Alle inzendingen over schemer

Je begroet en kust ze in schemerige sluiers ze blijven korter dan voorheen, maar zoveel hoeft er niet gesproken te worden De hoogzomerse uitbundigheid hebben ze afgelegd vermijden het wijzen op de tijd van aanzwellende koelte Ze verdwijnen in mistig licht stil en langzaam, een subtiel handgebaar wuift ze naar morgen of naar een volgend…

In mist en achter een waas gezicht schemeren slaapschaduwen waar blauwe wilgen de wacht houden langs de oever van de avond. Langzaam rolt een dromerige stilte haar deken over het bedroefde woud. Tezamen met een koele wind rilt ze in de nevel van het dal. Een zwarte vogel tuurt in de diepte van de nacht, verscherpt zijn blik.…

minuten kruipen moeizaam vooruit urenlang lig ik te wachten grijpend naar seconden ze vertellen me een traag verhaal de tijd tikt voort zonder stoppen zonder troost langzaam vallen m'n ogen dicht een schemering zonder licht een geruisloos gaan voorbij de rand van vandaag een binnenglippen van een zacht huilen een droom om in te schuilen…

Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen, willen – dan dood staan zij in de lucht, de bomen bloot.…

wanneer de nevel nog laag over de velden zweeft en de schemer vaag fluistert tegen de nachtelijke wind dan verbeeld ik me de stilte van het beven van jouw handen, van de adem die je me afnam in een uiterst zachte zucht ik luister met gesloten ogen naar jouw handen op mijn dijen, naar de toekomst die jij schreef op mijn roze, warme huid…

zo dierbaar gebleven herinnering aan een stal, een ezel en gelijmde os waar schapen graasden op geurend mos onder een boom vol kleur en schittering in onze ogen nog stille verwondering rond het kindeke op een takkenbos zo dierbaar gebleven herinnering aan stal en ezel, weer gelijmde os kaarsjes flakkerden in de schemering op onze wangen…

tijden voordat naweeën en stemmingen hun delicate remmingen onder controle hadden wij zijn toen gaan kerken met gezang kaarsen walmend stil genietend zingen op eeuwenoude zerken mantra’s van gebed in al zijn opstijgingen langs gewelfhoge pilaren bekleed met heiligen die hun wonderen baren gewijde stilte in gods flakkerende schemering…

schemer brak de kleuren af tot op gelijk gebeente - het was weer tijd voor kale echo's van de kale stenen. je liep wat langs de kade als zocht je iets van waarde. een koffer die is blijven staan waaraan een label met haar naam.…

Wilde bloesem aan de bomen Prachtig zo zuiver van kleur Zonnestralen glinsteren zacht Een lucht vol met zomergeur En toch zie ik een schemering Nu je vriendschap verdwenen is Mijn hart is gevuld met heimwee Het is jouw warmte die ik mis Om zonder jou verder te leven Doet me steeds weer zoveel pijn Tranen weerspiegelen jouw beeld Ik zou…

Schrijf vandaag zeg jij over de naaktzadige de blauwe lipbloemige de afdruk van geuren het gezicht dat ontroerd over hoe mijn handen jou ontdekken het blote spelen in de schemering hoe gulzig je uit mij eet en jij zingt in mijn slaap Schrijf vandaag zeg jij hoe we vochtig liggen te zoenen strelen hijgen bijten in eenzelfde blindheid…

te zeggen kom blijf nog even ik had haar bij voorbaat al verloren zij kwam zo plots in mijn beeldentuin van zoete kersen een zachte stengel met een vederen pluim en groeide in mijn leven bloeide haast ongeremd tot kostbaar zielengoud zwevend wilde ik dit wonder beleven haar begrijpen in duizendvoud ik blijf achter in de schemering…

Wat zijn ze schoon, de schemerige dagen Die niet meer grijs en nog niet paarlemoer Zijn durven, alsof er een lichtschijn voer Door een groot ademen, dat met zijn vlagen Van ijle blankte langs ons henenstrijkt, En even staat en langzaam witter wordt, En dat een bal en een geschitter wordt En ’t effen grijs doet glinsteren, - en wijkt.…

in de schemering het weemoedig loeien van een koe twee houtduiven in een zacht aanroepend koeren een kwakend kikkerkoor verschuilt zich in het riet krassende kraaien zoeken zwermend naar de ultieme plek in het struikgewas betovert de nachtegaal met melodieuze zang in het donker tolt de slapeloze tobbend in zijn bed…

jij hebt nooit geleerd over wolken te lopen ondanks het roze dat jou intrigeerde al sinds je kindertijd in die kleur vond jij alles van boven bij gebrek aan vertrouwen in eigenheid zij bleven onbereikbaar maar jij verruimde je palet blauw en groen kwamen aan zet in lange schemeringen maakten zij contact zodat in op en ondergangen…

stoelen door het laatste leed verlaten lege plekken in het echtelijk ledikant waar ooit warme gevoelens zaten waait koude wind over het land het trage licht gestaag ontloken zeeft schemering door het gordijn van tederheid voorgoed verstoken klinkt onrust door als een refrein niets wijst nog op het oud geluk waarmee zij eens elkander bonden…

Gestuurd om een onsje van het een of ander wachtte ik stil in schemer dromerig starend naar de bakken met suiker, zeep en stroop de donkerbruine zakken waar vrouwkruidenier in deed luisterde naar de verhalen van vrouwen met tijd wie er ziek was en waarvan hoe het ging met psst, psst, psst.…

Zacht klinkt een stem door de wolken Lieflijk en haast ongehoord Licht wijst de weg aan de volken Ook wordt Zijn naam al verwoord Even tot het licht is verschenen Stil tot de nacht is gedaan Wacht op de zon in de morgen Om naar het Kind toe te gaan Ook als de weg van ons leven Moeilijk en zwaar is te gaan Schemer is spoedig verdwenen ’t Licht…

Zacht ging hier de nacht voorbij in linten aan mijn zwakke ogen die het stamelende donker zochten in een vergezicht waar ik zocht - soms naar iets meer al wist ik dat ik zou verdrogen in dit schemerende zand waar ik mijn blik op had gericht Zacht ging hier de nacht voorbij net als de uren die vervlogen en ik opende mijn hand die - met een…

Kaal tot aan het naakt is deze nacht zonder stem en ik mag slechts hopen dat de sterren komen kruien gelang het getijde dat zonder voorwendsels gelegen is tot zeer diep en aan het hart zodat het spreken mijn taal zal wezen totdat de vroege schemer mij de weg zal wijzen vanwaar ik kwam tot aan het eind van mijn vaarwel ‘k wil niet…

De schemering plakt mijn woorden op de voorgevel. Het is een keerpunt. Misschien was jij wel mijn eerste liefde. (titel: Pachelbel, Canon in D)…

vaag komen beelden langs ja uit la douce france met mijn modische baret of was het weer de eeuwenoude alpinopet in de schemerige sfeer van middagzon en te veel wijn gaat het schilderen mij zwierig en wat gladjes af het ochtendlicht verraadt in een gedegen overpeinzing dat vorm kleur en opzet hebben gefaald de toets der kritiek niet…

de wind schreef de nacht in de duisternis van haar chador geloken haar wimpers ogentroost de fluister tikte haar aan in de vroegte van de morgen droeg een bruidsluier vol belofte aan de zon streelde krullende lokken liet wangen blozen in de middaguren krulde haar lippen in een zachte glimlach rozenrood in de schemering…

En met de vroege vrede van het duister, met de schemer in zicht. Door zijn kalme geruststellend gefluister, heeft het 'n aantrekkingskracht naar het licht.…

zij die geen dromen vangen verstrikt in het web van de werkelijkheid raken waarheen wanneer een spin nadert een woordenskelet achterlaat brandend in de keel van de nacht zeg me waarheen zij moeten zij die nooit over blauwe luchten praten maar vanuit de donkere schemering zoemen met brekende schouders en de in flarden hangende…

Leven, ofwel de kunst van het scherp zien bij tanend licht van een wankele schemer, wachtend op een verruimde blik misschien. Wanneer ben ik tot acceptatie bereid? Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie? Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie?…

De lange levensweg loopt reeds spoedig ten einde is een breed bezadigd zandpad door een tevreden heideveld zacht avondrood geeft de vroege schemer en de paarse struikjes warme gloed van berusting terwijl de eeuwige einder in vaag vragend grijs ligt plots kringelt een kleine dwaalster fel brandend over de grond schenkt dit leven een verrassing…

Even wil de vliedende schemering die vruchtjes en morgendruppels nog raken met haar afgedane wondertaken, brengt overal kleine bolle spiegeling.…

Tegen het eind van Wat een nacht moet Zijn geweest - in de Barensweeën van de Schemering die de Ochtend moeizaam Geboren doet worden - Word ik op het kerkhof Van gebroken graven Begroet door een oude Man met een schitterende Zilveren baard die mij Het verhaal van zijn dood Vertelt - en terwijl de Eerste zilvermeeuw boven…

in een paarse hemel knettert de ontlading rolt de donder zwaar striemend hagelen mijn woorden de pas ontloken lentebloei jouw regens vlagen door de takken die onze liefdesbloesem dragen tot de storm bedaart en alle warmte naar de heldere hemel straalt de eerste vruchten zijn bevroren omdat stilte geen excuses wilde horen schemer…

zinnen en woorden versmelten worden en zijn één geheel geschriften aan elkaar gekoppeld veel gevoelens vastgelegd lange tijd bijééngehouden inzichten kunnen zich toch wijzigen, zodat er toch geluk kan ontstaan het was een mooie warme zomeravond een late vlinder vliegt van bloem naar bloem een vleermuis scheert over mijn hoofd in de schemering…