Alle inzendingen over verdwaald

Fluist'rend in talen die ik niet begrijp, in stille verhalen Vermoedend zoek ik mee Samen verdwaald zoeken zij God in de verte. Evenals de mussen zijn de kerken het sussen van een eeuwige drang In het buitenste te vinden wat al die tijd in ons zat. De mens en al wat zij kan zijn: Ons lot…

namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag vieren moeten om het daarna nooit vergeten te kunnen zodat zij ons in gedachten zullen blijven als langzaam de zon de nevel zegeviert verdwaald…

vroeg ik zeldzaam serviel en kuste de zorgen uit je ogen van kostbaar groen opaal, jouw kinderen waren weer eens ziek, je man van mos leek wel verdwaald in werk en matinale dronkenschap.…

laat mij proberen van een voorjaar te schrijven dat langzaam ontwaakt en je wijst mij de kleuren die de ochtend brengt de geuren mengt van herboren tijd laat mij proberen van een zomer te schrijven die ons leidt ver voorbij de bemodderde paden van het gevlei waar verdwaalde nomaden van de nacht verblijven laat mij proberen van een herfst…

Lege banken stille stoelen golven breken tranen vallen Blinde vissen stille woorden meisjesogen vreemde vogels Dans van regen hoop op beter zon gaat onder verdwaald geluk Zo weinig, zoveel zo slecht verdeeld kracht naar kruis zo ver van huis Bruine suiker witte dood doodse stilte uitgestrooid Inzicht, oud zicht warmte,…

wat in het klein begonnen was heeft nu een gigantische impact op alle gangbare maatschappelijke structuren de mens is ontheemd al dan niet gedwongen hij is door tal van gigantische volksverhuizingen losgelaten uit zijn steunende omgeving verdwaald van roots en familie ieder op de zelfgekozen paden op reis naar het wonder van…

Zoet en zottekes klinkt vroeg in de wei de altoos vigerende blaaskakerij het oproer kraait, thans neigt het voorjaar te weeën alterweeïg ligt het zieke najaar doods en verdelgd maar welaan, heugt uw gemoed deins niet voor het ritueel in greppel en sloot kleurde 't water reeds rood thans blinkert een coupe soleil door de gordijnen…

Een zebra ging eens naar de stad om het leven te leren kennen Maar het eerste wat hij leerde was voor zijn leven rennen Want hij dacht op een zebrapad even een tukje te doen Maar toen sprong het stoplicht onverwachts op groen Het dier verdwaalde in de straten en wat wilde het geval Hij stond plotseling oog in oog met een junk die hem…

naar kabbelende dalen schilderachtig tot in de barsten van nieuwe kleuren het bestaan dat doorleeft in Bourgondische geuren achter leemte vertelt van niet doorgronde verhalen die door de eeuwen heen dezelfde galmen kregen zelfs karrensporen doorstonden hier de harde tijd verzacht door gesproken woord dat licht verspreidt op adem gekomen verdwaald…

reiken maar raken niet ik wil vluchten in verloren klanken Jouw sprankelende stem, ooit zo onbereikbaar opent een nieuwe dag en neemt me mee vanuit een gerafeld verlangen gevangen laat jij mij leven door jouw warme lach Donker is jouw huid, naakt en onbevreesd kijk jij mij mooi, nog steeds kan ik jouw voetsporen niet gaan Als ik mij in verdwaalde…

Doorheen de schoonheid van taal en een bedeesde stilte ving ik het antwoord op, doch jouw naam verdwaalde toen onze blikken elkaar geblinddoekt raakten en ik weer wegdook in blozende witte wolkjes Diep in mijn hart en in het midden van mijn hoofd kwam jij met geen ander overeen, gerstenat en waaiende woorden vulden mijn dankbare hart…

In vreemde bossen groen en schemerig Valt stilte als de zon verdwijnt Het gevecht is nog in volle gang Dan sluit de dag het bosgeluid En grijpt de duisternis haar kans Tot niets meer is of schijnt Dan wordt hij bang Hij is verdwaald en helemaal alleen Ontspringt hij nog de dans?…

en ze luistert want het is nu zoveel stiller in Amsterdam en ook Den Haag zwijgt maar troost de regen klettert neer in pijpenstelen er zijn er meer die niet helemaal passen onder hun paraplu de rokers kleumen buiten niemand bekommert zich om mij huilt een heel oude dame een bos rozen en een fruitmand getuigen van “anders” een verdwaalde…

en ze luistert want het is nu zoveel stiller in Amsterdam en ook Den Haag zwijgt maar troost de regen klettert neer in pijpenstelen er zijn er meer die niet helemaal passen onder hun paraplu de rokers kleumen buiten niemand bekommert zich om mij huilt een heel oude dame een bos rozen en een fruitmand getuigen van “anders” een verdwaalde…

een vroege vogel op pad anderen vliegen hoog in de lucht stap voor stap zweetdruppels parelen waterhoentjes kissebissen in de sloot een verdwaalde hommel zoemt voorbij ergens bloeit en lokt lavendel in de tuin van mij af en toe een voorbij razende auto men heeft haast ik niet dit is genieten tussen hoge bomen bij het tuinhekje zie ik…

is hij soms verdwaald?…

Ach, verdwaalde vlekken avondrood kleven troostend, met nieuwe hoop, aan de bomen. Verstooide, stervende gloed, een vluchtig woord uit het oeroude, ontastbare Leven, dat steeds éven tijdloze jeugd laat komen.…

overdreven want 's nachts komt hij tot leven proeft hij van de exotische wijnen en schrijft hij sonnetten op moderne wijze De meeste mensen ontwijken hem omdat hij zo anders is zo extreem en recht voor zijn raap dat beangstigt hen de braven correcten deugdzamen Niet dat hij zich echt eenzaam voelt, o God nee, er zijn genoeg misdeelden en verdwaalden…

Donkere regenwolken en kille duisternis na alle tegenslagen die't bestaan je gaf Verdwaalde jij in louter aardse wildernis daarom zet ik zwarte bloemen op je graf Moegestreden en ook compleet versleten rust jij onder het kil monument van steen Wie jij was, het werd gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen…

in het bos tussen de bomen en dat klopt natuurlijk was er geen snoephuisje waarvan jullie konden snoepen en geen heks die jullie gevangen nam en probeerde op te eten knibbel knabbel knuisje wie knabbelt er aan mijn huisje hadden jullie kunnen ontsnappen moest er iemand zijn om te beginnen maar er was alleen het bos en het verdwaald…

Enorm verdwaald draalde ik wat door Gouda, ik sjokte van de Hema naar de Blokker en van de Blokker naar het Kruidvat. Met holle ogen als van een heroïnejunk staarde ik naar het afgeprijsde snoepgoed en naar de zinloze troep plastic rommel.…

voet door berg en dal gekomen beladen met ons toebehoren, bereikten wij vermoeid als op, de oever van de zee die vredig glad door zilver maanlicht werd beschenen en wenkte, dat vanavond lopen over water ons werd toegestaan zó uitgenodigd verbleven wij een volle tijd en hielden ons voldoende staande met vissen die in ons gespannen net verdwaalden…

Ook zij raakte verdwaald door de kronkels van de stad, ze zwoegde zocht en beefde want het ontbrak haar nog aan wat.…

Invasie, krachtige beelden en bijna verdwaald. Genieten, rondkijken, ontspanning in het water. Evenwicht zoeken of problemen wat later. Een gevoel van vrijheid, haast onbeschreven. Natuurlijke schoonheid laat het water leven.…

In de kamer, zowel vreemd als vertrouwd, rijst in hem een beklemmende vraag: wat doe ik hier, ben ik verdwaald?…

Iets spookt in mijn gedachten En ook mijn hart laat het niet los Bezorgt me slapeloze nachten Ik lijk verdwaald in een bos Waar is de weg naar helderheid Waar is de zon doorheen de bomen Waar vind ik mijn zekerheid Zeg niet dat het nog wel zal komen Als ik nog even wacht en even niet zoek Want weet je ik kan er niet meer tegen Ik wil dat…

op de toren van de nacht stond ik in brand leidde ik verdwaalde schepen, jij was de wilde in het woud de oerboom razend waar ik de blaren heb afgescheurd, de stad een hamer zonder steel braakte urenlang en tuimelde in de straten, en langs de dagen van september verloor ik een hand verlichtte ik de geronnen dalen, over je klamme schouders…

verstoppertje spelen in dit oerwoud van eeuwige verveling Als je vals speelt ga je af dan krijg je billenkoek dat is je straf Ik zie je wel Ik zie je niet Verscholen achter de schaduw van jouw gestoorde gestalte speel je sluw het geniepige spel van verdwijnen en verschijnen Ik zie je niet zie je wel Zeg me waar ik zoeken moet verdwaald…

uit deze natte benauwde stad de geulen van straten vol modderen huizen de lucht van afwas erboven de bomen geen bomen maar verdwaalde houten klazen het geraas van stinkdieren de verspijkerde broeken van ontuig dat vloekend&brommend voorbij daast het pils dat geel de gore kroegen uit stinkt….…

Ga maar zacht alvast, naar duizelingwekkende oneindige sterrenpracht van het uitspansel en duidt een plaats daar boven, want jij bent moegestreden op je levensweg lusteloos verdwaald. Hebt dagenlang gevochten. zo sterk je kon je ogen sluitend voor verdriet.…