Alle inzendingen over strekken

Hier rust een uniek ontwerp, geraakt door welgevormde zinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef bij haar onvoltooid nog voor haar stem zich verder kon ontplooien, in het stramien van haar denken, ontving de kracht in een ongeëvenaarde zetting, maar zij de grip en geest verloor als schaduw langs het leven streek terp van wilde…

Schaduwen, begraven onder het natte mos, woelen als tentakels tussen wortels, hongerig naar voedsel wat de laatste zomer bracht roerloos drapeert de mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken hun poten in de vloeibare lucht, de ziel van het seizoen blijft achter, ingebed in veren van de overwinteraars, waarvan al velen zijn…

een woest begin waarin het roze kleurt van paars naar zwart omdat de werkelijkheid verwart dan sprankelt lente in het groen bloeien knoppen uit hun doen openen in geur magie door zachte handen op mijn knie de zomer kwam naar strand en zee, ik nam je mee we golfden vrijuit onze dromen ik blauwde branding voor ons twee er zijn nog streken…

O, als het onweer los zal breken, Waar vind het,arm, klein musje dan, Een schuilplaats, in die streken, Een dak, dat u beschermen kan? ,,Hij, die mij 't aanzien heeft gegeven, Vol liefde en goedertierenheid, Waakt ook gestadig voor mijn leven, Is altijd tot mijn hulp bereid.…

Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.…

Als je dat kende, ja, dan was je Een eind op streek, begreep ik, want dan las je Verne in 't oorspronk'lijke en Aimard's romans. Maar moeilijk! h al dad'lijk was daar hache; En dans was zonder s, met s le sens; Du fils - des zoons; maar de l'homme - des mans; En die vervoeging! Je sais maar je sache.…

Deze zomer nog zag ik de pollen, hoe ze rakelings over een grashalm streken. Een vroege ochtend in de herfst. De verwondering in één grimmige golf beledigd. ----------------------------------------------------- Voor de bezetters van het Lappersfortbos te Brugge…

Knijp nu je ogen dicht, mijn luie luipaard en strek je heupen naar je lust. Ach du... du.…

Tot onder tegels strekken stralen noch dansers. In een biosfeer van zwart en zwam woont een fatale die straks de zon nog aspireert.…

Net als zoveel vrouwen val ik voor foute mannen en ik kan er niets aan doen foute mannen met foute streken onbereikbaar, onbetrouwbaar misbruiker of leugenaar wetend dat ik altijd iets in zo'n relatie mis vraag ik mij af waarom het zo interessant is Ze houden hun handen niet thuis komen afspraken niet na brengen geweld in je huis zijn…

het voelt als blauwgroen zeewater rosé rode voeten pure chocolade wijnrankgroene twijgen druiven rood en zwart als olijven purperen wijsheid blauwgrijze tinten kruipen wingerend langs de bast bind me daar in kleuren en geuren kwast zwijg niet langer beeld spreek me aan zinnend tast ik me een weg naar houtskoolzwart je te omranden een streek…

verdriet, teelt van verleden en een toekomst op de akkers van nog te vormen taal, waarop hij alleen het onkruid wiedt, gewassen woorden ontstaan in trage groei, breekt inspiratie open, gezaaid in onwelriekende geuren van bemeste grond in een bestaan dan komen literaire knoppen geleidelijk tot bloei, spottende maan met z’n bottende streken…

" zal ik moeten zeggen; " Als ik ben gedwongen mijn streken af te leggen de poëzie heeft gewonnen." Als de dood weer vraagt: "Is het niet wat overdreven in het leven, zoveel energie hieraan te geven?”…

Zijn voorjaarswater marmren groene streken En schuim en zwart waaronder schelpen kreunen Zie van 't balkon mij naar den einder leunen Met ogen die sinds lang zo wijd niet keken: Een droom in 't hart is me eer ik 't wist ontweken En 't oog wil buiten me op iets komends steunen.…

Ik lees weer, word kwetsbaar en hard, kan reizen zoveel ik wil, bedacht geluk, streek over de schedel: zon die minder heet, wijn die minder wreed was wanneer ik op mijn gemak het maanlandschap vergat. Ik dempte, dempte niet. Zand en stof. Geen grein verstand. Hoezo risico?…

dit schijnbaar zinloze weer brengen lange witte wolken een kalme vervreemding het suizen van een verkwikkende koelte is weggestorven in vroegere zomers nu de tijd hier anders verstrijkt windvlagen dwalen met een glimlach door de kamers die als graven worden gevuld met de uitgebluste toekomst met elke korrel verliezen kleuren zwijgend de streken…

Berispe 't dwergenkroost, ontzagbre Schildervorst, Wat, als ondwingbre gloed, u stroomde uit hand en borst, Wie volgt uw aadlaarsvlucht in onbezochte streken?…

De man had dorst, daarbij een droge keel dus streek ter lessing neer op een terras beschaduwd door het groene boomstruweel waar ’t met het warme weer goed toeven was. ~Eén pils, dan is mijn strot weer als fluweel~. ’t Bleek niet genoeg, er volgde nog een glas.…

Dat maakte hem van streek en deed hem menig maal benauwen, zodanig dat de twijfel aan zijn geest begon te knauwen.…

Ze kwamen in hun Dacia’s uit oostelijke streken Nog niet zo lang ontworsteld aan de knoebel van de Rus Op zoek naar geld en wat geluk bereid tot elke klus En hadden het in Polen voor een poosje wel bekeken Van alle markten zijn ze thuis, dat was al snel gebleken En staan hun mannetje aan ‘t wiel, zowel van truck als bus Terwijl in ’t bronsgroen…

die aan het licht willen ontsnappen, met deze aanhouder wint de grond aan eigen dankbaarheid, dat kind met haar oneindige dromen zijn onze tolk waarop de tijd zich opricht, waarvoor het prikkeldraad buigen zal, zij berijdt de wolken met een gouden tand die haar vechtlust vertolken, met haar hand op de onbevangen toekomst streek…

plek van nijverheid ook met een nationale allure en in een eigentijdse stad tussen de beschermde natuur van heiden, velden en bossen heeft men de Koeveringse molensteen als symbool van eenheid gemeen en op vele markten en pleinen is het gelijk als vanouds met Bourgondische kenmerken daar zal men de gemoedelijkheid, zo eigen aan onze streek…

zoals hij daar lag zo’n overbodige verfrommelde dag al vroeg in de avond in de prullenbak geworpen geheel in zichzelf gekeerd zoals ik hem vol deernis weer tevoorschijn haalde zorgvuldig wat gladder streek om de tijd die hij nog te gaan had wat op te vrolijken zoals we samen een koude overgebleven gehaktbal aten nog een wijntje dronken…

Stel je voor je word geboren zonder je het wist in een streek of land, waarin ook ongewild bent gestrand, niemand verlaat z’n eigen huis vrijwillig uit een gesloten labyrint van angst, geweld, op die vlucht bestaat een kind die ongewild van de ouders scheidt verloren op een helse tocht, bestaans- recht wordt betwist het recht…

Dichter, van uw zachte woorden waar gij omgaat begeleid, aan de nooit betreden boorden zwervend uwer eenzaamheid, uit de weelderige wegen van het leven tot de rots van uw vast geluk gestegen langs de paden van uw trots, als de morgenzon gerezen boven damp en duisternis, Dichter, uit de streek der vrezen in het rijk, waar vrijheid…

Dwars door al het schrale blauw, met grijs gekleurde streken, schreit het voelbaar langs me heen. Het sijpelt, gestaag, maar onherstelbaar. Kwetsbaar, ongenuanceerd, laat het alles in me vrij.. Laag, na laag, Broos en weerloos, machteloos, valt de entourage van me af.…

In ’t bochtig glas zie ’k schelle groene vlekken, Die krimpen of langwerpig vierkant rekken, Al naar de wind suist door de dichte kruin Der wit-bethyrste blâre-boombazuin, Waaruit doorvonkte groene wuivers strekken, Die ’t pad met wieglend schaûw-gewoel bedekken, Nu ’t avondlicht al schuiner valt en schuin.…

Zoek poëzie waarin mijn woorden kunnen schuilen Klanken die waaieren over stad en veld Als de bronzen stemmen van klokken uit een carillon Waarvan de klepel de historie vertelt Over streken ver in het rond En ik wil roepen over vrede Over vriendschap en geen geweld Over mensen die elkaar respecteren In een wereld waar elk leven telt Ik…

dekken, Wanneer de zomer heet zal ijzelen van kou, Wanneer de locht het land zal weigeren de douw, Wanneer 't gedierte zal de Oceaan uitlekken, Wanneer de noorder-pool de zeil-steen niet zal trekken, Wanneer de grijze wolf het schaap zal wezen trouw, Wannerr de vrouw een man, de man zal zijn een vrouw, Wanneer de aard' haar zal rondom de hemel strekken…

wachten en wachten Tot ik het uit wanhoop doe Want ik word zwakker met de tijd En jij blijft maar komen Met je benen net iets te wijd Laat je me de wildste dromen dromen En word ik wakker, dan ben ik je weer kwijt Dan hoop ik de volgende nacht Wanneer ik weer lig onder mijn deken Dat je weer op mij hebt gewacht En ik weer kan rekenen op je streken…