Alle inzendingen over Meeuwen

De middelbare leeftijd gepasseerd zitten ze ontspannen op 't bankje aan de onveranderlijke tijdloze zee Zilte wind, krijsende meeuwen ruisen der branding, kinderstemmen die boven zee-geluiden uitkomen Ze zwijgen, praten kun je overal de jonge liefde werd vriendschap elke dag blij dat ze elkaar zien Incidenteel conflict korter dan 'n dag…

schreeuwend zweven meeuwen rond zijn troosteloos verlaten dek de oude driemastschoener weerloos, openluchtig opgelegd dansend op onberekenbare golven een stip op de oceaan koerste het begeerde waren duizend mijlen aan één stuk met dank aan heldere sterren langs Kaap de Goede Hoop over de delende evenaar en door Straat Magellaen..…

wolkenluchten, stukgespeelde partituur en verse groenten op het aanrecht, die zich niet alleen laten eten, buiten wacht nog een volle moestuin, huilen de hoge dahlia’s maar ik weet waar jou armen zijn waar ze liggen, hoe je gezicht in puin is veranderd, in een breekbaar uitzicht op het zilte land, kermend tussen de sabelheften en de meeuw…

Zee drinkt mij schuurt me aan haar huid eeuwige beweging heen en weer ergens doemt iets op en niemand ziet het gaan een enkele meeuw Voor dit ben ik gebouwd onthoudt dat meer is er niet oneindigheid Gewiegd word ik in droom en slaap In armen van Zee Zij murmelt ik kreun Op drift zijn wij niets openbaart zich dag en nacht gehuld…

vergeef me mijn waarheid wanneer ik je naam dicht bij mezelf houd ik, die nooit in het geluk geloofd heb of in de kleine beweging van een golf volgestopt met zout met zwermen vogels op de vlucht die nooit meer waren dan een vage vlek waarin men verwensingen bleef herhalen tientallen, tot jaren oud zo anders dan de meeuwen…

Het leven is een droom, het glijdt voorbij, het is een ademtocht en al dat soort gejeremieer tracht ons te kleineren, maar ik vind in één seconde al een eeuwigheid aan vreugde, bijvoorbeeld als ik een glas ouzo achterover sla of een meeuw zie fladderen. Of mijn voordeur dichtsla.…

Terwijl meeuwen bij elkaar kruipen, loop ik in gedachten en zie de hemel breken. Banen van licht drijven door de wind gedragen naar de slapende stad. Deze middag ligt zij als laat middeleeuws donker en kil voor mijn voeten. Straten en stegen zijn nagenoeg leeg. Een duif rust uit op het bronzen hoofd van Stadhouder Johan de Witt.…

grafmonumenten; innige bloemen Treden mijn verdriet binnen, spreken geheimenissen Diep bewogen herken ik de taal dat het geheugen Doet herleven door een zee van schaduwen reiken zij mij De hand, druppels dauw bedekken de trillende rozenknoppen In de ruige wind, perken van waakzaamheid kanonnen voor Afweer cirkelen in de lucht wanneer de hongerige meeuwen…

golven en vrachtvaarders op vaste afstand bij klaarlichte dag werpen vlaggen kleuren aan de mast op het laag bed van golven liggen dun gestrekte draden als schering dwars op de stroom geslagen langzaam wordt het patroon naar de kust gedragen de trap van het duin telt witte treden zand stil smal gesneden tot de halve trede de meeuwen…

Nu woon je passend in de statige Ennemeborg, met kelderdelen uit de dertiende eeuw, de kleurkeuze is jouw dagelijkse zorg en verder ben je zo vrij als een meeuw. Soms groet je Sebo Emmens, de eerste bewoner van het imposante pand met grenzend bos, in die entourage wordt jouw werk nog schoner en krijgt Midwolda een gezonde blos.…

richt je haat op de cirkels van meeuwen, selecteer alles en druk op delete. wiebel met je tenen op de rand van de wereld. plooi het toe : zo is het genoeg.…

De meeuwen dansen de foxtrot op de golven van de zee Kijk, die meisjes op het strand die dansen vrolijk met ze mee De bomen walsen met de wind gezellig aan de waterkant Een kindje kijkt er lachend naar en zwaait uitbundig met zijn hand Twee zwanen dansen de tango zo prachtig om te zien Het lijkt wel of ze zweven die krijgen vast een…

Door de Helderse duinen loopt het Schapendijkje tot het Kaaphoofd op weg naar Huisduinen Een grijze man daar tuurt in de verste verten heft zijn wandelstok wijst naar hoog boven de heiige zee tegen de winden in hangende gevleugelden Hij mompelt kijk daar ze bidden nog de zeeuwmeeuwen…

deur wiebelen plastic strandslippers ballen waterpistolen toeristen waar de naam kortom vredig is: Etretat Maar voorbij baai en bakens promenade casino voorbij ook het laatste hotel met het waarschuwingsbord interdit au public waar geen vlieger meer opgaat vliegeniers niet meer landen (Coli et Nungesser) waar de stroom sterk is en meeuwen…

Woedend trap ik tegen schelpen stamp de golven uit de zee krijs de meeuwen uit de hemel gil wanhopig, neem me mee wil de duinen wel verscheuren voel mijn ongekende kracht stamp de kuilen tot een berg wil niet meer teder, niet meer zacht ram de woorden uit mijn strot gebaar verdriet en immense pijn bid wanhopig tot een God voel me verloren…

't Is stil hier, 'k verlang een stormdag, met witte jagende wolken En hoogopspattend schuim en meeuwen om kronklende kolken. Ik ben een gedoemde zwerver, waar moet ik anders heen? Maar gelaten door de wind gaan, weg uit de stad van steen. Geen vrouw, geen haard verwacht mij. Ik blijf ook liever zonder.…

Hoor de brullende zee, zijn krullen schuimen in de wind, meeuwen worden papiersnippers. De jas om zijn schouders beschermt niet langer, een troostende arm is gewenst bedenkt hij. Altijd samen met mezelf en nog ben ik alleen, weemoed overwint alles is zijn kronkel. De gekwinkte gedachtenslag pept niet op, niet nu.…

De eenzame man loopt langs de kille kade op de kade waait het en meeuwen schreeuwen langs de straat staan de gesloten restaurants en hij voelt de eenzaamheid in zijn jas en om hem heen en hij loopt op het water af en springt. Niemand die hem ziet. De stroom neemt hem mee en dan...hij wordt nooit meer gevonden.…

De vuurtoren kijkt naar de horizon stevig en stram, aan tegenwind gewend, bekend met het waaien van helmgras en van het zand en ziet de soepele zeevlucht van de meeuw met stille tevredenheid aan.…

op het dode punt van de boulevard nabij een ijzeren wapen van weleer staart hij ver weg concerteren schreeuwende meeuwen in lawaai van golvend geweld melodieën in een witblauwe sfeer hij ziet in de verte gedachten passeren schepen, af en aan, doch op wisselende afstand in de herinnering wel te verstaan haren, dun door de jaren…

Over toppen van de duinenrij, stampt ze de schelpen fijn tot nieuwe paden, de wind borstelt de helm en het golvend haar, gebleekt door zilte zon en het natte zand, waaruit de meeuwen van haar dromen zijn voorbestemd, zij stijgen met elkaar naar hogere regionen, verre uithoeken van de ‘zielezeeën’, zich van geen kwaad bewust.…

waterlelieknoppen verdragen geen stenen ook niet op blauwe, bevroren lippen van sprookjes de wereld krimpt koud in uitgedoofde handen wanneer je vloekt om wat er geleden wordt jij tiert refreinen van rotzooi bij elkaar, bespot de eeuwigheid der dingen zoals het slapen met jou waar ik mij als golven droom, mij waag op vleugels van een meeuw…

In de verte een schip, de roep van een meeuw. We zagen de sterren, het licht van de maan. Ik fluisterde haar naam. Ze maakte me blij. En de zee maakte muziek, een harmonie, een symfonie. En de zee maakte muziek, voor haar en voor mij.…

Steegbreed op karige dagen breed en wijdlopig tussen de winterdijken in een zondvloedige era zwijgzaam kruipend onder krijsende meeuwen wordt het sompige land druppelsgewijs gescheurd de oevers wenken nog wel niet overtuigend en verbreken verbindingen de holle paden lopen dood en nat gevallen kleurig blad vaart derwaarts herfstver weg van…

Zo zijn meeuwen onze zwervende zielen, bevrijd en laverend op de vleugels van het licht komt na de zondvloed alles weer tot leven, en gloeit de laatste steen op in een middagdicht.…

Als kind kon ik ’s nachts het raam uit vliegen ik spreidde mijn armen en dreef door de nacht als een meeuw op de wind, het was niet moeilijk en niet zwaar ik spreidde simpelweg mijn armen en zweven maar. Freud zegt hierover: een gesublimeerd verlangen naar macht ach, wist ik veel, ik was een kind, ik was veertien jaar.…

Een meeuw probeert vergeefs een schreeuw, want op ieder takje ligt nu sneeuw die geluiden dempt en het leven opzuigt. De winter gongt pijnlijk door het landschap, terwijl Terra trilt en lava hoest via haar vulkanen. De mensheid maakt immers te vaak een misstap. Men ontkent de ethers van de schepping.…

Door ieder en alles ingeademd, vermengd met het hunne, de schreeuw van een meeuw, lieveheertjes, een zandkorrel. Nu was ons verhaal een mengsel van alle wezens, zat het vervat in alle levens, begreep ik de drang en het belang te luisteren, lezen en kijken om daar doorheen ons eigen oorspronkelijke verhaal te herkennen.…

Een hete zomeravond, de meeuwen vielen van het dak, ik zou de tuin nog gieten maar daaraan had ik lak toen schonk ik menig wodka in, ik zoop me buiten zinnen mijn oude vader zei het nog; van drank kan je niet winnen Toch ging ik aan het slempen, ik zoop als een natte dweil en toen ik toch de bodem raakte ging ik snel onder zeil Diep slapen…

De boort vaart komt aan het dek loopt leeg er is veel zon gedempt door groene bossen om de kade te bepalen trekken meeuwen witte kringen met hun scherpe kelen een malende schroef tegen de hemel aan de andere kant ligt ook zee met een rand van schuim die opschuift terug kruipt zonder overleg rustig de ijle boog van de stemmen…