Alle inzendingen over mystiek

Gedachten dwalen rond in het labyrint van de tijd op een speelgoedpaard draai de carrousel rond een geschilderde zon zoals de aarde, en als de beweging stopt is de kermis voorbij.…

zij was niet compact in tijd en ruimte krioelde haar leven sprong van hak op de tak om toch daar richting aan te geven comprimeerde gevoel in lach en ogen geëngageerd en bewogen regen zon en wind gaven haar de ultieme onschuld van een kind zij lichtte op in verschijnen luchtig en vluchtig maar ieder nam haar als de zijne allen…

Ik droomde vannacht van haar het was geheim dat wij elkaar kenden zag dat ze ouder was geworden waarschuwde haar terwijl we aan een rommelig buffet stonden en bedacht later dat zij iemand anders was in mijn droom ik zal haar naam niet zeggen hoe graag ik dat eens wil openlijk ze was zelfs iemand anders maar terwijl ik droomde wist…

palmen ruisen zacht een vriend wordt ingehaald al eeuwenlang verwacht de avondmaaltijd in gethsemane het ritueel met zijn getrouwen maar op een kon hij niet bouwen door het romeinse recht veroordeeld met twee moordenaars te hangen wordt de kruisweg aangevangen in het donkeren van het derde uur geeft hij de geest weer terug aan vader…

je speelt met edelstenen waarvan de vonken uit je ogen schieten jouw huid de passie kleurt waarmee het licht van buiten wordt gebroken je ziel de kristallen koestert die in schoonheid uit de hemel zijn gevallen…

waar schoonheid schrijnt in subtiele ornamenten fluisteren dikke pilaren het afzien en zware werk generatieslang is er gebouwd aan toren en kerk waar nu gezang opkrult en de gelovige zijn plicht vervult in kapellen hangen gebed en diepe devotie tussen brandende kaarsen de plaats voor duistere negotie nog kijken de heiligen neer op…

Hij herkende de persoon niet die zichzelf staande hield in de spiegeling van het etalageraam hoewel er toch iets- was dat hem enigszins verbond een soort van waan niet alleen te zijn in het gebeuren liep hij hem onzeker voorbij achteromziend bleek hij verdwenen.…

Dood in de woestijn! Wat kan er mooier zijn Dan een fata morgana na te streven, Mijn voeten te branden aan het zand, Mij in waanzin te verliezen Bij gebrek aan gezond verstand. Ik voer koortsachtig met mijzelf een dorstig spel Bij iedere zinderende kilometer die ik tel. Mijn ogen zijn begerig Op zoek naar het El Dorado van goud. De stad…

grijs sombert de dag maar de lente vonkt nog in je ogen een mysterieuze twinkeling van energie en kracht die kleurt als je lacht dan lijkt de zon voor even te schijnen uit een klarende lucht om in een zucht ook weer te verdwijnen als buiten de regen gutst…

mamma ik zocht je afgelopen nacht ik was weer in je huis ik riep je maar je antwoordde niet ik liet mijn baby kruipen op je keukenvloer ik hoorde stemmen van vreemden vrouwen en kinderen die door jouw leven liepen zij kenden de weg in je huis beter dan ik ze openden kasten en deuren versteend sta ik daar in jouw keuken een vreemde -…

Een blauwe engel zet zijn zeilen bij. Met zoutverglaasde vleugels, wijd gespreid. Er moet een ziel gehaald, de hoogste tijd om neer te strijken zonder averij. Hij heeft de dood nog wazig in de gaten. Gezichtsbedrog misschien, ’t is slecht te zien. Zijn oude ogen tranen, bovendien heeft hij het bitter koud. Een veer gelaten toen hij een…

De jonge man aan zijn tafel is een oude man, gewikkeld in een krant. Het is middernacht, de diepvriesmaan vermoedt de weg waarheen maar wil nog niet. Een geest beheert het boek waarin het lot gelegerd is, de schrijver is afwezig, 'komt zo terug', pas op de winkel! Uit het verleden sluipt een zin, gecamoufleerd, de laarzen op de straat…

zij heeft zich met stilte gekleed in zachte ondertonen haar ogen licht geloken hoofd peinzend gebogen maar de lach is al omvattend in tevreden weten er is niets vergeten de boeken liggen open spreken hun eigen taal warm zingt zij mantra’s en speelt met hun eentonigheid ze kijkt me aan of ik met haar mee wil gaan voor even…

ik ben een der spelers op het grote wereldtoneel kijk naar mijn buren ook zij spelen mee ieder draagt bloemen gerangschikt naar smaak we delen lachen en groeien in woordloze samenspraak het voelt als eigen in een decor zonder end we raken en begrijpen omdat ieder elkaar kent in een massa zonder geluid spreekt op het podium der stilte…

mijn wandeling met de ongeziene voerde mij naar een stilteplek een verenkleed van oude pijn bedekte mij als grauwe as er was een kabbelend ven omringd met kaal struweel ik liep het koude water in verliet het naakt en schoon een aarzelende zonnestraal droogde mij behoedzaam ik kleedde mij met zacht groen mos dat hart en lijf beschermt…

De gele rozen lichten langs 't terras. In diepe stoelen liggen zij te rusten, de zaligen, die elkaar gelukkig kusten, de toekomstlozen; heel hun leven was een dringen naar de voorgeweten uren, waar alles eensklaps in vergeten is; 't verwaait, nadat het stukgereten is, hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren naast dit verzonken zijn…

Fonkelsterren aan het nachtzwarte uitspansel bevriezen uren die ik niet meer tellen kan. Zij weet dat dit beeld en deze naam, voor eeuwig staan geëtst, in mijn papieren hart. Ergens, hoog aan de hemel, in deze onmetelijke nacht, ben jij op weg... ... en ik wacht...…

het glas zong transparant in verfijnd kristallijn pas bij de hoogste toon kwam plots de barst leek vertraagd te breken uit de spanning van het vormgeven de dissonanten deden pijn in flonkerend vallen het duurde lang voordat scherven hun rustplaats konden vinden het laatste breekbaar nootje nog kristal kon zingen…

het landschap is niet meer alleen ik voel het weer langs bast en takken strijken hoor het koren rijpen in het zengen van de zon ik loop niet want de paden voeren me langs bos en heidegrond waar ruizelen en ritselen alles vertellen over groei en bloei van verleden in heden tot nu er is geen scheiding maar slechts eenheid in gebeuren…

het donker geeft onzichtbaarheid de rode draad ten spijt verdwenen zielen uit ketens van het lijf in zinsbegoocheling verbraken zij de banden die hen bonden aan het aards bestaan transformeerden snel van driedimensionaal naar energie vervlakten in materie tot onmeetbaar niets kozen ruimte zonder tijd maar verloren zich in communiceren…

in een machtig waaien jagen witte wolken vol mystiek voorbij de zwarte zijn veel aardser en brengen de magie nabij het is de oude strijd tussen goed en kwaad die nu naar licht en donker overslaat heksen en het hellevuur tegen roependen in de woestijn zal dit elixer ooit de hemel zijn zelfs het verscheiden opent deuren in verschil…

de wind veert met vluchtig wit wat engelen in het blauw zij overvleugelen het strakke spelen met de kou lossen op al dartelend van plezier in een warme hemelkier ik wilde mee in hun verdwijnen maar mocht nog niet voor hem verschijnen…

ik keek als klein kind altijd naar de toren gigantisch groot onmeetbaar hoog ik voelde me verloren de vinger van god kan ons met zijn magie helaas niet meer bekoren…

zij sprak met de trap de treden kraakten het geluid van lang geleden ieder een eigen verhaal in het naar boven gaan ze vond in het donker het touwtje en licht schrok van het plaatje de poppen met ogen het haar omkranste gezicht nog altijd in hetzelfde gelid de tijd was ze kwijt knuffelde met woorden over jaren die waren verloren…

zij bloeit voorzichtig winter in het glas pas zomerde het nog ik zag kristallen in hun breekbaarheid langzaam verdwijnen in felrode transparantie leek de zon te schijnen zinderde de lucht het herfstig koelen vormt de oogst in verscheidenheid van tijd het slanke draait afstandelijk om elkaar ranken sprieten klaar zacht sneeuwt…

de echte stilte is nog vol geluid als ik de ogen sluit hoor ik mijn gedachten in een trage stroom van bloed onder mijn huid in variaties rood verhalen zij wijdlopig in meanderen en geladen met emoties over licht en leven schaduwen en dood onophoudelijk trekt de carrousel van beelden en gebeurtenissen aan mijn geest voorbij de…

Verkouden vertelde je over verlatingsangst, verlies. Die dag vroeg je ook of ik misschien de naad van je zwarte jas wilde dichten, en door je kapotte zak kon ik erbij. Met roze draad, nog op de machien, dichtte ik de gaten. Je verbaasde je over het vlotte herstel en bedankte me blij bij 't verlaten en ik verbaasde me over jouw vlotte herstel…

ik ben in botsing met een vlinder gekomen nog nooit zo fluisterzacht frontaal geraakt ze fladdert speels door ruïnes van mijn dromen waar alles donker is, verdord en stukgemaakt haar lange jurk is wit, haar ranke voeten bloot ze danst door alle kamers, in regen en in wind ze lacht naar mij en stift haar volle lippen rood 'ik ga je strelen…

juist bij dood tij bruist het water van leven…

de nacht zo stil de maan zo vol van haar ‘n schijn van kans dat uit te lichten haar voeten gaan aan haar voorbij ze volgt het niet maar blijft klaarwakker naast zich lopen ze wekt de indruk maar die slaapt en wandelt verder…