Alle inzendingen over afscheid

marcherende mieren over een weerloos vogellijf begerige vliegen gonzen er omheen de laatste veertjes de ragfijne botjes de wind zij neemt alles met zich mee roerloos ligt een fragiele vogelschedel naast die van vis en ree einde van de angst voor boze mensenogen onwetend nu van ons gestaar in de glazen kast dag voorbije…

Ik was dichter van waarheid en trouw voor alles waarvan ik hou dichter was ik in warmte en kou van jou en van alles en iedereen dichter. Ik was dichter van master en bul van de eerste dag tot de laatste snik was ik dichter omdat ik graag plichten vervul. Ik was dichter van buiten naar binnen van taal en beminnen vannacht werd ik wakker…

Stap opgewekt voort al weet je niet zeker waar naar toe. Vooruit over het glimmende asfalt tussen de kale bomen hoofd scheef, wuivend naar het huis dat al in de mist is verdwenen en straks vergeten. Je zet een voet vooruit en dan een andere. Je kijkt niet naar de spiegeling in de plassen, het beeld van de takken waar je tussen hangt…

Gij draagt het gladde mom der dood; uw oog is groot van lijden; het naaste naken van de nood heeft uwe mond gescheiden. Reeds is het, of het laatste woord uw lippe gaat verpaarsen. Gij spert uw vingeren, doorgloord van eeuwig licht, als kaarsen. Uw glimlach voert het bijster beeld der eeuw'ge ontvangenisse. Het lam des offers…

wanneer ik niet meer ben ik niemand uit de stoffelijke wereld meer herken als ik ben geweest terwijl ik langzaam aan mijn nieuwe wen na m’n vorige te hebben beleefd neem dan wat van mij overbleef in je handen werp me omhoog in de wind zodat ik mogelijk nog eenmaal dan terwijl ik door de lucht zweef de weg naar mijn dierbaren vind…

de prachtige tuin staat alleen missend die haar koesterde de bloemen bloeien nog steeds zoals de zon steeds nog schijnt de regen echter voelt als tranen voor hen die zij achterlaat de schoonheid van de tuin geurt mooie herinneringen bij wie haar moeten laten gaan omdat haar de tijd gekomen is om in onze harten te blijven om…

soms valt het stil dan stokt de tijd voor even... daarna is niets meer wat het was 't gemis dat blijft het hele leven…

Vandaag maakte ik mijn laatste wandeling bij de zee van dit jaar. Het jaar is ongelooflijk snel gegaan, in voor- en tegenspoed heb ik bij je gewandeld, zee. Merendeels dichtbij de vloedlijn, want vaak lopen daar leuke strandlopertjes. In welk jaargetijde ik ook bij je ben, het blijft uniek. Zonsondergangen, telkens zo verschillend…

JA ook voor Jules Deelder de grote verbeeldert is het klaar met oudejaar…

Wij telden de tijdspassen in elkaars hand om naar de verre horizon te kijken, er bleven waterstromen achter op het strand het waren onze gedachten die het watervlak raakten, samen met de rimpeling van de oostenwind in elke plas zagen we ons evenbeeld vertragend in het schuim van golven, in een uurwerk die ons oneindig leek. We…

nee ik kan het niet evenaren de hartstocht van een vrouw haar stem met haar mooie hoge klanken ik neem ze in me op net als haar vloeiende woorden schitterende poëzie met adembenemende gevoelens lees ik in en uit haar zelf geschreven boeken tranen wil ze liever verbranden omdat verdriet niet opraakt alsof het de nieuwe mode is jezelf continu…

je zwaait en zwaait nadat ik de deur uitstap en nog even over je bolletje heb geaaid ik weet nu het is voor mij als afscheid bedoeld ik reageer misschien wel iets te onderkoeld je zwaait en zwaait nog maar eens een keer ‘k roep nog tot morgen dan zie ik je weer en als ik me heb omgedraaid en een laatste keer naar haar heb terug…

nog zag ik vaag haar hand als in doorzichtig glas wuifde zij heel transparant het charmante afscheid nemen verguldde nog het zeer abrupte terug moeten treden er was geen plaats voor haar in het snel wisselende hectisch virtueel de techniek was haar al te veel op het blauwe ego toneel waar mono de dood was van de dialoog…

de ruimte werd wit en licht toen ik naar je roerloze gezicht keek je ziel vloog naar de bol van de hemel niemand staarde je na ik bleef achter ontdaan in jouw kleine kamer…

Hoorbaar voor het luisterend oor Die dagelijks van haar zachte levenslied genoot Viel haar wit bekroonde bloemenhoofd Zachtjes op het spiegelende tafelblad Zichtbaar voor het oude oog Die uur na uur haar pracht doorzag Was de dood gestaag in haar bladeren omhoog gekropen Om haar sprankelende schoonheid langzaam te doen uitvagen Voelbaar…

Hoe dagen nu worden uitgelicht de stad in nieuwe dimensies baadt leven net ietsje trager gaat terwijl winter zich nog verschuilt achter decemberzon en blauwe hemel. Hoe over alles heen dat wachten op... op klaarte die straks gaat komen hoe toen en gisteren worden opgelijst als in een oud gedicht.…

Het zijn de nachten die als loodzware dekens neervallen terwijl de tijd knaagt aan een wirwar van gedachten nog eer je naam geroepen kan worden scheuren de letters uiteen stuiteren losgeraakt van elkaar op het plaveisel van de uren waarin blijven geloven als er niets meer is dan het leeggeplunderde van je wezen? steeds nadrukkelijker…

[Dit schreef ik voor lieve mensen] Wandelend Wandelend bij de zee denk ik aan een overledene. U hebt nu rust gekregen. De mensen zijn blij dat ze u in het leven gekend hebben. Trots zijn ze hoe u was en dat u zoveel liefde hebt kunnen geven. Rust zacht, liefs, uw man, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.…

als ik het licht kijk van de lampjes en lichtjes die ons verlangen wakkeren vlammen kleine vuurtjes groot wat wij liefst bij ons hebben wie vasthoudend loslaten warmen zij hoofd en hart zoals alle dagen de liefde leven in beweging brengt dat niet gemist kan worden…

Vermoeid slaat een klok: traag tikken op de gang looprekjes van maaltijd naar maaltijd naar bed. Ongekende kleinkinderen, vergeten geliefden komen en gaan; het verdriet blijft voelbaar hangen. Er wordt gedwaald in mist, gebeden, geleden, gewacht in zware stilte; hier duurt het leven lang. Het eind van de tunnel: een leeg zwart gat…

ze bekeek de catalogus het was winter er was niet veel tijd niet buigen nu voor de striemende kou hoeveel appels kan een boom dragen? welke smaken en hoeveel kleuren kan de boomgaard aan? in september smeten eekhoorns de appels op de grond ze lazen de post-its van de weduwnaar niet: pluk a.u.b. geen appels ze zijn nog…

Lieve vriend, voel mijn zachte buik voor de man die niet kwam en draag me lichter ben ik nu dunner zijn mijn dromen je weet het wel de tijd verstrijkt, kus me kneed mijn soepele vel en draag me door de leegte van de nacht geef me vaarwel…

Voorzichtig ga je tastend met je vingers langs mijn huidplooi. in het voorbijgaan langzaam, zachtjes verglijdt de droom aan beide zijden en zijn we onkreukbaar breekbaar, in spiegels blijven we beide mooi. het accent valt op niet gesproken woorden, waarin de nuance wederzijds voelbaar, herkenbaar was zeiden wij dat wat niet gehoord…

Reikend naar jouw hand hangt de mijne in de lucht – als een afscheidsgroet.…

strooi dan uit mijn as en laat me weer samenzijn met wie ik ooit eens was je weet wat ik bedoel gun me toch dat weerzien dat symbolische gevoel ach ik weet het is illusie het weer graag samengaan ontstaan uit mijn confusie de eenheid die we zijn geweest wat zou het toch mooi zijn ik weer samen met meerder trouw hondenbeest strooi…

ik werd op pad gestuurd mijn eigen pad - mijn levenspad en onderweg heb ik mijn rugzak gevuld met alles dat ik tegenkwam en dat was nogal wat ervaringen inzichten openbaringen inspirerende gedachten verkregen juist van hen waarvan je het niet zou verwachten heb gedronken heb gefeest soms buitensporig maar dat was ooit en is geweest…

Ik bedek mijn ogen met gebroken lelies, de wereld is er vol van, in te verdrinken als zuigeling, beeldvorming van een gedroomde aarde, van de moederschoot waaruit we werden geworpen. We verstonden de vroege lessen, die ons later werden ontnomen, ze ontstonden in een achteloos gebaar, private bewegingen van gefascineerde beweging in…

wat hebben we samen veel bergen en dalen gelopen door sneeuwstormen en smerig weer zo goed ook als bij stralende zon we maakten grapjes en we lachten deelden onze gedachten of niet we vochten met en scholden elkaar tot wij in elkaars armen thuis kwamen we joegen de stuipen op elkaars lijf lachten en haalden herinneringen op tot met onze…

naarmate de tijd vordert kleurt het afscheid zich steeds verder in mijn gevoel dooft voor al wat ik bemin, het lijkt alsof de huid zich sluit wijl een zucht zich weliswaar vast in een herinnering neder vlijt wordt wat mij nog rest vaker door gongslagen ingeluid en volg ik het opstapelen van komende momenten onvoorspelbaar, onvermijdelijk…

verdriet is melancholie het chronisch besef van vergankelijkheid hoe groot de faam of roem mag zijn het is de tijd die krijgt je klein wat rest is straks het groot gemis verpakt in pijn…