Alle inzendingen over boom sneeuw sperwer

Jammer dat je nooit de moeite hebt genomen mij terug te vinden in die vertrouwde wereld het kwam ook uit mijn jeugd die taal van treurig dromen en jij in die indianenboom nog dwazer in dromen geklommen bleef bij me maar deze schaduw is een wereld en alle woorden zijn verzameld rond de meest eenzame droom ik val jou niet in woordgebaren…

Bert sprak zichzelf een lus toe hij ging op zoek naar een boom een mooie boom en de dingen die hij kwijt was onderweg verkleinde hij liefde tot woord, tot eisprong ongewenst, donkerzwart zoals de houten vloer en de harde kneepjes in zijn moederloze wangen Bert stapte in de lus boog het hoofd en het verschil hij werd dichter van duizend…

Krakend ben ik gevallen, te vroeg, mijn stammen in de lente, een droom droeg mij weg op vlotten, op een bed van kale takken, waarop ik het avonduur op schreef langs steile oevers waarlangs ik dreef langs wolkenloze nachten, langs de schroom van liefde naar de droogten van de zomer. Zal ik mijn hout met mededogen, tot vuurvonken hakken,…

een boom die er plots het bijltje bij neerlegt…

Zonder, zonder iets het donkere niets kijkt me aan Ik wacht en zie niets Ben ik de laatste Zonder, zonder iets Ik vraag me af waarom Het lijkt een doolhof in mijn gedachten Ben ik de laatste Het is koud en nat in mijn hoofd Ik zie mensen rennen Zie vogels vliegen Zie bomen me uitlachen Ik voel me zo dom Ben ik de laatste…

plotsklaps was jij daar een fee met een fel verhaal draaiende woorden en zinnen maakten mij duizelig en anderen buitenstebinnen jij schudde een boom op zijn grondvesten om de boete te bekleden met een driedelig pak de vruchten die vielen waren een maat te groot want jij wilde niet dood gegooid worden met woorden die er niet toe doen…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

onder langgerekte hooggestrekte bomen woon ik in een groot geruis wiegend in de ruimte sta ik boven op mijn lemen huis. als de bomen ben ik langgestrekte ruisvrouw in de wind.…

Mijn boom en mijn raam ervoor.…

de populieren zenden lange ruisende seinen berichten over lijnen die ik kan horen maar de betekenis van de ver geschreven muziek moet me ontgaan rijen hoge koren over de hemelbaan het zijn serene vissen druipend groenwater klissen zuchten spiralen naar houvast dwalen opgeschoren hagen tuinen van sierlijke pluimen een bewegend…

Het wekt verbazing dat ik in gedachten bomen laat wortelen met meer inzicht dan jouw achterdocht in diepste overpeinzing kan bevatten maar in jouw ogen lijkt mijn wereldrijk niet groter dan het pad achter de bossage wanneer jij danst heb je niet meer dat houterige waarmee jouw gebarentaal bekendheid verwierf misschien moet je…

Met alle kleuren van verdriet zag je mijn stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het meer spiegelde mijn ontzag voor de dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte…

Alleen de bomen spreken geluidloos naamloos in groei van de natuur rivieren worden smaller in ruimte in gedachten zonder poëzie beschrijf je landschap in een boek alsof er niemand jou kent ondanks jouw zwijgen is er een verhaal in de beeldentaal van tederheid leeft het schaduwland in gedachten.…

Kom niet onder hoge bomen, kleintrotse, die niet lijden wilt.…

, net als voor mijn diepste beelden, die ik moeizaam maar gestaag, in dikke lagen deelde Nu is mijn boom bank voor mijn woning waarop ik nieuwe zinnen hoor en nieuwe beelden als beloning zie, het hout werkt nog wat door…

Dwalende gedachten door de oude perenwijn op een dag zo mooi als vroeger zal het ooit weer kunnen zijn in de boomgaard met die dromen en het uitzicht over de rivier maar mijn gedachten snoeien bomen slechts de fruitschaal is nog hier met oude foto's van jouw glimlach zie ik terug mijn vergeten dag in de luwte van oude perenbomen…

goed bewaarde energie die haal ik met mijn wortels uit het diep van mijn vergeeld en vergrijsd spiegelbeeld wat mij ontwaakt en aanraakt de nacht voorbij van toen ik sliep mijn bloesem lacht jou weer toe uit de knop nog lang niet moe ruik weer naar oorsprong en begin verfris mijn gelaat lach naar de spiegel van mijn beeld boom…

Uitgegroeid door de jaren heen laat hun bast de sporen zien holte als stille getuige de ruimte kan niet wijder zijn leven en dood trokken aan de tijd voorbij beknopt wat is geweest de stille boom…

elk met een eigen zomerzachte melodie in ’t dicht groene lover van de bomen houden zij niet alleen de dag levendig ze bevliegen ook mijn gedachten tot ik het innestel om ooit weer neer te schrijven als ook mijn lied…

De bomen hangen hoog en loom over het zanderige pad. En 's avonds als je terugkeert, voor de rode avondgloed, Hoor je zachte hoge tonen, vogelzang als laatste groet.…

Omdat het landschap zich uitstrekte tot ver achter dromen die jij mij beloofde toen we in de achterbuurt sliepen had ik een boom in de oude stad om een gedicht over te schrijven toen het dromen begon te staken en in de wildernis van emoties wist ik mijn ziel te ontknopen uit de kluwen van devoties en altijd bleef ik hopen omdat de rivier…

Bij een boom stond ik stil om mijn negativiteit met zuurstof te filteren de boom zei niets terug ik had geen vragen waarvan ik het antwoord al wist, ik somberde uit de diepte van mijn ziel borrelde een wanhoop niet te beschrijven ik probeerde de zomer in te lijven, maar mijn lichaam sputterde tegen de boom die onveranderlijk bleef…

Harde regen valt op slap hangend herfstlover, dat koppig vast blijft.…

De eeuwenoude notenboom staat Diepgeworteld, breedgeschouderd de takken uitgestrekt -als in aanbidding opgeheven handen - wuiven zacht op het ritme van de wind En iedere avond moest ik de trap op mijn angst tegemoet ik probeerde niet te kijken naar die wirwar van armen gehuld in een diepzwart gewaad ik rende tot ik trillend het…

Als de bomen blozen kan ik maar niet wennen of kleur bekennen dat de natuur hier voor kiest afsterven maar toch niet huilen om wat je verliest dan als de bladeren vallen tussen het krakend hout komt een pad van goud nu ik daar op loop doe ik mezelf een wens blijf veranderen mens…

Ik zou zo graag met iedereen over bomen planten willen praten als investering in toekomstige generaties zachtjes aan dan het ik cultuurtje van hier en nu of vandaag alleen achter me willen laten…

Hij sprak niet het was niet zijn stem er heeft een ander in de nacht gesproken toen hij de tak tekende aan de stille boom die hij omhelsde, groeide er klimop langs een slanke rug over jouw schouders, rond jouw hals kin, gesloten mond, neusgaten er ging een wereld voor jou open maar praten deed hij niet.…

Moeder gaf haar Een bommetje, eerlijk waar Ze vond het een beetje raar Zo stond dat plantje daar Tot ineens grote schrik De plant ging bloeien Wat een schik Het bommetje wat moeder gaf Staat te pronken heel frivool Een bom in bloei, Niet vaak gezien Een teken van boven Van MOEDER misschien?…

het is hier dat ik wil kijken, 't klimmen langs de stam sterk zijn zoals het witte, diepe meer dat herinnering draagt tot op grote hoogte mocht ik maar, kon ik maar de taal van het water spreken mij kleden in deze armen van stilte wanneer alles lijkt te draaien de nacht uit mijn mond nemen, elke dag in het donker mocht ik maar…

Muzikale bomen, muzikale tonen. Een massale vogelserenade van een schoonheid bij duizendtal. Niet op afspraak, maar wel aansprakelijk luistert het nauw voor de enkeling bij geval. Gevederde vriendschap hoog in de bomen, wil die enkeling graag belonen bij het schemeren van dag naar nacht.…