wachten bij de boom
het is hier dat ik wil kijken, 't klimmen
langs de stam
sterk zijn zoals het witte, diepe meer
dat herinnering draagt
tot op grote hoogte
mocht ik maar, kon ik maar
de taal van het water spreken
mij kleden in deze armen van stilte
wanneer alles lijkt te draaien
de nacht
uit mijn mond nemen, elke dag
in het donker
mocht ik maar, kon ik maar
zoals jij
praten over stenen, nat van tranen
als achtergelaten woorden
met dezelfde stem
kon jij maar, mocht jij maar
keren
wanneer ik mijn ogen sluit
... foto: Henri Loomans ...
Schrijver: kerima ellouise, 27 februari 2016Geplaatst in de categorie: psychologie
Wat een bijzonder gedicht Kerima, een schoonheid!
de taal van water spreken, drinkbaar genot,
tot op uw hoogtes klimmen, van verzen verzot!
mooi!