Alle inzendingen over Lot

gesloten door de wind verstoten een tinteling van licht berouw door de wereld die ontvouwt voor de tranen eens vergoten is hij in lucht gesloten alleen wolken die hij aanschouwt in het geheugen ochtenddauw diep in de veren gestoken nog verblind door smok zoekt helder en bouwt een vogel vlucht hoog in de lucht leeg verbergt hij zijn lot…

nu ben niemand om me heen om mee te kunnen praten geen mens of dier die ik nog ken ik voel me zo alleen ik heb afscheid genomen van de dingen die ik deed van de mensen die ik kende van al het bekende om me heen omdat jij overleed mijn gedachten zijn bij jou en bij jou alleen geen interesse in de dingen om me heen verlaten door het lot…

hem die mij genade biedt zijn charisma volgen op de wegen die schrift en exegese in heilige boeken hebben neergelegd ik twijfel aan het perspectief dat offers vraagt en gehoorzaamheid eist in het dagelijks bestaan ik voel nu al de strijd in mijn lijf als keuzes door anderen zijn gemaakt weet mij dan het zwarte schaap ik ga mijn lot…

Dan wil je schreeuwen naar God waarom is dit leven nu mijn lot laat alstublieft die pijnen weggaan wat heb ik U toch misdaan. Plots verschijnt er hemelhoog over het land een regenboog. God openbaart zich zo aan mij, Hij is mij nu elk moment nabij. Nooit wil ik meer bij Hem vandaan elke minuut wil ik met Hem gaan.…

spanen hangen langs de boot een stroom drijft me voort ik weet niet naar waar van het vreemde hier in het uiteinde van een afgehakte loot naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar…

maar 't lot heeft anders beslist, wat hebben we veel gemist. we moeten 't accepteren en op onze herinneringen teren...…

Het spiegelt wanneer de klok op zeven slaat terug naar docenten en het toen gunstig lot, uitbundig op het schoolbord. Niemand is veranderd. Alles is veranderd in het midden van de tafel. Ik luister, witte wijn helpt de stemmen omhoog schakelt oude liedjes aan nieuwe.…

je hijgt het verleden achterna kom hier, ik vul jouw deel met mijn kracht het is snuiven aan het lot ontvang van mij een bod uit de hand van een zot ik gedraag me vreemd, als ben ik in de war ontkleed me van het normale roep krijsend, ik ben de nar verdwijn gij doemdenkers speel met mij en verlies alle kwalen ik speel op een koninklijke…

koningin van mijn dromen, getogen in het land van Breughel, van milde regen, zoete tranen die vallen over mijn droefheid Maar ach, misschien is liefde niet meer dan dat : een vrouw die plots verschijnt als een vergeten zonnestraal tussen eeuwig grauwe wolken enkele seconden lang schittert en dan opgaat in de naamloze nacht Dat is het lot…

dennen wortelend in permafrost nog is er geen ontdooien ik voel je kou droom witte vachten bij het grijsblauw van je blik in ogen die de verte weten in het sneeuwblinde vergeten het universum kruisen in vertwijfeld zoeken naar wat noorderlicht als tegenwicht nog lacht de poolbeer in zijn laatste vacht onwetend welk vreselijk lot…

het moederland in de steek gelaten,waar in bekoring het leven hermetisch dicht valt er heerst diepe rust de verfraaide kerkjes zijn onbewogen in de late ochtend op de terrassen gonst het goede leven heildronk in strakke voetstappen vreugdevol gelach in het land waar de poëzie aan zijn lot word overgelaten zijn veel dichters die zichzelf…

Ze zit op de badrand de deur is op slot Haar linkerborst bonst ze hoort hem nog schelden Ze stapt in het water warm troostend genot en huilt onderhuids tranen toont ze nog zelden Gewurgd door zijn woorden moet ze niet klagen Hij zou haar nooit slaan hij is immers een heer Naar buiten toe is haar lot best te dragen en het wordt heus wel beter…

Mijn wereld is zo vaak een gevoelloos lot, geen mededogen. Dank U dat ik dit bij haar weer vind. Ik lees geen angst in haar lieve blik. Zij voelt zich in haar wereld niet alleen, terwijl ik soms stik. Omdat ik bang ben iedereen verdween. Zij is in staat om dankbaar te kijken naar U, naar boven.…

tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te bemerken elk lot…

Een vijand is vergeven We wachten wel De nachtwachters Op een waardige vijand Oog om oog Tand op tand We lopen samen op de rand Van een afgrond,diep en zwart Dat is het lot van de vijand Oog om oog tand op tand Er is wel degelijk iets aan de hand.…

In een kerk vol mensen Door verdriet omgeven Zie haar moeder in tranen Dit is de zwaarste dag van heel haar leven Haar vader in tranen met negentien rozen gaande langs de kist zich afvragend waarom heeft het lot haar gekozen?…

dromen, getogen in het land van Breughel, van milde regen, zoete tranen die vallen over mijn droefheid Maar ach, misschien is liefde niet meer dan dat : een vrouw die plots verschijnt als een vergeten zonnestraal tussen eeuwig grauwe wolken enkele seconden lang schittert en dan opgaat in de naamloze nacht Dat is het lot…

wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst gelijk een dagboek uit het heden met woorden als goede vrienden in weerschijn van de waarheid en weerspiegeling van het lot…

De pennen gaan eenzelfde lot dragen hem mee dragen hem mee de donkere tonen tot het stil wordt te ver voor oren voor akoestiek en artistieke woorden. Over de gele sterren gaan de zwarte doeken op fluistertoon behoedzaam.…

Moet ik links of rechtsom gaan en, draaiend in de baronie, wachtend op de weegschaal of het lot, zal ik nog boven komen?…

Bij het plukken van de hazelnoten bleef jij vastgevroren staan schoof op handen, knieën en voeten zelfs toen, kon jij niet verder gaan Het was moeilijk te geloven, dat jij voelde dat ik nog steeds van je hield Daarom sprak ik het hardop uit in kapitalen hoe pervers het lot van jou en mij kon zijn Ik op twee benen en jij…

De wereld sluit de poorten voor haar daar waar ooit het open boek lag wanhoop vertoont zich in het openbaar haar leven vaart onder een valse vlag Zelfmoord spookt nu door haar hoofd ergens in het donker ligt haar lot de beloning die zij zichzelf uitlooft maakt meer dan haar eigen leven kapot Op een verlaten station rond middernacht heeft…

Als alles nieuw wordt wat bekend was en wie je dierbaar was nu vreemd, wanneer je meubels niet meer bij je horen ben je in je eigen huis ontheemd, dan is onzekerheid je lot zelfs als iemand je bij de hand neemt.…

Als bij rijzen van zonnegloren over velden parelen zijn gestrooid toont de wereld mooier dan ooit dat zij eens voor geluk is geboren hoe vredig kunnen landerijen zijn als alles in ochtendlicht is overgoten aan iedere tak een fonkelende robijn smaragdgroen van tere jonge loten maar over de wegen raast verkeer in niets ontziende haast en…

wat voor mij uit Sla mijn boek open en bepaal Aan u, lezer, die dit betreft: Uw dagen zijn geteld Maar ik ben, voor de juiste prijs, Om te kopen… De tijdsspanne van een mensenleven Heb ik ingekort om de opbrengst Te vergroten… Mijn schimmen, hier om mij heen Zijn bloeddorstig, soms temper ik Maar elke nieuwe schim Ondergaat eenzelfde lot…

hoe meer ik de chaos zie als opsomming van diversiteit waarin antwoorden uit het geheel liggen besloten is de weg die mij door onzekerheid leidt de juiste de gang naar ontspruitende loten als ik de massa een weg door de trechter gun en mijn ademen daar op richt dan zal een nieuw antwoord, ook al is de straal nog zo…

onhoorbare gloed hun reddeloze gedachten zijn als vleugels van een drakenvlieg zo ontwapenend broos zij voegen zich als eenlingen bij de massa zo harteloos de afgeruimde tafel vertoont nog kringen van het genuttigde bier de ontvolking is voltrokken er is niemand meer hier nu roerloosheid zich meester van feiten heeft gemaakt lijkt ieders lot…

het strekken van mijn vrije hand in de wirwar van emoties raakt geen snoep of het hoepelen van een kind, het raakt de smaak van angst die belegen in het boeket van onbegrepen tijd zich verzet tegen de hulpeloze geest het ervaren van erkenning ontvreemdt het lot van oorsprong, waar is de wijze in mijn andere hand gebleven nu ik dwaal…

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

heb mijn oor afgesneden water bij de wijn gedaan god om erbarmen gebeden toch kraait drie keer de haan heb hem de nek omgedraaid zoals ik jullie ook zal verloochenen dit volk is mijn werken niet waard de gotspe om mij te verkrachten in het diepst van gedachten ik ga aan het kruis ook de dood zal mijn lot niet verzachten in de schoot…