Alle inzendingen over smelten

Dat het ongelooflijk tafereel in verschillende tinten en tonen mijn breekbare-en-kwetsbare in beroering brengt waarbij losse stukjes verlangen zich laten meestromen met deze golven om uiteindelijk samen te smelten tot een harmonieus geheel die ik nog nooit eerder heb meegemaakt, laat staan gevoeld.…

Dat het ongelooflijk tafereel in verschillende tinten en tonen mijn breekbare-en-kwetsbare in beroering brengt waarbij losse stukjes verlangen zich laten meestromen met deze golven om uiteindelijk samen te smelten tot een harmonieus geheel die ik nog nooit eerder heb meegemaakt, laat staan gevoeld.…

De passie stroomt als een levenskracht, door onze verhitte, verlangende lichamen, steeds intiemer worden de bewegingen, we smelten in een, we zijn tezamen. We voelen ons gelukkig, zo dicht,warm en intiem bij elkaar, al is het dan maar “heel eventjes”, onze liefde voelt onverwoestbaar.…

vergrootglazen in zie de draden in die kleine buis nu komen we weer dicht bij huis kijk naar dat spiegelend hart tussen haakjes veelzijdig symmetrisch lijkt wel germini joseba het is larossi gerbera voilà pseudanthium oftewel één schijnbloem vele gekleurde hoofdjes zonder kelkbladen wacht nu op bloei in alle stuifmeeldraden dit hart smelt…

Licht op in de nacht in rijen van twee ogen beschonken woorden omringd en niet mis te verstaan, het fluisteren van vrienden die laat 's nachts uit elkaar zijn gegaan de houten deur staat nog open op een kier als de laatste kaars flakkert even witte was smelt zacht de maan bewaakt de sterrennacht als de dronken gasten wensen te gaan.…

alles, alles smelt, vergaat In 't kind dat aan mijn zijde staat, Voor 't kind dat aan mijn lippen hangt En liefdrijk mij in de armen prangt; Wiens ziel zo rein in de ogen straalt, Wiens mond zo zoet mijn naam herhaalt; Mijn kind, mijn roem en hartelust, In wie mijn wens, mijn hoop berust, In wiens leven ik mag herleven.…

De vrouw, zij smelt tot 13 met de tijd. Of dat aan mij ligt; weet ik zeker dat mijn lijflied reeds geschreven was of is ieder mens uniek, zo flauw als spontaan. Wie rijdt er mee, langs teerbevlekte en schuimige zee en vertelt mij dan dat ik gelijk heb?…

Jij jouw tong ik de mijne 2 tongen in gesprek Smelten samen, samen gesmolten één.…

Zomergoud smelt in de kroes der korenzee; strelensziek ritselt ze om ons met listig spel, daar we nu 't kronkelend pad bestijgen, achtereen, naar de kruin. Daarbeneên rust, in zijn tent van donker groen, 't koele dal, even ontvlucht, en doet de blik weiflen in wisselend verlangen tussen stil genot, steiler vlucht!…

Wat zijn der velden vrolijke geruchten de wandelaar, indien hen zijne ziel niet vatten en tot harmonieën kan smelten? Wat is het Leven zonder Oorbeeld en Poësis? O! ene onvolledigheid, ene ijdelheid waarin de zielen kwijnen verdord.…

vertoonde kouwe kak veel te vorstelijk en voornaam ze was bovendien erg stijf haar straks voor een zomerse tango vragen zou haar ook zeker niet kunnen behagen dit wordt voor mij een kwakkelwinter ik wachtte de dooi niet af en maakte het uit ze ging tekeer als een sneeuwstorm laat haar maar in haar sop gaarkoken, dacht ik dan zal ze zeker smelten…

mijn hart smelt weg in stil geween. 't Verandert al wat is, behalve Gij alleen! Waar werelden ontstaan, en werelden verzinken, Waar zonnen doven, en weer nieuwe zonnen blinken, Blijft gij dezelfde, staag der Eedlen lof en vreugd, De schrik der Bozen, en de toevlucht van de Deugd.…

en mij Zoals toekomst voor vandaag een vraag zal blijven En we morgen weten wat verleden schrijft Zoals goedheid wordt beloond Weet dat liefde in ons woont Liefde begint bij jou en mij Totdat de kleuren van de regenboog vergaan Totdat de bergen zinken in de oceaan Totdat dolfijnen hoger vliegen dan de spreeuw Totdat de zon zal smelten…

het balkon terwijl haar taxi d’r meenam naar het bureautafeltje waar ze elkaar voor het eerst zagen, daar… op de achtenzeventigste etage Hij kon de twee torens goed zien vanaf het balkon waar hij zijn dagdromen over haar en ook zijn appeltje aan het opsnoepen was Hij dacht aan haar en die oase van blauw in haar ogen Waarmee ze hem liet smelten…

stortregen al het verdriet uit ons hart komt er uit, het regent, het stormt Soms hebben we vorst, we zijn vast gevroren, bevroren als ijs in het leven, we willen wel verder maar het lukt ons niet, we zitten vast voor even Maar de zon zal altijd weer schijnen hij zal de mist en wolken laten verdwijnen, de tranen zullen verdampen, het ijs zal smelten…

wanneer ik je mag zoenen Geef mij tijd, dan weet ik zeker Dat mijn zintuigen ontwaken Dat de kussens de gevoelens in mij raken En jij langzaam meer leert kennen wie ik ben en wat ik voel Een voorproefje: Mijn hart ontploft als ik jou zie Mijn ogen trillen als je huilt Mijn handen strelen als je zoent Jij fronst, ik stol Jij lacht, ik smelt…

Zo treurt nu Amstels vrouw, En smelt als sneeuw van rouw Tot water en tot tranen. Zij rekent Gijsbreght nu al dood, Die, om zijn stad en onderdanen, Zich geeft te bloot.…

Schuchter was ik, jouw beeld te breken, bloedend aan stenen vingers, ijspegels die gaan smelten in de zoutige midwinterzon. Verdwaald, tastend in het donker, vergeet ik dat steriele, stomme beeld in te ruilen voor de direkte zachtheid van jou, huilend na m’n wazige staar van onbegrip.…

gelijk aan on-ingesmeerde scharnieren weet je, ik vroeg mij eindeloos af waarom gedichten toch steeds korter lijken te woorden, terwijl het binnenin mij zinnen waait en ik probeer om alles tot één gebonden gerecht te komen daardoor de plank compleet mis sla misschien is het een soort koorts ik voel het ook wanneer ik jou zie je warmte smelt…

'k Wil u doen leven, u doorstromen, u sterken met mijn levensgloed: mijn vlees zal smelten, 't harte bloeden, om u te vormen, u te voeden, mijn eigen kind, mijn vlees, mijn bloed!…

Hoe schone, als ‘t lieve zonnelicht daarop zijn mooie stralen zicht; en, geluw-, groen- en grauwgeveld, fijn goud op al die peren smelt! Hoe spannen ze, in hun ronde glans, vol zerpe en zoete zeupen gans; die, borstgeeene en lijfgenoot, nog wassen, bij de moederschoot!…

ridder ravot kleine jongetjes worden groot sneller dan jij snellen wilt blijf echter die expert van kattenkwaad even nog – die vrolijke boskabouter dartel en dol – ravot en rollebol eigen-wijs – blij en ondeugend ook als dat parmantig ventje dat klauterend het leven klimt blijf – groots en van harte als de woorden waarmee jij harten smelten…

met het beeld van twee zielen die in elkaar smelten Feest ik de nacht door zo als 20 jaar daar voor.…

Duizenden jaren Zagen de winter Smelten als was. Duizenden jaren Zagen de Lente Groenen, als nu. Velden als ijzer, Stromen als rotsen, Bergen van sneeuw, Winterse zorgen, Morrende harten, Smolten voor God. Duizenden jaren Zagen die wondren Nog zijn ze nieuw.…

't Zilver smelt Tot een goudzee. Trots ontsnelt 't Vlammend zonvuur aan de kimmen. Damp en nevelen verglimmen Straks tot purper bij zijn opwaartsklimmen. 't Morgent. Aan de zoom van 't meer Zit nog steeds de jongeling neer, 't Bleek gelaat naar 't west gericht.…

De bode wekt de dronken slapers met een saaie klacht Bezie mijn verkleumde tenen laat het volk maar deinen op een web, dan kan ik sluimeren onder dons, tot de pegels smelten.…

Totdat de rotsen smelten in de gloed der zonnestralen - beminnen zal ik u zolang als ik zal ademhalen. Vaarwel, zoet lief, mijn enig lief! nu moet ik henenijlen - ik kere weer, al scheiden ons tienduizend lange mijlen!…

al in donkere luchten en roep om jou ik zie hoe sterren achter mij steken blijven en langzaam doven terwijl ik vuur uit mijn duizenden haren pers dunne buizen over mijn gehele lijf mijn hoofd brandt voor jou mijn handen zijn tien pennen van stralend vuur ik stijg op eigen kracht dit is niet meer naar boven ik kom eraan mijn lichaam smelt…

De naam der bitterheid van smarte Moest smelten in de zoete klank Der vreugde, bij Naomi’s dank, Toen zij een kleinzoon drukte aan ’t harte! En ’t huis van Ruth, tot heil der aard Moest Isrels hope zijn na dezen, En als van Perez vruchtbaar wezen, Die Thamar Juda had gebaard.…

herinnering dat zich ankert dat de droom in mijn bestaan nooit wankelt De tijd stond altijd stil, met jouw ideaal de droom van eeuwigheid, stemt de juiste noot klank uit paradijs, met de nacht in het zicht geboren nachtegaal, in het avondrood wanneer de zon ondergaat waar jij de dag verlaat om ons visioen in één wereld te smelten…