stond zomaar op ..we hadden niet gepraat ..niet gewoon zoals dat gaat ..je stond zomaar op ..liet mij achter in de zon ..met wolken in mijn gedachten…

met een laatste kracht uit je opgeleefd lichaam prevelde je nog... in zwakke fluister "adieu" ik zei nog net: "au revoir!"…

Ik heb je teleurgesteld, zo heb ik begrepen, je woorden kennen daarin geen tegenspraak, toch ik heb mijn mond steeds toegeknepen, al stak je met mij maar al te vaak de draak. De keren dat ik voor mezelf ben opgekomen, sneuvelden in jouw tomeloze boze woordlust, maar als ik de woede in mij voelde opstomen, straalde ik weer wanneer jij mij had…

als hij aarzelt om je mee te nemen omdat hij vermoedt deze heeft nog zoveel om te geven en het leven je ook niet los laat de strijd tussen die beiden jou te veel pijn doet en jij voelt dat hun spagaat ten koste van jou gaat dat jij dan inziet van ik verlies mijn diepe warme gloed en dat jij dan de regie neemt in dezen dat jij beseft…

het zonlicht schitterde in onze glazen ik schoof dichterbij wilde jou iets vertellen als door een wesp gestoken schoof jij jouw stoel naar achter toen zag ik een barst in je glas ik schoof wat ik zeggen wilde van me af en wees naar die kleine barst je schoof dichterbij onze glazen schitterden in een spectrum van kleuren het…

Mooie momenten het zijn er een miljard ik zal ze blijven koesteren bewaar ze in mijn hart…

ik zie je in een mooi wit licht geheeld, vol kracht, je zweeft ik zie je met m’n ogen dicht je speelt, je lacht, je leeft ik blijf het zien je mooi gezicht je knipoog zie ik met m’n ogen dicht dus... geen afscheid... dag! kus... een knipoog... lach!…

ik zie het weer voor me een greep naar een kindje een snelle gestolen knuffel vanuit haar diep verschrompeld resterende moederwarmte een moeder schreeuwt angstig laat los – wat met pijn, jaloezie en kwaad gebeurt ze beseft wat een kansen de dope haar heeft ontnomen ze blijft alleen scheldend staan ziet ze weglopen haar dromen iedereen…

Wanneer je vandaag al wist dat ik morgen sterven zou. Wanneer ik vandaag al weten kon dat jij morgen heen zou gaan. Wat zouden we elkaar dan zeggen? Wat zouden we dan samen doen? Wat zouden we zeker laten? Het goede nieuws is dat we die kennis allang bezitten. Het slechte nieuws is dat we die onvergetelijke feiten, elke dag en steeds opnieuw…

Nog één keer langs het huis, nog één keer snuisteren in kamers, in diepe laden ligt onze jeugd geborgen. Nog één keer de tuin in waar de bomen gerooid zijn en de poezen begraven. Molly de grijs gevlekte moederpoes die stierf tussen de spinazie. Rijden langs het oude huis, ik kan het niet en wil het niet kijken hoe de haag niet langer…

bevroren zijn de verloren niet meer te helen vergeten delen ze ontdooien er smelt ijswater over mijn rug ik stop ze terug de lade wil niet meer sluiten te lang gelegen, einddatum bereikt de houdbaarheid verstrijkt in verscheurde verpakking flikker ik alles met gemak in de vuilnisbak…

Het kan vandaag al zijn Waarschijnlijk morgen, Niet alle doden zijn Van hetzelfde etmaal Maar in één van de cijfers, Toe- of afnemend, Is hij een getal. En Ik vraag me af, Wil ik weten welk? Er woedt een storm Terwijl ik levend stilsta En als lid van het prestant, Dat afgesloten Eigen koren overstemt, Beluister ik de naklank Van die…

vaarwel is het stoomschip de lange reis en het zwaaien met een witte doek zwaaien nog voorbij het ogenblik dat je slechts een stipje ziet bezwerend blijf je zwaaien hoe droef en ver de hoorn ook klinken mag vaarwel is het zout dat over je wangen naar de lippen stroomt het is de smaak van zilt vaarwel is de glimlach die…

natuurlijk blijf ik jou altijd bij mij dragen nu de tijd van leven voor jou ten einde is afscheid neem ik van het lieve lijf dat ik minnen mocht maar de geest blijft waar vogels fluiten in bomen en struiken hoor ik in elke toon jouw passie vlammen als langs mijn wang een vlinder fladdert is dat mij een groet van mij de allerliefste…

in vage ochtendmist dool ik rond op de altijd stille akker van de dood een buitenplaats vol marmersteen met daarin toegenegen gegrafeerd de namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag…

in mijn slaap voltrekt zich een stille storm in vertraagde tijd mijn geliefde vliegt naar de sterren van de dood voorbij de zwarte lucht mijn oude ogen dwalen naar de dwaze wegen die we gingen roerloos reis ik met je mee we dachten dat we voor altijd voor altijd zouden we zijn…

Zo te sterven als een vlinder op het water Geruisloos, voor de stille week, niet later Haar laatste wens was in besloten kring met zang en dans te worden gecremeerd Waar naast haar odes aan Piaf en Shaffy en 'Ne me quitte pas', chanson van Brel, In een laatst encore als requiem Haar 'Laat me niet alleen' gememoreerd…

Ik heb je gegeven, aan de corona, de mooie droom (ik was niet wakker) – ik berijd de draak van mijn weg, zonder kaarten vooraf (achteraf voor waar ik vandaan kom wel) Achtendertig jaren trouw met je ontbeten, geluncht en altijd waren we daar terug in de zomer dat ik je vond in Ballinspittle, gelukkig was ik een bord vergeten.…

de jachtige goedlachse wereld vol snelle en grofgebekte straten is vleugellam geslagen ligt er zo uitgeteld bij en aan z’n lot overgelaten iets meer dan acht tellen waren genoeg deed ons beseffen dat de klap ons toegebracht meer dan verwacht aansloeg zo het virus wil ligt GANS het raderwerk dezer dagen stil…

Met de stootkracht van een ontroerende kracht, in een sprakeloze nacht, in het samen zijn, zullen we doorgaan, in de twijfelende zekerheid om door te gaan, in deze ontroerende en onzekere tijd, om door te gaan in het samen zijn, met het zweet en de zon op ons gezicht, om door te gaan, in de loopgraven zonder licht om dan weer verder…

'Leven is goed', en zijn wij tachtig jaar, wij doen geen afstand van ons duur verleden, koel is de schaduw van het leed geleden, en zacht de wijsheid over 't oud misbaar. Dan juist zij onze hemel glad en klaar, een schoongewreven spiegel van dit heden, lachend bij onze ruggelingse schreden, naar welke zuidpool of welke evenaar? Wij gaan…

Nu wij stilaan voor elkaar vervagen, zinkend in de armen van de tijd, rest ons slechts wat schamel praten op de tak van tederheid. Niets van dit alles wil ik nog bewaren: het zacht gestamel van je bloed, het waanzinnig lichte ademhalen van de vogels in je schoot, je handen als gebroken eierschalen, trillend in de broedplaats van de dood…

Stel nou dat de dood tegen me zegt ‘ga maar dood als je denkt nu is het goed en niet wanneer je van mij, de dood, dood moet’ Zou ik dan over een miljoen jaar nog bestaan of gewoon doodgaan als ik toch al dood zou gaan?…