Alle inzendingen over regenboog

Hallo, ween maar niet Zielige Zwarte Piet Uitgezwaaid door Sint die je niks meer vindt Discriminatie ten top De wereld op jouw kop Door regenboog vervangen Aan schoorsteen opgehangen Je tranen van zwarte peper en roet Biggelen hard van je olijke snoet Neder op ons kaashoofd vol drop speculaas met hagelslag erop Kinderen vinden dit…

Ik mezelf toe mag staan van alles af te vragen over hoe regendruppels wolken verlaten en ogen de zon deze weer echt weer kan doen verdampen om kan toveren in prachtige kleurrijke regenbogen. Er zijn van die lukrake momenten gewoon wellicht ook nutteloze naast deze bezielende als je ademt.…

Ik schoof de grendels dicht, in mijn meervoudige kamers van het hart, ooit bloeiden er rozen door de tijd en ervaring gehard, voor elke kamerdeur lag de keus van een regenboog of doornenkrans in dromen, er drupten tranen uit elke ruimte die ik binnentrad waar ik schaduw niet van licht kon , scheiden van een onregelmatige hartenklop…

bestegen waar jij in jouw werkplaats luchten een beter leven geeft verfomfaaid en verwaaid komen ze bij jou ankeren met hun witte kant stevig aan jouw werkbank in de donkere zijden laat jij buien betijen met hun onweer hagel en slagregens blijft het daar altijd bewegen een enkele keer bij helder weer maak jij de oversteek per regenboog…

onthullen ze steeds meer huid in mij, ze tillen me op met zoete stuiptrekkingen tot ik overstroom geen buitenkant meer heb en opga in de prachtige kracht van zijn warme, levende billen en daarna het zware wonder van zijn ballen en het vogeltje dat groeit in mijn hand en in mij komt Ik vervloei tot trillend plasma in de kleuren van de regenboog…

Met de regenboog als symbool van hoop Kleuren inheemse herdenkingskruisen Voor inheems' kinderen in Canada Kinderen die werden gedwongen tot Het aannemen van westerse waarden Zonder kennis van de windrichtingen In een wereld, zeker niet de hunne Het is een zintuiglijk beeld, vangend zeld- zaam licht, angstaanjagend en symbolisch Dat overheden…

 Echt mijn eiland kun je nergens vinden derhalve besloot ik daar te gaan wonen In de stilte, gedragen door lente winden met muziek, vol van haar tederst tonen    Ik staar in de toekomst en het verleden en ik voel de milde warmte van de zon Ik zie ons beide de regenboog betreden ik zie ons in de maanden toen ´t begon    Ik minde jou zeer, jij…

Samen met mijn kind wiegen… gebaren die er niet om liegen dat ze oprecht zijn, haar ogen twinkelen als druppels regen weerspiegeld in regenbogen Zij geven mijn leven kleur en een reden om te genieten van een zomeravond… open tuindeur, glaasje wijn, een goed humeur.…

Woorden die als vanzelf lijken te vallen onzichtbaar voor ogen maar trillend voelbaar voor een hart dat met het energiek van een slagwerk zich een weg baant naar het uiteindelijke paradijs waar jij in een stilleven onder jasmijnbloesem een regenboog borduurt en in weerschijn van zon en maan een bloemenlichtzee werpt over een lenteaquarel van…

Stamelend tracht de ochtendzon het wolkendek te doorbreken deze zon overwint regelmatig dat is deze maand wel gebleken soms wilde ik dat ik haar helpen kon Zodra de eerste stralen verschijnen verschijnt ook mijn humeur en als een ware regenboog verandert deze van zijn kleur en opent zijn vrolijke gordijnen Genietend van de dag zoals deze…

Groot getekend, sterk met kracht Verzuimt een verlangen grof en wreed Schokt fel, vervaagt aan een horizon Stotterend zilt die droeve tocht Trots vlucht langs de einder voort Stervende dauw en laf het lijden Verloren fluistert een straffe tijd Diep gebaand haar dwaze paden Want onder al dat glinsterend stof Verschuilt getergd een regenboog…

Schoot mijn passie per kanon Om jouw hart vol te raken Je hebt mijn liefde opgedoekt Gewoon omdat de jouwe op was Hebt onze toekomstdromen afgeboekt En uitgekeerd aan één of andere Paljas Vanuit jouw wereldje zie je het niet Maar dan weer maak ik me kwaad Dan weer verval ik in verdriet Nooit heb ik iemand zó gehaat Ik sta voor bevroren regenbogen…

Zoeken naar ongekende liefde roze brillenfantasie slaat op hol stuwt bloed in haar naar ver omhoog in volle vaart staan gouden zeilen bol dromend van luchtkasteel en regenboog.…

Het enige dier is de mens, in zijn teken - Een breekbare regenboog - bedrijft hij vogelvlug liefde En huist in zichzelf verdeeld in vliesdun geworden kathedralen en schelpen. De stilte hangt ademloos in ontbinding. De aarde klinkt steeds verder in. ----------------------------------- uit: 'Eerste gedichten', 1986.…

Het kleine oog gericht door het kleine venster in het licht van de wereld de kleine caleidoscoop, kleurt de aarde met één oog, telt de multiculturele regenboog, abstracte stukjes land en culturen afgewogen, verkleuren vorm en plaats, beweging door een simpele handomdraai, en een voortschrijdende tijd, om de carrousel te verfraaien, intuïtief…

in sint maarten laat ik mij vervoeren door jouw ogen en de regenboog langs polders van je vlakke land kijk ik naar scherp belijnde velden waar kleurrijke tulpen zich overvloedig laten gelden transparante maagdelijkheid danst op witte bomen langs de dijken en gaat de appels voor zo uitgelaten lente fris lachen wij golvende duinen door…

En daar tussen in goddelijke handen die spelen met het licht op jouw lichaam, een regenboog van vlinders, schaduw van vogels, een myriade van lichaam van vleugels en vreugde draaien en duiken in een samenspel van liefde.…

licht Het straaltje licht lijkt schier illegaal en is waarachtig exact op mij gericht Dan zie ik jouw lach in ’t medaillon net zo stralend als je toentertijd was Zo je er toen uitzag in die nachtjapon zie ik je nu achter ‘t ontspiegeld glas Herinneringen borrelen mij omhoog over liefde en afscheid op het perron Van ons kussen onder die regenboog…

Zouden de kikkers nog kwaken en zou de zon en de regen nog een regenboog worden, of was mijn orde voorgoed ver- stoord en bleef ik een dode boomstronk? Nachtenlang doorgehaald met woorden die kil en raadselachtig en onbewegelijk waren, soms zelfs helemaal verdwenen.…

Mijn tere huis verdort, daarbinnen beven dromen van zon, van licht en regenboog, In ieder oog groeit al een ander oog dat hiervan van geluk niet meer zal weten. Hier ben ik. Wat ik was, is al vergeten.…

droge lippen hecht is daar rumoer van motten het gerucht over vallend pleister zwijgen alle schilderingen als ik geen licht meer zie of eenzaam geworden in een andere kamer roerloos bij de dingen sta die ook niet bewegen geen verhaal vertellen in dit glasgevoel gevangen blijkt de bladerval zinsbegoocheling zinspeelt de zon niet op een regenboog…

Kan ik één kleur van de mooie regenboog verwensen: paars! Kleur van lijden, heeft desondanks totaal geen vat op me. Ik kon slechts mezelf bevrijden.…

stoeien zinsbeelden in haar gedachten tot ze moe gemoedelijk uitrusten in haar schoot ze prikkelen de dichterlijke taal en maagdelijk wit ontpopt zich tot poëzie 's nachts droomt ze van gele letters op een hemelsblauwe achtergrond tot die ene ochtend bij het ontwaken ze volgt de voetsporen van haar onderweg als uit het niets komt plots een regenboog…

het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in getal, zoals men dat duidt nog in bloei en aan hemelse ranken warmte dampt dan uit mijn huid onzichtbaar voor de ander, soms trilt het zelfs uit mijn flanken veel wat er is, echter ontkomt aan mijn ogen of doven zelfs mijn oren te groot zijn soms de regenbogen…

Ik open mijn ogen, kijk om heen 't is stil en verlaten ik ben alleen ik hef mijn hoofd naar 't kruis omhoog en zie daarin Uw regenboog Ik begraaf mijn zonden in Uw graf Die op Golgotha Uw leven gaf ik mag opstaan als Uw kind dat door U aan God verbindt.…

herfst van jou gegeven tijd is er - onverwacht – met vlinder gelijke pracht de álles veranderende kracht van flirtende wederliefde in alles wat jou bepaalt het voelen en weten het denken, doen en laten en je vraagt - spiegelend - is dit - is dít mogelijk dat dít jou jóu met in het hart gesloten - voor eeuwig - de goud ervaren regenboog…

de mensenzee vluchtend uit 't vreemde land 't kon niet verder met ons mee ligt als druppel op 't strand Door ons eigen onvermogen verschijnen druppels uit dezelfde ogen druppels op zichzelf gericht blijven druppels zonder zee gezicht In de Ark van ons behoud zal het Licht door druppels schijnen wanneer je op de Liefde bouwt zal Gods regenboog…

als ik jou zie jouw glimlach en jouw ogen zie ik de liefde glinsteren die ons verbond zegelt in dagen dat de lucht donkert luister jij mij tot rust dek jij sterren stralend mij kussend toe in tijden dat de hemel zonnestraalt bruis jij mijn bron gelijk een regenboog de wereld zacht omarmt als ik jou zie jouw glimlach en jouw ogen…

stemmen die zich niet laten remmen, gebundeld tot een niet te stuiten schreeuw, die mij de mond doet snoeren, het ontstijgt en bestijgt de keel, articuleer eerdere teksten die in een doctrine van buiten weer naar binnen zijn gekeerd, ik probeer mij voor te stellen in een ander gezicht, onbehaard in kleur neutraal in de ringen van de regenboog…

De winnaars van de tegenwind zetten door, omdat de trap niets anders aan zijn sporten bindt; dan een liefde die in regenbogen wordt gewonnen. Zich schittert in een kleuren- spel, dat echt opgaat bij iedere tel, en niet door een sprookjesschrijver lijkt te zijn verzonnen.…