Netgedichten

netgedicht (nr. 41.931):

Ik droomde

Ik droomde dat ik eeuwig leefde
maar ik werd wakker in de tijd:
de blauwe, weidse eeuwigheid waarin ik als gewichtloos
leek te zweven
duurde maar even.

En even had ik hevig spijt,
en heimwee naar die flard van vlinderleven.
Wist ik dan bloemen, wind of regen?
Bestond dat alles in oneindigheid?

Geluiden, vormen, alles was mij vreemd.
Traag was nu alles; voedzaam, onbenoemd,
Ik at en dronk het tot ik was verzadigd,
En spon mij in in herbeleven.

Wat is het dat zich in mij roert en groeit,
Is duur de zachtste adem van de tijd?
Waar kan ik anders zijn dan in het leven?
En in mijn eigen oerknal ingewijd?

Mijn tere huis verdort, daarbinnen beven
dromen van zon, van licht en regenboog,
In ieder oog groeit al een ander oog
dat hiervan van geluk niet meer zal weten.

Hier ben ik. Wat ik was, is al vergeten.