Alle inzendingen over raadselachtig gemis

… ademloos hoor ik fluisteren wist ik niet van haar gemis naamloos wil ik luisteren tot verdriet te dragen is…

Dan kan ik springen, mijn mooiste duik en geen gemis. Vrees niet dat ik je zal roepen, wees niet bang dat ik me vergis. Neem 't roer nou even over, zie, ik ben niet bang. Ik zeg je, ik wil een sprong naar rust, ik vraag je, aarzel niet zo lang. Gun me dit geluk, 't is goed geweest. Niemand van mij ik van jou het meest.…

In gemis en leegte verloren Hij was niet voor haar bestemd Langzaam verliet hij haar hart Pijnlijk was deze conclusie Eens was hij alles voor haar Nu niets meer dan een illusie…

Maar in hun schoot brandt het gemis. Een droefheid waarvan ogen schreien.…

hij tuurde in de verte maar wist dat het ongrijpbaar was had het voor even vast gehad in een prikkelende sensatie uit het niets gekomen langs de uiterste randen van mijn warme dromen zonder eruptief te zijn eerder lief en zacht van een ondenkbare meegaandheid het was uit mijn handen in een gevoel van leegte zelfs gemis van…

Fonkelend als een diamant Een traan op weg naar beneden Met daarin het beeld van jou Langzaam uit m'n ziel gegleden Glinsterend vocht op mijn wang Een zee van opgehoopt verdriet Het gemis gevormd in elke druppel Vanaf het moment dat jij me verliet Mijn hart huilt en schreeuwt om jou Maar jij kunt mijn verdriet niet horen Ik verdrink langzaam…

opwarmen je komt dichterbij waar ligt je grens kan ik hem verlengen ik hunker naar je zuiverheid je lichaam intrigeert me als ik mijn hart de lucht in gooi wat ben je mooi zal ik iets zeggen misschien besta je wel uit mineralen ik wacht op je lach je onschuldigheid verraad me vrijheid laat ik voor wat het is dat ik jou niet heb wat een gemis…

onverdraaglijk stille linten druipen huilend langs de kist, door witte rozen neergevlijd voor haar wier tijd verstreken is jouw stem verkleedt ons leed in vreemde, plechtige clichés, tekortgeschoten woorden smorend in verwacht gemis, verloren in een bloemenzee en ongehoorde treurmuziek maar waar is ons verdriet?…

ik kijk in de herinnering; je wijst en stilte blijft gezichten slaan die ik het eerst aanraak wanneer het donker wordt overdag en ik het zwijgen niet meer kan bedaren achter ramen en handen op ingehouden buiken zij die het gemis kennen vertellen over gedichten sluiten de nacht, zwart van kleur te groot op wangen, in ogen…

Als ik ze dan hoor zingen, volmaakt, gezond en eeuwig blij misschien... is dan het gemis iets minder voor mij!…

ik oordeel niet maar wil het licht weer zien in ogen die glanzen nog voel ik het verdriet hoor de laatste zucht van hen in vogelvrije vlucht dan gloort saamhorigheid bloeien bloemen het intens gemis geven kleur en warmte prijs zij zijn op reis gegaan naar het licht van het geboortefeest dat daalt als ster naar kerst waar de vlammen…

naakt maar niemand die dat zag ik ben blindelings bewaakt door een minzame lach die alleen werd weerkaatst in eigen schaduwlicht om achter gesloten vensters nimmer te worden verplaatst: hij bleef verstard in het gewicht * nu jaren ouder zijn geworden maar sterven nabij geboorte is worden alsnog luiken geopend voor een verborgen gemis…

stenen zingen in de zon handenvol juwelen eeuwenoude wijsheid binnenin de ziel van het zijn ontstaan door stralen van warmte lichtjaren ver hier vandaan gekleurd en gevormd van vroeger tot nu en later door zon, lucht, water zand en zout het hart van een steen is niet koud maar een baken van licht in heimwee dagen om het gewicht van gemis…

Was enigszins verbaasd dat je bij de laatste les op de weide bij de abdij jezelf graag uitspreken wou over hoe dankbaar je was een lid te zijn van de groep dat je van elk van ons had geleerd dankbaarheid had ondervonden Er ontstond een moment van komend gemis definitief bewaarheid op Hemelvaartsdag Jij en ik geloofden niet in engelen Bewust…

vallen zullen rivieren verdiepen waardoor stroming zich zal versnellen als je weg zou vallen zullen grote donk're wolken samen pakken en dreigen voor de dag van morgen als je weg zou vallen zullen bomen en bloemen nederig buigen voor een grootheid zoals jij als je weg zou vallen zullen er onmetelijk grote gaten ontstaan waaruit het gemis…

Waar in de top van de geknotte wilg angst een grauw aangezicht hangt en verkoolde ogen die een zwaar gemis vertonen, sterft het hart aan betekenis...…

Omhels het leven Omhels jezelf Omarm de bloemen Niet drie, maar elf Omvat de liefde Vang op, zend uit Omvat de warmte En alle geluid Stuur het naar allen Naar niemand en zij Stuur het naar jou Naar hem en naar mij Zend de energie rond Die positief is Nooit was ze meer nodig Niet eerder zo'n gemis De wereld heeft je nodig Jouw warmte…

De kring, eerst klein en dan steeds groter Vertelt je leven tot waar het einde is Jou niet meer bij ons te hebben, is voor ons een heel groot gemis. Zoals het water kan bewegen, eerst heel roerig en dan weer niet Jij hebt mij het leven gegeven, en ik mocht er zijn toen jij het leven liet…

Zo heeft ook ieders hartsverlangen een tijd die er niet altijd is, maar steeds blijft iets van heimwee hangen, besef van al te groot gemis tot plots de weelde van de vriendschap ontluikt, terwijl ’t nog winter is.…

Het zwijgen staart onthutst naar koolzaad stilte vlak voor de kraag die genezijde afsluit van een ondoordringbare mist ik mis het doordringen tot de einder waar haar schaduw slaapt in een gemis aan korenbloemen en madeliefjes pluizende paardenbloemen en sporen van een trein brengen mij bij haar zonder lawaai en loopschoenen die rust…

Het voelde wrang, als een gemis dat niet zo rechtstreeks is te duiden. De blijde klanken van de harmonie die door het dorp loopt te marcheren herken ik vaag uit dat warm verleden. De schooljeugd marcheert mee en ik zie mijzelf daar tussen in mijn jongenskleren. Gerust ontwaakte ik, gelukkig zonder reden.…

wanneer ik naar de ogen van je kroost kijk mosgroen en zilverscherp wordt de afstand tussen het gemis kleiner of je hier naast me zit en praat zoals vanouds twee handen op één bolle buik te dun is het licht genadeloos in zweepslag slaat de klok de werkelijkheid raak achter mijn borst bloeit de witte roos open de stilte kabbelt traag…

een vrouw; nog een vrouw; een verterend gemis. het is alsof alles ten einde is: want één hart blijft thuis en één hart gaat op reis maar geen van twee vindt het Paradijs.…

onbeschrijfelijke smart rukt aan het tintelend vel, de essentie van volkomenheid aangemeten uit het heelal en een vage hel uit zich in de gedachte van het hart het gemis zit veelal tussen beide oren.…

Huil maar lief kind je hebt pijn, het mag ik zal je troosten als het moet elke dag Troosten zal ik je lief kind al weet ik niet wat er is mijn kind maar je huilt, dus ik doe het tenslotte is er een moeder die dat vindt Waarom zou je huilen lief kind als er geen moeder is geen moeder die je troost geen maand,geen dag,geen uur,wat 'n gemis…

Ik dacht zojuist aan jou net zoals gisteren en elke dag sinds het gemis begon hoe kon ik weten dat verdriet de leegte dieper maakt zoals het water traag de bedding schuurt van een rivier niemand heeft me ooit verteld waarheen een zwarte zwaluw vliegt als tijd de horizon vervaagt zoals ook jij me niet vertellen kon waarheen je zei…

meer los te laten - Ik weet, het was tegen beter weten in, Zoals je weet geeft liefde niet zoveel Om het verstand - Want bij het ingaan van de vijfde dag Moest ik je loslaten, je toch laten gaan, Naar je eigen horizon waarachter De zon voor jou in vrede scheen, En tussendoor was er koffie en cake Waarna het echte gemis…

Je voelt weer hoe het was, de pijn, het gemis. Omkijken? Liever niet. En als het moet dan maar gewapend als beton, met droge ogen, jij er niet bij. Herinnering. Zonder tranen gaat het niet. Maar door de tranen heen blijft liefde levend, vind jij jezelf terug. Herinnering. Alleen wie om kan kijken, kan vooruit zien.…

Verloren toekomst en levenslang gemis. Het verstand aanvaardt het gevoel blijft. Kwetsbaar om te delen eenzaam om te dragen. Een hart vol liefde voor vele kinderen. Maar niemand die me mama/oma noemen zal. Het moedervuur blijft branden tegen beter weten in.…

Zo heeft ook ieders hartsverlangen een tijd die er niet altijd is, maar steeds blijft iets van heimwee hangen, besef van al te groot gemis tot plots de weelde van de vriendschap ontluikt, terwijl ’t nog winter is.…